Τον Michael τον ανακάλυψα με την κολλητή μου όταν είχε πεθάνει, το καλοκαίρι του 2009. Η «γνωριμία» μας απέβη καθοριστική. Το εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι πήγαινε στα DVD με βίντεο κλιπς ή τις live συναυλίες του. Γενικότερα, η λέξη τρέλα είναι νομίζω λίγη για να περιγράψει τη λατρεία που δείχναμε στον τότε φρέσκο αποθανόντα καλλιτέχνη. Μπλουζάκια, αφίσες, κονκάρδες, CD. Όλος μας ο κόσμος ήταν ο Michael. Ήταν πλέον για μας κάτι σαν γνωστός ή ίσως και οικογένεια.
Πρόσφατα παρ' όλα αυτά, βρέθηκα αντιμέτωπη με τα χιλιοπαιγμένα δισκάκια, έχοντας πρότινος διαβάσει τα δημοσιεύματα που θέλουν τον Michael επιβεβαιωμένο παιδεραστή. Εντούτοις, έβαλα στην κονσόλα τη ζωντανή μετάδοση από το Βουκουρέστι του 1993 και προσπάθησα να βρω μόνη μου κάποιο σημάδι για την αλήθεια, όντας πλέον περισσότερο αποστασιοποιημένη.
Τελικά τα παράτησα. Αποφάσισα ότι θα νιώθω προδομένη με λίγες πινελιές από τρυφερά συναισθήματα για τη μουσική που ο Michael κάποτε μου χάρισε.
Και τότε είδα τις χορευτικές φιγούρες που τον κατέστησαν « άνθρωπο που περπάτησε στο φεγγάρι». Είδα τη θρυλική κλοτσιά και εκείνον να αψηφά τη βαρύτητα. Λικνίστηκα στους ρυθμούς του Thriller και σηκώθηκα να χορέψω σαν ζόμπι παρά τα παραξενεμένα βλέμματα των γονιών μου. Παρακολούθησα τον showman που χόρευε και ίδρωνε και ταυτόχρονα τραγουδούσε. Την ίδια στιγμή κατόρθωνε και περνούσε μηνύματα: Για το περιβάλλον, για τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου και για την άρση του ρατσισμού:Don't matter if you're black or white...
Όμως είδα και τον υπόλοιπο Michael που ως φανατική θαυμάστρια αγνοούσα. Το υπερβολικά βαμμένο, λευκό πλέον πρόσωπο, θύμα των πλαστικών χειρουργείων και καταχρήσεων. Έκανα μέσα μου τους υπολογισμούς και κατάλαβα ότι τόσες ώρες επί σκηνή, να αναμετριέσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό, απαιτούν οπωσδήποτε λίγη άσπρη σκόνη. Άλλωστε είναι γνωστή η καταστροφική σχέση που είχε με τα χάπια. Και φυσικά, όλη αυτήν την ώρα, αναβόσβηνε στο πίσω μέρος του μυαλού μου η ανακοίνωση περί πορνογραφικού υλικού που βρέθηκε στο εξοχικό του.
Προσωπικά θεωρώ ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα-αν όχι το χειρότερο- αυτά που εμπλέκουν την (σεξουαλική) κακοποίηση παιδιών. Γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να αφήσεις το παρελθόν σου να σταματήσει να σε στοιχειώνει. Και ούτε παίζει να καταφέρεις να ζήσεις φυσιολογικά. Το αποτέλεσμα ήταν να νιώσω πως όντως κάτι έσπασε μέσα μου.
Ποτέ δε θα μάθουμε την πλήρη αλήθεια. Όταν μάλιστα ο ίδιος δήλωνε ότι έχει υποβληθεί μόνο σε μία πλαστική (!) αναφορικά με τη μύτη του, αρχίζεις και αναρωτιέσαι κατά πόσο οι κατηγορίες ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και αυτός απλά αρνιόταν όπως έκανε και στην περίπτωση των πλαστικών ή είναι απλώς ένα ακόμη κόλπο για να του εκμαιεύσουν χρήματα.
Με τα πολλά, η συναυλία σταμάτησε και εγώ εξακολουθούσα να αισθάνομαι διχασμένη ανάμεσα στο μίσος για την πιθανότητα της παιδοφιλίας ή την αγάπη για τα τραγούδια του που στόλισαν πολλές στιγμές της εφηβείας μου και που τον κατέστησε κάποτε Θεό στα μάτια μου.
Τελικά τα παράτησα. Αποφάσισα ότι θα νιώθω προδομένη με λίγες πινελιές από τρυφερά συναισθήματα για τη μουσική που ο Michael κάποτε μου χάρισε.
Η αποκαθήλωση δεν είναι πάντα εύκολη. Και όπως λέει και ο ίδιος στο αριστούργημα, Billie Jean: "be careful of what you do 'cause the lie becomes the truth"...
σχόλια