Δαχτυλίδια και Χόμπιτ, τέλος. Η μεγάλη διαδρομή με τις δύο τριλογίες, τα αμέτρητα βραβεία και τις στρατιές οπαδών εδώ και πάνω από μια δεκαετία ολοκληρώθηκε ομαλά, και πιο συγκεκριμένα πιο ικανοποιητικά σε σχέση με το χλιαρό ξεκίνημα του prequel. Για να είμαστε ειλικρινείς, το Χόμπιτ έμοιαζε περιττό μπροστά στην πληρότητα του επιτεύγματος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Όλα τα στοιχεία επαναλήφθηκαν χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία ή επινοητικότητα, με μοναδική δικαιολογία πως το σύμπαν του Τόλκιν δεν μπορούσε να διαφοροποιηθεί σημαντικά και οι χαρακτήρες πάνω-κάτω παρέμειναν ίδιοι – λίγο νεότεροι στην περίπτωση του Μπίλμπο Μπάγκινς, ακριβώς οι ίδιοι αν μιλάμε για τον Γκάνταλφ, την Γκαλάντριελ και τους υπόλοιπους μη θνητούς. Ευτυχώς, το τρίτο μέρος έχει σασπένς και μια συναρπαστική, εντυπωσιακή multi-μάχη, με πολλαπλές γωνίες «βολής» και παράλληλη δράση, όπως μόνο ο Πίτερ Τζάκσον έχει αποδείξει πως μπορεί να πετύχει έξοχα στο είδος του φανταστικού παραμυθιού – σας θυμίζω τους ανεπανάληπτους Δύο Πύργους. Το déjà vu ισχύει, αλλά η αδρεναλίνη ανεβαίνει στην ώρα του μεγάλου αντίο. Ακόμη και με τις αντιρρήσεις, θα μας λείψει.