ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο
Εκτός από το Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί, αλλά και τις ταινίες του Πάμπλο Μπέργκερ (Hawaii) και του Αλέν Γκιροντί (Άγνωστος της Λίμνης) που έθιξα πριν από μερικές ημέρες, αυτές είναι οι τρεις καλύτερες ταινίες που πρόλαβα να δω στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
- IDA.
Δράμα, συναισθηματικής ενηλικίωσης και ιστορικής συνειδητοποίησης από τον μαέστρο του ασπρόμαυρου, Πάβελ Παβλικόφσκι, που πριν από μερικά χρόνια είχε υπογράψει το υπέροχο Last Resort. Διαδραματίζεται στην Πολωνία και αφορά σε μια νεαρή καλόγρια μετά τον πόλεμο, η οποία μαθαίνει με καθυστέρηση την πραγματική ταυτότητα, αλά και την τραγική μοίρα της οικογένειας, μέσα από ένα μακρύ ταξίδι στο χωριό των Εβραίων γονιών της, και από τον έρωτα της με έναν γοητευτικό σαξοφωνίστα.
Αψεγάδιαστο και πολύ ατμοσφαιρικό, ένα μικρό διαμάντι.
- ΝΕΜΠΡΑΣΚΑ.
Το τελευταίο οικογενειακό χρονικό του ειδικευμένου στο είδος, εξαιρετικού σεναριογράφου και σκηνοθέτη Αλεξάντερ Πέϊν.
Σε ένα ρόλο που ήταν να παίξει ο Τζακ Νίκολσον και ανέλαβε ο Μπρους Ντερν (βραβείο ερμηνείας στις Κάννες, η καλύτερη στιγμή μιας σεμνής καριέρας), ο γερασμένος πάτερ-φαμίλιας νομίζει πως κέρδισε ένα σημαντικό ποσό, και παρά τις εξηγήσεις του γιού του, κουβαλάει την οικογένεια του στα πατρικά του εδάφη, όπου ετυλίσσονται σκηνές απείρου κάλλους και αυθεντικής συγκίνησης, χοντράδες και αλήθειες μέσα από τις μνήμες και τα ευτράπελα.
- ΜΕΛΙ.
Ξεκίνησε από μοντέλο, εξελίχθηκε σε ηθοποιό με βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας και μιά σύντομη καριέρα στο Χόλιγουντ (Ο Άνθρωπος της Βροχής) και συνεχίζει ως σκηνοθέτης. Πρόκειται για την κατά το ήμιση Ελληνίδα, Βαλέρια Γκολίνο, που με το Miele καταπιάνεται με την ευθανασία και, εκεί που νομίζαμε πως θα βαρεθούμε, προσθέτει δίπλα στην ηρωίδα, μια πανκ άγγελο του θανάτου, έναν απογοητευμένο ηλικιωμένο με κατάθλιψη, που με τον κυνισμό και τη μαιευτική του περιέργεια, ανακατεύει τα χαρτιά της ηθικής και αμφισβητεί τις διαστάσεις της αποστολής της νέας γυναίκας. Ένα πολύ ενθαρρυντικό σκηνοθετικό ντεμπούτο.
ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ...
ΕΔΩ ΜΕΣΑ.
Παίζεται στο τμήμα των Ανοιχτών Οριζόντων και αποτελεί ένα ακόμη δείγμα του σύγχρονου σινεμά απο την Αργεντινή, και παράλληλα την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Ματέο Μπαντέσκι. Στο μεγαλύτερο του μέρος είναι ο εσωτερικός μονόλογος ενός φοιτητή που έχει χωρίσει από την κοπέλα του και "κυλιέται" ανάμεσα στη θλίψη και την αδράνεια. Αν και νωρίς διαχωρίζει τη θέση του από τον κλινικά ψυχαναγκαστικό, η ταινία μοιάζει να κολλάει επικίνδυνα την ανία του, χωρίς να οδηγείται πουθενά
Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗ ΓΟΥΝΑ.
Ο Ρόμαν Πολάνσκι δεν έχει πρόβλημα να κάνει θαύματα σε ένα δωμάτιο- πρόσφατα το απέδειξε με τον Θεό της Σφαγής. Στη διασκευή του πολυβραβευμένου θεατρικού ωστόσο, ατυχεί από οικογενειακή επιλογή, καθώς η σύζυγος του Εμανυέλ Σενιέ δεν είναι καθόλου σε θέση να επαναλάβει τον θρυλούμενο θρίαμβο της Νίνα Αριάγκα στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ. Ένα μινόρε έργο σε μια σπουδαία καριέρα. Περιμένουμε το επόμενο, την Υπόθεση Ντρέϊφους.
σχόλια