Μπορείς να διαλέξεις μόνο ένα αγαπημένο βιβλίο;

Λίγα λόγια για αυτή την νέα ενότητα που ξεκινάει σήμερα στο NEVERMIND. Κάθε φορά ένας καλεσμένος θα διαλέγει ένα μόνο αγαπημένο του και θα γράφει για αυτό. Όταν πρότεινα στον πρώτο καλεσμένο τον αθηναίο street artist Bleeps να διαλέξει μόνο ένα βιβλίο και να γράψει για αυτό, μου έγραψε ότι θα το έκανε αλλά το θεωρεί κάπως «θρησκευτικό», το να διαλέγεις ένα από όλα τα βιβλία που έχεις αγαπήσει. Και μάλλον έτσι είναι. Το να επιλέξεις ένα είναι δυσκολότερο από το να φτιάξεις τις γνωστές λίστες. Όμως έχει και την ωραία πλευρά του. Δεν μπορεί, για να επιλέξεις να γράψεις για αυτό και όχι για κάποιο άλλο, κάποια ευαίσθητη χορδή σου έχει χτυπήσει και θες να την ακούσουν και οι αναγνώστες. Το βιβλίο που διάλεξε ο Bleeps είναι ένα φιλοσοφικό σύγγραμμα. Έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Το ανακάλυψα στην pdf μορφή του. Διαβάστε το εδώ

Ο Αντι-Οιδίποδας: Καπιταλισμός και Σχιζοφρένεια των Gilles Deleuze & Felix Guattari

 Απο τον Bleeps

Φαντάσου ότι βρίσκεσαι μπροστά στο δέντρο που σου προσφέρει γνώση. Δεν μπορείς να δεις τους καρπούς, αλλά μόνο να τους γευτείς και να αφομoιώσεις από αυτή τη σχέση.

Αν κάποιος σου ζητούσε να διαλέξεις και να μιλήσεις για τον αγαπημένο σου καρπό, αλήθεια ποιον θα διάλεγες? Θα μπορούσες?

Ο Βαγγέλης μου πρότεινε να συμμετάσχω σε αυτή την ενότητα και πραγματικά μου φάνηκε δύσκολο να γράψω για το «πιο σημαντικό βιβλίο» που έχω διαβάσει, σύφωνα με την άποψη μου..

Κι αν δεν ήταν βιβλίο?

Ίσως μια πρόταση ή ακόμα και μια λέξη.Βέβαια αυτό θα θύμιζε τις αναζητήσεις του Derrida στη Γραμματολογία.

Για μένα λοιπόν είναι μια «πρόταση». Να κάνω μια πρόταση ανάγνωσης ενός συγγράματος και νομίζω ότι αυτό με απαλλάσει από αλληλοσυγκρουόμενες σκέψεις.

Θυμάσαι την ιστορία του Οιδίποδα? Ξέχνα την..

Ο νέος τύπος έχει σώμα χωρίς όργανα, είναι σχιζοφρενής και κινείται στα όρια του καπιταλιστικού «ιδρύματος».

Το έγραψαν οι Gilles Deleuze & Felix Guattari στις αρχές του 70΄(χίλια εννιακόσια έτσι) και λέγεται ο Αντι-Οιδίποδας. Κάποιος θα σκεφτεί αν το τραγικό του Οιδίποδα ήταν να συνευρεθεί εν αγνοία  με τη μητέρα του, τότε του Αντι- ποιο είναι?

Όχι δεν πρόκειται περί μυθιστορήματος, αλλά φιλοσοφικού συγγράματος.

Δεν ξέρω αν ταιριάζει με γυαλί ηλίου καθρέφτη και vintage look, αλλά θα μπορούσε να σου πετάξει ένα γιαούρτι στο προσεγμένα, απρόσεκτο outfit σου.

Οι διανοητές πραγματεύονται ρηξικέλευθα το ζήτημα του συστημικού, μέσα από το πάντρεμα της επαναστατικότητας του Marx με την παράνοια του Nietzsche για να αναζητήσουν το βαθύτερα σχιζοηδές του καπιταλισμού.

Α!Επί τη ευκαρία μπορείς να το βρείς και δωρεάν σε PDF αν ψάξεις, αλλά apologies δεν το έχουν στο ASOS.

Την εισαγωγή έχει γράψει ο Foucault κι έχει κι ένα ωραίο να σου μεταφέρω:

..."Ο φασισμός μέσα σε όλους μας, στο κεφάλι και στην καθημερινή μας συμπεριφορά,ο φασισμός που μας κάνει να αγαπούμε τη δύναμη,να επιθυμούμε το ίδιο πράγμα που μας κυριαρχεί και μας εκμεταλλεύεται"...

H επιθυμία ε? Είδες τι κάνει?

Οι συγγραφείς αρχικά πραγματεύονται την ψυχανάλυση, που θέλει σώνει και καλά να βρεί τον Οιδίποδα μέσα σου και αντιπαρατάσσουν  τη σχιζοειδοψυχανάλυση (σιδηρόδρομος λέξη το ξέρω αλλά το έχω διαβάσει  στα Αγγλικά οπότε σου κάνω και το μεταφραστή). Ρε παιδί μου, πως να το πούμε, το παραδοσιακό είναι να έχεις την έννοια της «επιθυμίας» και να αναζητάς την ικανοποίηση της. Εκεί έρχεται το συστημικό για να χτίσει όλο του το μεγαλείο (Έχεις αναρωτηθεί γιατί σου άρεσε πριν μερικά χρόνια μια γκόμενα/ος  να ΄ναι κάπως ντυμένη/ος και τώρα μπορεί να σου φαίνεται και γελοίο?). Ναι στο εμφύτευσαν. Έχει πολλά πλοκάμια το σύστημα από την τσόντα(desole je voulais dire “realisme erotique”) μέχρι τον Άη Steve Jobs και vice versa(Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα?).

Ο καπιταλισμός, το λοιπόν, γουστάρει να δημιουργεί νευρώσεις, έτσι για να συντηρεί μια ολική ή απολυταρχική ομαλότητα. Πίστεψε το! Θα το πούν κι οι ειδήσεις...

Οι συγγραφείς προσεγγίζουν τις  έννοιες της (τώρα άντε να βρώ τις λέξεις στα ελληνικά) εδαφικότητας,αποεδαφικότητας και επανεδαφικότητας στο πλαίσιο ενός αυστηρά δομημένου δενδροειδούς πλαισίου(για παράδειγμα του κοινωνικού).Επιπλέον πραγματεύονται το φασισμό, όχι στη διάταξη μόνο του ιστορικού πυρετού που σχετίστηκε με το Β΄παγκόσμιο πόλεμο, αλλά με το πως εν δυνάμει οι κοινωνίες τη βρίσκουν με την καταπίεση. Πως να το κάνουμε δηλαδή, παίζει πολύ μαζοχισμός.Αλλά δυστυχώς και σαδισμός, όπου ο ένας το βγάζει στον άλλο κι έτσι ολόκληρη η μηχανή δουλεύει ρολόι ή σχεδόν (συγνώμη με έπιασε ναυτία).

Έχει ενδιαφέρον επίσης πως αποκωδικοποιούν την οικογένεια (καλά εδώ παίζει και η συσχέτηση των φιλοσόφων και ψυχιάτρων εκείνης της περιόδου μεταξύ τους-φιλαράκια με το Lacan-). Με λίγα λόγια η οικογένεια-μάλλον το πρότυπο αυτής , ξέρεις ευτυχία στο τέρμα και πάρε κι ένα Double play για να έχουμε άπειρο internet, ουσιαστικά είναι η εκδήλωση της (οικογένεια) ως αντιπροσώπου του ευρύτερου καπιταλισμού μέσα στο σπίτι (Ουρλιάξτε!!!!!), για να αρχίσει να χτίζει τις νευρώσεις και τα κολλήματα από την αρχή. Αρχή μηνιά κι αρχή χρονιά!Πώς θα γίνεις καταναλωτής χωρίς να το αμφισβητήσεις κιόλας?Όχι μόνο υλικών προιόντων, αλλά ο,τιδήποτε δύναται να εμπορευματοποιηθεί. Εντάξει δεν κρυφοπληρώνει κάποιος τους γονείς για να σμιλεύσουν τα τέκνα αυτών(βεβαίως βεβαίως) κατ’ αυτό τον τρόπο, αλλά σόι πάει το βασίλειο(τους Γλίξμπουργκ θυμήθηκα τώρα με πατέ ελιάς σε κρητικό παξιμάδι).

Σε σημεία αγγίζει και την έννοια του –nomadism- που να σου πω την αλήθεια μου, τη γουστάρω πολύ γιατί δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στο συστημικό να σε ριζώσει. Μπορείς και να είσαι νομάδας εντός του πεδίου που έχεις –Γαμώτο-  βρεθεί, χωρίς να σε ρωτήσει και κάποιος –ντιν νταν ο Θεός- αν ήθελες.

Το σύγγραμα χωρίζεται σε 4 βασικά μέρη και είναι πολύ radical συνολικά και σταθμός στη νεότερη φιλοσοφία. Τι έκαναν οι άνθρωποι? Δοκίμασαν να θέσουν ζητήματα στο τραπέζι. Τι κάνουμε εμείς τώρα? Μια ακόμα ΜΟΔΑ.

Με έχει επηρρεάσει το μόνο σίγουρο και μάλιστα στο πιο πρόσφατο έργο μου σχετικά με όλο αυτό το δημοκρατικοφανές όργιο. Πραγματικά πως να ακουστείς σε μια θάλασσα από ψίθυρους?

Φώναξε δυνατά!

Ψιθύρησε κι εσύ!

Παραιτήσου!(αυτό θα άρεσε στο Baudrillard)

Όχι φίλη/ε μου υπάρχει και η λογική χτίζω for the generations to come που μπορεί να σκάσουν και λίγο πριν μιλήσουν και να μιλήσουν, αφού είναι σίγουροι ότι θέλουν να ΜΙΛΗΣΟΥΝ, καθώς προηγούνται από τους πρίν-σχιζοειδές αυτό-.(Τι σημασία έχει το εντροπικό βέλος του χρόνου?)

Όταν διάβαζα τον ΑντιΟιδίποδα πάντως είχα πορωθεί τόσο που δυνάμωνα τους GYBE σε βαθμό κακουργήματος. Τώρα που γράφω γι’ αυτό γύρισα σε κάτι πιο καταγγελτικό.Ωχ! Η καλλιτεχνική αρχή το απαγορεύει...

Αυτό είναι το τελευταίο έργο του Bleeps σε τοίχο της Αθήνας με αφορμή τα γεγονότα των ημερών. Στο έργο του υπάρχουν αναφορές και στο σύγγραμμα που προτείνει:

                                        GYBE