Film poem
H Προσευχή του Φόβου
και ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ
απάλλαξέ μας από τη δίκη αυτή
η μάχη αυτή τη φορά
δεν είναι εύκολη
η μάχη ειναι σκοτεινή
αγκομαχώντας
και στο πλευρό μας, ο Στρατηγός
η μάχη είναι τρομαχτική
σταθήκαμε σαν τα πτώματα
παρακολουθώντας τη σφαγή
το αίμα στο στήθος μας
Κερδίζουμε;
Ή μπήκαμε στη γραμμή για σφαγή ;
Είναι ντροπή να αναρωτιέσαι;
Ή μήπως είναι χερότερο να σωπαίνεις;
Πρέπει να σκυλέψουμε τα πτώματα;
Ή να τα μετρήσουμε;
Aνοίξαμε τον δρόμο;
Ή καταστράφηκε το μονοπάτι;
Δικαιώθηκαν οι μάρτυρες;
Ή σφαδάζουν απο τους πόνους;
Δόξα στον ελεύθερο σκοπευτή;
Ή σε αυτόν με τα τιναγμένα μυαλά;
Να χτίσουμε ένα τείχος για την περηφάνεια;
Ή ένα συντριβάνι από αίμα;
Μπορεί η αδικία να οδηγήσει στους Κήπους;
Μπορεί η καταπίεση να γίνει πύλη για την δικαιοσύνη;
Να μας βγάλει από αυτήν την κρίση;
Όταν τα τέρατα βρυχήθηκαν
και βύθισαν τα δόντια τους το ένα στο άλλο
νιώσαμε ξαφνικά την μυρωδιά του αίματος
στη φωνή μας
και τους κυνόδοντες στο πρόσωπό μας
και τα τέρατα
ήμασταν Εμείς
Απαλλάξτε μας από τη δίκη αυτή
την παράνοια
και ο μεγάλος Ύμνος, η μπάντα, ο χαιρετισμός
αντηχούν από τις μάζες
οι επευφημίες του πλήθους
είναι πιο ηχηρές από τις κραυγές φόβου
όποιος αρνείται να πανηγυρίσει
μας διασπά
ένας προδότης, διασπά την γραμμή μας
εκτός τόπου
Σώστε μας από την ενότητα
οι γραμμές είναι ήδη διασπασμένες
Αλλά αγριεύουν
Απελευθερώστε μας από το όραμα καθαρούς
με τη διαύγεια των βουνών
μεταξύ της τυφλότητας και της όρασης
βρίσκονται οι αυταπάτες
βγάλτε μας σώους από τα χέρια τους
με τους ώμους στα πόδια
βγάλτε μας αγνούς χωρίς αίμα στα χέρια μας
ξεχωρίστε μας απο αυτούς, χίλιους ή εκατό
ή Έναν
που στον ατέλειωτο σκοτωμό
ξεχνά το ζήτημα του πολέμου
και θέτει την ερώτηση των πράων
και λέει:
Φοβάμαι
όχι να ηττηθώ
αλλά
να Νικήσω
μια νίκη της οποίας η διαδρομή είναι στρωμμένη με πτώματα
μέχρι το Παλάτι
εμείς δεν μπαίνουμε εκεί
δεν προστατεύουμε τους ιδιοκτήτες του
συνεχίζουμε τον αγώνα
τα ονόματά μας δυσανάγνωστα
γράφουμε τα ονόματα των μαρτύρων στις πόρτες του
οδηγήστε μας έξω γυμνούς
όπως μπήκαμε
ούτε υπουργούς, ούτε αυλικούς
χωρίς παράσημα
οδηγήστε μας έξω καινούργιους
όπως τότε που πήραμε τους δρόμους
Πολλά παιδιά περπατούν χωρίς να φοβούνται κανέναν
απελευθερώστε μας τώρα
απαλλάξτε μας από αυτήν τη δίκη
η μάχη είναι τρομαχτική
απαλλάξτε μας από αυτήν τη δίκη
η μάχη είναι τρομαχτική
.
نجّينا م الشرّير
ارحمنا م التجربة.
المعركة _المرّادي_
مش هيّنة..
المعركة غايمة..
غربال ورا غربال
وف صفنّا الجنرال..
المعركة مرعبة.
ووقفنا زيّ الجثث..
باصين على المدبحة.
الدم على صدرنا..
بننتصر؟ ولّا..
فـ طابور الدبح؟
هل دا سؤال العار
ولا السكوت أقبح؟
ننزل نلمّ الغنايم..
ولا نعدّ الجثث؟
خلاص..
فتحنا الطريق؟
ولا الطريق اتهدم؟
الشهدا أخدوا القصاص؟
ولا بكوا م الألم؟
المجد للقنّاص؟
ولا اللي مخّه اتقسم؟
نبني جدار للفخر؟
ولا نافورة الدمّ؟
فيه ظلم..
آخره الجناين؟
فيه عدل..
بابه الظلم؟
خرّجنا م المحنة
لما الغيلان صرخت
غارزين في بعض الناب.
فجأة اكتشفنا ف صوتنا
ريحة الدم..
وف وشنا أنياب.
وان الغيلان احنا
نجّينا م المحنة..
وم الهذيان..
وم النشيد العظيم
ع المارش..بالتعظيم..
بتردده الجماهير
بصريخ جماعي عنيف
يكبت صريخ الخوف..
واللي بيرفض يهتف
يبقى شق الصفّ..
خاين..فـ صف الوحدة
مش مصفوف..
نجينا م الوحدة
والصف ماتوحّدش..
لكن بيتوحّش
نجينا من رؤية
واضحة وضوح الجبل..
بين العمى والشوف
لكنها الأوهام..
خرّجنا منها سُلام..
أكتاف على أقدام..
خرّجنا منها نضاف
الدم مش ع الكفّ..
خرّجنا منها ألف..
أو ميّة..
أو واحد
ف المقتلة القايمة
ينسي سؤال الحرب
يسأل سؤال الضعيف
ويقول:
أنا خايف..
مش م الهزيمة
إنما م النصر
مفروش طريقه بالجثث
للقصر.
لا ندخله..
لا نحمي أصحابه..
نفضل نحاصره
وإسمنا مطموس
نكتب أسامي الشهدا
على بابه..
خرّجنا منها عرايا
زي ما دخلنا..
لا وزرا ولا حاشية
لا نلبس النياشين..
خرجنا منها جُداد
زي ما نزلنا
عيال كتير ماشية
من حدّ مش خايفين..
خرّجنا منها الآن..
نجّينا م التجربة..
المعركة مرعبة
نجينا م التجربة..
المعركة مرعبة.
Αυτό το ποίημα δίνει μια ιδέα για το πώς οι επαναστάτες αισθάνονται σήμερα στην Αίγυπτο και πώς περιμένουν για μια νέα ελπίδα.
Μέσα στον Φόβο .
σχόλια