[Από τον Βαγγέλη Μακρή]
Ευθυτενής, κοιτώντας στα μάτια το κοινό, σημαδεμένος από το χρόνο αλλά όχι τσακισμένος, ο Peter Hook μαζί με την μπάντα του ανέβηκε στη σκηνή του Gagarin γύρω στις δέκα το βράδυ της Παρασκευής. Ούτε για μια στιγμή δεν αισθάνθηκα ότι προσποιείται κάτι άλλο από αυτό που είναι: Ένας 57χρονος που κουβαλά στους ώμους του ένα μεγάλο φορτίο της ιστορίας της μουσικής. Και δεν το κάνει θέμα.
Το βάρος αυτό, σε αυτή την ηλικία, μπορεί να σε γελοιοποιήσει στα μάτια του κόσμου αν δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς. Όμως ο Hook προτίμησε να το αφήσει στην άκρη και να συγκεντρωθεί στο παρόν. Είδαμε έναν επαγγελματία και όχι έναν καταραμένο. Είδαμε κάποιον που παθιάζεται σαν έφηβος αλλά δεν προσποιείται τον έφηβο. Έναν σταρ που έχει χορτάσει το χειροκρότημα και δεν το αποζητά ξανά με μανία. Η εμφάνιση του ήταν «τόσο 2013» ώστε έκλεισε τα στόματα αυτών που του χρεώνουν ιεροσυλίες και «τα τελευταία κολλημένα ένσημα».
Γύρω στις δέκα και μισή ξεκίνησε να παίζει το Closer χωρίς να έχει την ανάγκη video wall, γραφικών, περίεργων φωτισμών, με μοναδικό φόντο το εξώφυλλο του άλμπουμ. Πόσο τολμηρή μια τέτοια κίνηση την εποχή της εικόνας. Όμως και πόσο σωστή, αν σκεφτείς ότι τα πραγματικά σπουδαία άλμπουμ έχουν φέρει τα πάνω-κάτω στον εσωτερικό κόσμο των ακροατών. Τι ανάγκη έχεις τις εξωτερικές εικόνες όταν μέσα σου φωνάζεις στο Isolation:
«Mother I tried please believe me,
I'm doing the best that I can.
I'm ashamed of the things I've been put through,
I'm ashamed of the person I am.»
Και όταν οι πρώτοι στίχοι του «Passover» («This is a crisis I Know had to come, Destroying the balance I Kept») ακούγονται, τι να τις κάνω τις εικόνες όταν ο διπλανός μου λέει: «Στο σπίτι του κρεμασμένου…»;
Αργότερα, το «Digital» θα ανοίξει τα μάτια και του τελευταίου κοιμισμένου με ένα ρυθμικό ποδοβολητό από τον κόσμο και δυο τεράστιες μοϊκάνες (σ.σ Με διαφορά οι καλύτερες εμφανίσεις της βραδιάς) θα ενωθούν μπροστά στη σκηνή. Για μια στιγμή ο Peter Hook θα μοιάζει σαν να τραγουδάει μέσα από ένα κόκκινο θάμνο. Στο «She’s lost control» ταυτόχρονα θα κλείσουν πολλά μάτια και στο «Transmission» τα χέρια θα σηκωθούν ψηλά καθώς όλοι θα φωνάζουν «Dance to the Radio». Αυτά και άλλα τόσα που δεν θυμάμαι γιατί ήμουν πράγματι εκεί, έγιναν το βράδυ της Παρασκευής.
Όταν το «Love will Tear Us Apart» έκλεισε την βραδιά έριξα μια ματιά στο σημείο που ο Hook πέταξε το t-shirt του. Λύκοι είχαν πέσει πάνω του, καθώς εκείνος ανάλαφρος, χωρίς μπλούζα έφευγε από την σκηνή.
*Ωραίο αυτό το «Γεια σου ρε Πέτρο» που φώναζαν μερικοί.
σχόλια