Good Times

Η κρίση θέλει καλοπέραση κι ένα παραπάνω μεράκλωμα. Κυριακή μεσημέρι και οι δύο αίθουσες του Barba Lazaros σφύζουν από κόσμο. Προς στιγμήν νόμιζα ότι το μαγαζί ήταν κλεισμένο για εκδήλωση. «Δεν έχουμε εκδήλωση, οικογένειες είναι που διασκεδάζουν» απαντά το ευγενικό γκαρσόνι που με συνοδεύει στο τραπέζι μου.

Σταυροδρόμι γενεών. Όλες οι ηλικίες συνυπάρχουν, τρώγοντας με κέφι.

Το εστιατόριο Barba Lazaros έχει συμπληρώσει σχεδόν 40 χρόνια ζωής, έχοντας γράψει στα τραπέζια του μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Η κουζίνα του έχει ταΐσει όλους τους παλιούς και αγαπημένους ηθοποιούς του καλού ελληνικού κινηματογράφου, πολιτικούς, καλλιτέχνες, αθλητές, διανοούμενους και... σεΐχηδες. Ξεφυλλίζοντας το μενού, χαζεύω τις φωτογραφίες, τα σχόλια και τις υπογραφές των Κωνσταντάρα, Σταυρίδη, Βουγιουκλάκη, Αστεριάδη, Γιατζόγλου αλλά και χαριτωμένο σκίτσο του ΚΥΡ. «Αν είχα γνωρίσει την κουζίνα του μπάρμπα Λάζαρου και μόνο η ανάμνησή της θα έκανε πολύ δύσκολη κάθε απεργία πείνας» έγραφε τον Δεκέμβρη του 1974 ο Αλέξανδρος Παναγούλης.

Η ιστορία του εστιατορίου ξεκίνησε να γράφεται όταν ο μπάρμπα Λάζαρος το φθινόπωρο του 1971 αποφάσισε να φέρει στο Παλαιό Φάληρο τη νοστιμιά του αυθεντικού ανατολίτικου πεϊνιρλί που έφτιαχνε στη Δροσιά. Τα χρόνια κύλησαν και η συνταγή του πεϊνιρλί παραμένει σταθερή, ενώ στο μενού έχουν προστεθεί νόστιμα ελκυστικά πιάτα της ελληνικής κουζίνας. Ο σεφ Αρσένιος Τσακιλίδης προτείνει από λαχταριστούς αμπελοντολμάδες που τους συνοδεύει με γιαούρτι και άνηθο, όπως ακριβώς στην Πόλη, μέχρι καλοφτιαγμένα αρνίσια κεμπαπάκια. Η σαλάτα που προσγειώθηκε στο τραπέζι ήταν πλούσια και δροσερή και το αγγουράκι τραγανό λες και μόλις το είχες κόψει από το μποστάνι. Πληθωρικό ήρθε και το πεϊνιρλί, ένα «βαρκάκι» με μαστιχωτά τυριά και ζαμπόν, μια βόμβα θερμίδων. Τα Μηλέικα πιταράκια με τυρί ευωδιάζουν δυόσμο και το πιάτο με το παραδοσιακό λουκάνικο, τα σοταρισμένα μανιτάρια και δαμάσκηνα αποδεικνύεται ωραίος κρασομεζές. Εδώ το κρασί είναι πρωταγωνιστής. Ο ιδιοκτήτης Γιάννης Βουλγαράκης τρέφει μεγάλη αγάπη για τον οίνο αλλά διαθέτει και γνώση, με τις φιάλες να δίνουν τον διακοσμητικό τόνο στις προθήκες. Δοκιμάζω το πετυχημένο παγιάρ μοσχαρίσιο φιλέτο με τη διακριτική σάλτσα βουτύρου αρωματισμένη με εστραγκόν, μια συνταγή που σε γυρίζει στην δεκαετία του '70. Το κέφι έχει ανάψει.

Τα πιρούνια σταματούν για λίγο να δίνουν μάχη με τους μεζέδες και οι παρέες στροβιλίζονται στους ρυθμούς της ζωντανής ορχήστρας. Η γιαγιά χορεύει με τον εγγονό μπάλο και καλαματιανό και ένας πιτσιρικάς ζεϊμπέκικο. «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, εσύ καθόσουνα στο διπλανό θρανίο» άδει ο τραγουδιστής τις επιτυχίες των '60s, ταξιδεύοντας τον κόσμο στα νοσταλγικά πάρτι και ξεσηκώνοντας τις νεανικές παρέες. Και ο 25άρης γιος βάζει στο χορευτικό παιχνίδι με φιγούρες από τα «παπάκια» την 55άρα μητέρα του. Όλοι είναι ευχαριστημένοι. Το βλέπεις στις χαρούμενες εκφράσεις τους. Ακόμη και ο emo έφηβος που πνίγει την ανία του μέσα σε ένα σουφλέ σοκολάτας και η ξαδέλφη του δίπλα που αφήνει το psp για να χαζέψει τους «χορευτές».