Εκατομμύρια θεατές έχυσαν μαύρο δάκρυ - το θυμάμαι σαν να είναι τώρα, σε πρώτη προβολή στο Χάι Λάιφ του Πειραιά, πήχτρα από κόσμο που πάσχιζε να μη γίνει ρεζίλι από τους λυγμούς, που μόνο στο Κράμερ εναντίον Κράμερ έχω ξαναδεί παρόμοιας έντασης, και από άνδρες στο κοινό της αίθουσας. Ακόμη και ως τίτλος, το Love Story έγινε είδος από το τίποτε, καθιερώνοντας νέους και άγνωστους ηθοποιούς σε ρομάντσο με αγνά και βασικά υλικά συγκίνησης/χειραγώγησης του δακρυγόνου αδένα, και το απαραίτητο twist αρρώστιας στην πλοκή. Από την ταινία, η μουσική του Φράνσις Λε, που τιμήθηκε με Όσκαρ, έμεινε ανεξίτηλη ανάμνηση που αχνοακούγεται ακόμη, το φοιτητικό πλεχτό σκουφάκι της Μακ Γκρο έγινε μόδα που επανέρχεται σε διάφορες εκδοχές, αλλά η ταξική επαναστατικότητα του στόρι έγινε ρομαντικός αναχρονισμός και η ταινία πάλιωσε, όπως και το περίεργο μότο της: «Αγάπη σημαίνει να μην χρειάζεται να ζητήσεις ποτέ συγγνώμη». Μα, δεν είναι λάθος;