Lord of taste

Ένααπό τα πράγματα που χαίρομαι γράφονταςγια τη LifO είναι πως μουέχει δοθεί η ευκαιρία παράλληλα με τα«γνωστά», «γκουρμέ», «ακριβά»,τέλος πάντων καταλάβατε την γενικότερηκατηγορία εστιατορίων που εννοώ, ναεπισκέπτομαι και να ανακαλύπτω, μεταξύάλλων, και ορισμένα «μικρά» ταοποία αποδεικνύονται «μεγάλα».Το Αρχοντικό, για παράδειγμα, χωμένοκάπου κοντά στον Πύργο Αθηνών στουςΑμπελόκηπους, είναι ακριβώς η περίπτωσηπου κάνει αναγκαία (ή και καταργεί,αναλόγως) τα εισαγωγικά. Η οικογένειαπου το διατηρεί επί 40 χρόνια, δίνοντάςτου το όνομα του χωριού της στην Καλαμάτα,προσφέρει τον ορισμό σχεδόν τηςελληνικής-μεσογειακής διατροφής.Νόστιμο, αγνό, απενοχοποιημένο σπιτικόφαγητό. The end.

Οκύριος όγκος της πελατείας του, τιςκαθημερινές, είναι σαφώς το μεσημέρι.Εργαζόμενοι και στελέχη εταιρειών,υπάλληλοι, αλλά και συνταξιούχοι,αξιοπρεπείς με το κοστουμάκι και ταλουλουδάτα τα φορέματα, καλοχτενισμένοινα συζητάνε για το Σκοπιανό και τιςσυνέπειες της εκλογής του Γιώργου στοΠΑΣΟΚ (ναι, με τα ίδια μου τα αυτιάπαρακαλώ, παρακολούθησα, άθελά μου,ολόκληρη ανάλυση από μια κυρία άνω των70 - της ζητώ συγγνώμη αν την αδικώηλικιακά). Για το φαγητό θα έρθει γιατην παραγγελία ο σερβιτόρος -εμβληματικήφιγούρα επί δεκαπέντε χρόνια- όμως ηιεροτελεστία επιβάλλει μια βόλτα απότη βιτρίνα όπου είναι αραδιασμένα ταψιάκαι κατσαρόλες που ετοίμασε νωρίτεραη μαμά Μαρία. Πέρασα μια βόλτα, ρώτησα,έριξα και μια κλεφτή ματιά αριστερά στοράφι με τα αραδιασμένα κριτσανιστάψωμιά και επέστρεψα για να δώσω παραγγελία.

Ηφασολάδα ήρθε μελωμένη και νόστιμη,παράλληλα με την κλασική κοτόσουπα, μεκομματάκια από κοτόπουλο ξεψαχνισμένανα περιμένουν, ιδανικά συνοδευτικά τηςμεγάλης κουταλιάς που αποσπάς από τοξέχειλο πιάτο. Τη ρουφάς και κατεβαίνεισαν βάλσαμο, με αυτή την ελαφρά λιπαρήκαι λεμονάτη επίγευση να σε κάνει νακαταπίνεις με ένα «ΑΑΑΑ»μισοκλείνοντας τα μάτια και ταξιδεύονταςγια μια στιγμή σε σπιτικό τραπέζι, εκεί,με το ίδιο ελαφρά παραβρασμένο ρύζι(γιατί ποια νοικοκυρά ξέρει το aldente;), ζεσταίνονταςαταβιστικά εκτός από το στομάχι και τηνψυχή σου.

Ησκοπελίτικη τυρόπιτα, καθώς και, όπωςδιαπίστωσα, οτιδήποτε απαιτούσε τηχρήση λαδιού, ήταν ελάχιστα λαδωμένη,επιτρέποντάς μας να ευχαριστηθούμε τηγεύση χωρίς τη δυσάρεστη ταγγίλα τουυπερβολικού λαδώματος. Ακριβώς όπωςκαι οι ελαφρά κοκκινιστές μελιτζάνεςστο φούρνο με φέτα, κομμένες σε κύβους,ζουμερές, νόστιμες, χωρίς να κολυμπάνεστο ελαιόλαδο. Ακολούθησε ένα πλήθοςαπό πιάτα. Λαχανοντολμάδες αυγολέμονο,συκώτι ελαφρά παναρισμένο με πουρέ, μιαμυρωδάτη πατατοσαλάτα με πιπεριέςχρωματιστές, αφράτα μοσχαρίσια μπιφτέκιαμε καλή ισορροπία μυρωδικών που επέτρεπανστο κρέας να «ακούγεται», σουτζουκάκιασμυρνέικα, «φιλικά» σε έντασημπαχαρικών και σκόρδου, εξαιρετικά γιαόσους είτε δεν είναι εξοικειωμένοι είτεαπλά πρέπει να επιστρέψουν στις δουλειέςτους και να συναναστραφούν κόσμο. Τοτέλος με γλύκανε με μια ωραία, πλούσιακαρυδόπιτα και με (πραγματικό -όχιεπιδόρπιο- και αν το δοκιμάσετε θακαταλάβετε τι εννοώ) το καλύτερο γιαούρτιπου έχω φάει εδώ και καιρό, αρτυμένο μεγλυκό του κουταλιού κυδώνι. Τελικά ηαρχοντιά δεν θέλει φτιασιδώματα.