[Προσοχή: υποκειμενική άποψη!]
Με κάθε νέα σεζόν, εμείς οι φαν του είδους ψάχνουμε ευλαβικά ένα θαυματουργό άνιμε που θα μας «κάψει». Να αναφέρω εδώ πώς για την προβολή νέων τίτλων υπάρχουν τέσσερις σεζόν μία για κάθε εποχή. Έτσι, το πρόγραμμα παράλληλα με τις ongoing -που δεν τελειώνουν ποτέ- σειρές ανανεώνεται κάθε φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη και καλοκαίρι. Το πρόβλημα όπως το έχω σκεφτεί δεν είναι τι δεν θα σου αρέσει αλλά τι δεν θα σου αρέσει πολύ. Υπάρχουν όμως και μερικές σειρές που απλά σε αφήνουν άφωνο και ανήμπορο να τις βάλεις σε καλούπια, όπως έγινε φέτος, με το Aku no Hana.
Στην σεζόν που πέρασε, δίχασε όσο κανένα άλλο άνιμε. Κυρίως, προκάλεσε αντιδράσεις για την σκηνοθετική προσέγγιση που αποφάσισε να ακολουθήσει ο Hiroshi Nagamara. Ο Nagamara χρησιμοποίησε την τεχνική rotoscoping. Γύρισε δηλαδή τα πλάνα κανονικά με αληθινούς ηθοποιούς και τοποθεσίες, τα οποία στην συνέχεια σχεδίασε από πάνω. Το αποτέλεσμα των εικόνων είναι περισσότερο ρεαλιστικό, κάπου ανάμεσα στην live-action ταινία και το animation. Η απόφαση του στην συγκεκριμένη περίπτωση τον δικαιώνει απόλυτα καλλιτεχνικά και δεν είναι η πρώτη φορά που σηκώνει τον πήχη τόσο ψηλά. [το Mushishi ήταν μια εμπειρία που δεν ήθελες να τελειώσει]
Το υλικό που έχει στα χέρια του δεν ακολουθεί τη νόρμα των κλασικών ιστοριών ενηλικίωσης που βλέπουμε στα άνιμε [ή που βλέπουμε γενικότερα επειδή τέτοιες προεκτάσεις έχει!]. Δεν είναι δράμα και δεν έχει fanservice. Δεν είναι καν μια ευχάριστη εμπειρία, ουτε το τυπικό love story. Είναι δύσκολο και αδιαπέραστο σαν τους ήρωες του και δεν σου κάνει τη χάρη. Γίνεται έντονα προσωπικό σαν μια δυνατή γροθιά στο στομάχι. Έχει να κάνει περισσότερο με την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και πώς αυτή γεννιέται. Ένας μαύρος ύμνος στην απόγνωση που δημιουργούν οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Η ιστορία του είναι απλή. Διηγείται την παράξενη σχέση δύο κοινωνικά δυσλειτουργικών 14χρονων σε μια επαρχιακή πόλη της Ιαπωνίας. Οι δύο κεντρικοί ήρωες, ένα κορίτσι και ένα αγόρι, φαντάζουν σαν την Ιαπωνική εκδοχή του Χόλντεν Κόλφιλντ. [ακριβώς για τέτοιες προεκτάσεις μιλάμε!]
Η Nakamura είναι ένα από αυτά τα τρομακτικά παιδιά στο σχολείο που όλοι φοβούνται να πλησιάσουν. Ο Kasuga είναι ένας παθητικός και συνεσταλμένος έφηβος με πάθος για τη λογοτεχνία [το αγαπημένο του βιβλίο είναι τα Άνθη του Κακού του Baudelaire] και με κρυφή εμμονή με μια συμμαθήτρια του. Ο Kasuga σε μια στιγμή αδυναμίας και έκρηξης εφηβικών ορμόνων κάνει μια ανείπωτη πράξη που γίνεται καταλύτης για την προσωπικότητα του. Η μόνη που γίνεται μάρτυρας της είναι η Nakamura. Ένα περίεργο παιχνίδι εκβιασμού μεταξύ τους ξεκινάει.
Οι έφηβοι του Aku no Hana απεικονίζονται με όλη την ασχήμια της ηλικίας τους, είτε αυτή είναι εσωτερική, είτε εξωτερική. Δεν τους συμπαθείς, δεν είναι πρωταγωνιστές πρότυπα. Οι πράξεις τους είναι ακατανόητες χωρίς λογική τις περισσότερες φορές και τα κίνητρα τους ευτελή. Οι αγωνίες τους είναι πιο έντονα αρχετυπικές. Ζουν μέσα σε μια βαρετή καθημερινότητα που τους πνίγει. Ακόμη, και η αγγελικά αθώα Saeki το κορίτσι που ο Kasuga έχει εξιδανικεύσει, δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται.
Η μικρή και κλειστοφοβική πόλη που καλούνται να «ανθίσουν» σκιαγραφείται με μουντά και άχαρα χρώματα και φαίνεται πώς δεν δέχεται εύκολα την διαφορετικότητα κάθε είδους. Είναι μια κατά βάθος καταπιεστική κοινωνία. Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Nagamara χρησιμοποιεί σαν σκηνικό πραγματικές τοποθεσίες, τότε το μήνυμα που θέλει να περάσει γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρο και βρίσκει μεγάλο πάτημα στην υπόθεση για να ρίξει τη δική του ματιά πάνω στην σύγχρονη Ιαπωνία.
Αν και εύκολα το κατατάσεις στα υπέρτατα άνιμε, δεν είναι τόσο προσβάσιμο. Υπάρχουν πανέμορφες σκηνές-ανθολογίας απίστευτης συναισθηματικής και σεξουαλικής έντασης όπως αυτή στο σχολείο. Στον αντίποδα, υπάρχουν σκηνές τόσο αργές που μπορεί να σε εξοργίσουν ως θεατή.
Η ατμόσφαιρα του όμως δεν χωράει αμφισβήτηση. Το σάουντρακ του είναι εξαιρετικό. Ο τρόπος που o ήχος χρησιμοποιείται για να εκφράσει την συναισθηματική κατάσταση των ηρώων είναι μοναδικός σαν να αποτυπώνει όλο τον τρόμο της εφηβικής ηλικίας. Η σειρά σηκώνει δεύτερες και τρίτες ανάγνωσεις. Ο Nagamara πήρε τεράστια ρίσκα με αυτή όπως με το τελευταίο επεισόδιο σαν να διεσθάνθηκε ότι δεν πρόκειται του δώσουν το πράσινο φως για να συνεχίσει την ιστορία. Αν όντως ισχύσει κάτι τέτοιο, κλείνει συγκλονιστικά. Και είναι κρίμα επειδή αν πιάσεις τη συνέχεια στο κορυφαίο manga του Shūzō Oshimi, σου σφίγγεται ακόμη περισσότερο η καρδιά.
Μπορείς να το δοκιμάσεις ολόκληρο εδώ
σχόλια