Η Πόλυ Πάνου και οι συναδελφοί της ήταν
τα γνήσια ελληνικά ποπ είδωλα του 20ου αιώνα.
Σε αντίθεση με τις φθισικές αυτιστικές εντεχνομουσίτσες και τις κωστοπουλέ ελληνομαντονίτσες των 2-3 τελευταίων δεκαετιών οι ιέρειες και οι ιερείς του ελληνικού λαικού τραγουδιού συμπύκνωσαν (ακόμα και στα πιο "δεύτερα" και πιο σκυλοδιασκεδασάμπλ τραγούδια τους) με τον μαγικό ρεαλισμό της τέχνης τους και το μοναδικό λαικό τους ένστικτο την βασανισμένη ελληνική ψυχοσύνθεση του 20ου αιώνα.
Ακόμα και οι νεοσσοί των ετών της Ευδαιμονίας έχουν προλάβει να "μολυνθούν" όταν ήταν παιδιά από τον αχό αυτού του λαικού πολιτισμού που τότε έπνεε τα λοίσθια πριν τον σκεπάσουν τα πακέτα της Ευρωπαικής Ένωσης, οι επιδοτήσεις, η ιδιωτική τηλεόραση και οι δισκογραφικές εταιρίες.
Ίσως για αυτό που κάθε φορά φεύγει κι ένας από αυτούς το πένθος μοιάζει να διατρέχει όλες τις ηλικίες. Γιατί θυμόμαστε πως κάποτε ακούγαμε μουσική για να συμφιλιωθούμε μ έναν κόσμο προορισμένο να μας συντρίψει.
Τώρα που τον συντρίψαμε εμείς πέφτοντας απάνω του σαν χρυσή τοξική βροχή η μουσική παίζει τον ρόλο του κομπάρσου. Χωρίς Μνήμη και Ποίηση. Μέχρι να την επινοήσουμε ξανά.
Και την Μουσική και την Ζωή μας.
σχόλια