Με φόντο το εξεγερμένο Παρίσι λόγω της οικονομικής κρίσης και ενός νέου φανταστικού κυβερνητικού μέτρου που μειώνει κατά ένα μήνα τις θερινές διακοπές των Γάλλων, ο Αντονίν Περετζατκό αποπειράται να φέρει τον Μάη του ΄68 στο σήμερα, εξ ου και οι αναφορές στη νουβέλ βαγκ. Μια αναρχική στις προθέσεις της κωμωδία με πολλά γουντιαλλενικά στοιχεία, αλλά και αμερικανικές σλάπστικ χοντροκοπιές που θα μπορούσαν να απουσιάζουν. Κατά τα άλλα το πολιτικό μήνυμα είναι κάτι παραπάνω από εύληπτο, πολλοί από τους χαρακτήρες - σαν αυτός του δόκτορα Πλακούντα - αγγίζουν τη σουρεαλιστική καρικατούρα, η Γαλλιδούλα Vimala Pons είναι να την πιείς στο ποτήρι και γενικά ο θεατής περνάει καλά και ξεκαρδίζεται συχνά κατά τη διάρκεια της αυτοκινητάδας των νεαρών ηρώων στη γαλλική επαρχία με όσα απίθανα τους συμβαίνουν.
* Το La fille de 14 Juillet (ελλην. τίτλος Το κορίτσι της Επανάστασης) προβάλλεται απόψε στις 22.45 στην αίθουσα Δαναός 2
Οι άτιμοι οι Αμερικανοί τό'χουν πολύ με τα κοινωνικά δράματα! Μία ταινία που στα χέρια ενός άλλου, ενδεχομένως Έλληνα σκηνοθέτη, θα καταντούσε τηλεοπτικό σήριαλ, εδώ γίνεται συγκλονιστική σπουδή στα πιο βαθιά τραύματα του περάσματος από την εφηβεία στην ενηλικίωση: Νεαρή εργαζόμενη σε κέντρο φιλοξενίας απροσάρμοστων παιδιών, ερωτευμένη και έγκυος από τον φίλο της, επίσης εργαζόμενο στο ίδρυμα, ταυτίζεται με την ιστορία ενός κοριτσιού κακοποιημένου σεξουαλικά από τον πατέρα του. Ώσπου να κερδίσει την εμπιστοσύνη της προβληματικής μικρής, διαπιστώνουμε πως και η ίδια είναι το ίδιο προβληματική, έχοντας υποστεί βιασμό από τον πατέρα της, τον οποίο έστειλε στη φυλακή και ετοιμάζεται τώρα να αποφυλακιστεί. Οι δαίμονες του παρελθόντος βγαίνουν στην επιφάνεια, η έμπειρη δασκάλα αποφαίνεται εξίσου ευάλωτη με τα παιδιά που φροντίζει και η ιστορία που έγραψε η μικρή και που της διαβάζει, φέρνει δάκρυα στα μάτια και των δυονών τους, αλλά και του θεατή. Την παραθέτω ατόφια: Ήταν ένα χταπόδι που το έλεγαν Νίνα και που του άρεσε να παίζει μόνο στο βυθό χωρίς φίλους. Μια μέρα έρχεται ένας καρχαρίας: ''Θέλεις να γίνουμε φίλοι;'' ρωτάει τη Νίνα. ''Τι πρέπει να κάνω;'' ρωτάει αυτή. ''Να μου δώσεις να φάω ένα πλοκάμι σου''...Επί μία εβδομάδα, ο καρχαρίας έπαιζε και περνούσε καλά με το χταπόδι, που κάθε βράδυ τον άφηνε να φάει κι ένα πλοκάμι του. Την Κυριακή το πρωί ο καρχαρίας ξαναπείνασε. ''Μα, δεν έχω άλλο πλοκάμι'' είπε η Νίνα. ''Αυτή τη φορά θα τα φάω όλα'' της απάντησε ο καρχαρίας. ''Γιατί;'' ''Γιατί αυτό κάνουν οι φίλοι''...Και τρώει ολόκληρο το χταπόδι. Έπειτα ο καρχαρίας άρχισε να νιώθει μοναξιά, του έλειπε η φίλη του μέχρι που κολύμπησε μακριά για να βρει κάποιον καινούργιο ''φίλο'' ...Το μόνο αρνητικό σημείο της ταινίας είναι ένας συντηρητισμός μάλλον αμερικανικού τύπου, ο οποίος αναδεικνύεται μέσα από δυο-τρία πλάνα: όταν η κακοποιημένη πιτσιρίκα τα βρίσκει με την ηρωίδα, την παιδαγωγό της, αντικαθιστά τις εικόνες με τα πέη στον τοίχο του δωματίου της με ζωγραφιές των άλλων παιδιών για τα γενέθλια της. Επίσης, στο τέλος όλα βαίνουν καλώς, οι κακοί τιμωρούνται κατά κάποιο τρόπο και η τάξις αποκαθίσταται. Δεν παύει παρ' όλα αυτά να είναι μια πολύ καλή ταινία, βραβευμένη με δύο μεγάλα βραβεία στο Φεστιβάλ του SXSW, την οποία συστήνω ανεπιφύλακτα!
* Το Short Term 12 προβάλλεται αύριο, Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου, στις 18.30 στην αίθουσα Δαναός 2
** Εύχομαι καλή επιτυχία στην αποψινή πρεμιέρα της νέας ταινίας της Πένυς Παναγιωτοπούλου με τίτλο September. Έχω συμβάλλει κι εγώ λίγο, μια ιδέα, στην ταινία αυτή, αφού εδώ και μήνες μιλούσαμε με την Πένυ για τα τραγούδια που θα περιέχονταν σε κάποιες κομβικές σκηνές της. Χάρηκα πολύ με το ότι δεν υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα απόψε στην αίθουσα Odeon όπερα 1, αλλά και πάλι δε θα μπορούσα να παραστώ, αφού έχω την προβολή του ντοκιμαντέρ για τη Γώγου στον Πολυχώρο της Ανοιχτής Πόλης, λίγα μέτρα πιο κάτω. Επιφυλάσσομαι όμως για μια αποκλειστική συνέντευξη με τη σκηνοθέτιδα στο Προσκλητήριο του lifo.gr
