Το αλκοόλ
Συνήθως οι διάσημοι άνθρωποι μιλούν για τις καταχρήσεις τους με ένα τρόπο που αφήνει αμφιβολίες για τις προθέσεις τους. Από την μια η πολιτική ορθότητα που καλούνται να συντηρήσουν για να μην δοθεί στον κόσμο λανθασμένο μήνυμα: «Ναι, τα έκανα ναρκωτικά και μεθύσια αλλά μακριά από αυτά». Από την άλλη πρέπει να συντηρήσουν την μυθολογία του καταραμένου ειδώλου στα μάτια του κοινού τους. Θυμάμαι σε μια βιογραφία του Anthony Kiedis των Red Hot Chili Peppers να απαριθμεί τις καταχρήσεις του με τις πιο εντυπωσιακές λεπτομέρειες και να αναρωτιέμαι καθώς τη διάβαζα: «Μα πως τα θυμόταν όλα αυτά έτσι φτιαγμένος που ήταν. Και για ποιο λόγο τόσες λεπτομέρειες αν όχι για εντυπωσιασμό»;
Στην περίπτωση του Moby, ο οποίος μίλησε στην Guardian λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ, για τα προβλήματα που είχε με το αλκοόλ, τα πράγματα είναι διαφορετικά: «Συνήθως ήμουν θλιμμένος και απογοητευμένος. Δεν υπάρχει κάτι δραματικό που να θυμάμαι από εκείνη την περίοδο. Κάτι εντυπωσιακό, όπως το να έχω οδηγήσει μεθυσμένος μια λιμουζίνα πάνω στη τζαμαρία ενός καταστήματος» λέει. Γενναία δήλωση αν σκεφτείς ότι αρκετοί διάσημοι ακόμα και όταν περιγράφουν τις καταχρήσεις τους το κάνουν με τον αέρα του ανθρώπου που πήγε στην κόλαση και επέστρεψε. Σαν να αποζητούν την αποδοχή για το «θάρρος» που επέδειξαν στην συντήρηση της εικόνας που έχει το κοινό για αυτούς. Η θλίψη και η απογοήτευση είναι για τους κοινούς θνητούς
Ένα άλλο σημείο της συνέντευξης του μου άρεσε είναι αυτό: «Πριν δέκα χρόνια ο David Bowie (σ.σ Ο Mobyείναι μεγάλος θαυμαστής του) μου έδωσε το καπέλο που φορούσε στο «The Man Who Fell to Earth» με αφιέρωση «To Moby, Love David». Μερικές εβδομάδες αργότερα ήμουν σε ένα φριχτό μπαρ. Όταν έκλεισε επέστρεψα με τρείς θαμώνες του μπαρ στο διαμέρισμα μου. Κάπνισαν crack στο μπάνιο και όταν έφυγαν το πρωί το καπέλο που μου χάρισε ο David είχε κάνει φτερά. Αυτός είναι ένας από τους δύο λόγους που μετανιώνω επειδή ξεκίνησα να πίνω. Ο άλλος ήταν επειδή δεν κατάφερα να πάω σε ένα κάλεσμα της Joan Rivers επειδή ήμουν πιωμένος και δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι.»
Ενδιαφέρουσα δήλωση που δείχνει ότι η απώλεια για τον καθένα μας που περνάει τον λαβύρινθο των εθισμών μπορεί να είναι διαφορετική. Όταν αυτές οι απώλειες γίνονται συγκεκριμένες σε μια συνέντευξη το μήνυμα γίνεται εμφανέστερο.
Το χρήμα
O Moby μιλάει στη συνέντευξη και για το άλμπουμ που τον καθιέρωσε: Το «Play». Όλα τα κομμάτια του άλμπουμ χρησιμοποιήθηκαν σε διαφημιστικά μετά την μεγαλειώδη εμπορική του επιτυχία. Τότε, αρκετοί είχαν μιλήσει για ξεπούλημα του μουσικού. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί ξεπουλιέται ένας μουσικός που βγάζει χρήματα από τις διαφημίσεις. Αν πάρω τώρα το cd του «Play» και το αφήσω να παίξει, ξέρω ότι θα το ακούσω ολόκληρο χωρίς να το βαρεθώ.
Επίσης, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτού του είδους την «ηθική» που το κοινό σηκώνει σαν σημαία και απαιτεί από τον καλλιτέχνη να «προστατέψει την μουσική του από τους κακούς διαφημιστές». Τι είδους ηθική είναι αυτή; Από πότε είναι κακό να βγάζεις λεφτά από την τέχνη σου μέσω της διαφήμισης; Από τι κινδυνεύει ένα τραγούδι όταν γίνει μουσικό θέμα σε διαφήμιση;
Ο Moby το λέει τέλεια στην συνέντευξη: «Το να παίρνεις λεφτά από τις αυτοκινητοβιομηχανίες μέσω της διαφήμισης είναι βλαβερό, το να δίνεις λεφτά για την αγορά αυτοκινήτων θεωρείται ακίνδυνο...». Να αγιάσει το στόμα σου!
Αξεπέραστο:
σχόλια