Το να εμπιστεύεσαι ανθρώπους είναι μια φυσιολογική τάση. Το φυσιολογικό σαφώς είναι υποκειμενικό. Τι είναι όμως αυτό που σε οδηγεί τελικά στο να εμπιστευθείς κάποιον; Είναι η οικειότητα που αποκτάς με το χρόνο; Είναι η συμπεριφορά που αξιολογείς κάθε φορά με έναν τρόπο υποσυνείδητα; Είναι μια εσωτερική γνώση, ή μήπως η ανάγκη της συναναστροφής οδηγεί σε εμπιστοσύνη που τελικά καταλήγει σε προδoσία;
Σαφώς η έλλειψη προδοσίας θα έδινε μια διαφορετική χροιά στην έννοια της εμπιστοσύνης. Θα ήταν κάτι αυτονόητο, σχεδόν αξίωμα αν μιλούσαμε με μαθηματικούς όρους, Η συχνότητα της προδοσίας όμως στις μέρες μας είναι και ο λόγος που η εμπιστοσύνη έχει τόση αξία. Είναι δυσεύρετη όπως τα διαμάντια.
Το πιο αποτελεσματικό και συχνό τέχνασμα όμως είναι αυτό της επίθεσης. Υπάρχει παντού. Ο φόβος της απόρριψης και της προδοσίας δημιουργεί τέρατα που τρέχουν σε αγώνα ταχύτητας για το ποιος θα προλάβει να προδόσει, να εκμεταλλευτεί ή να διαβάλλει τον άλλο πριν προλάβει να φανεί η δική του αδυναμία.
Γιατί όμως η προδοσία είναι τόσο συχνή; Είναι τόσο συχνή μάλιστα που τείνει να θεωρείται φυσιολογική.Μπαίνουμε στην διαδικασία να χρησιμοποιούμε τερτίπια και τεχνάσματα για να μην προδοθούμε. Ποια είναι αυτά τα τεχνάσματα; Το πιο συχνό είναι το καβούκι. Μπαίνεις στο καβούκι σου, στήνεις έναν τοίχο και δεν αφήνεις κανέναν να μπει μέσα. Δεν εμπιστεύεσαι κανέναν, δεν ανοίγεσαι σε κανέναν άρα δεν κινδυνεύεις να προδοθείς. Βλέπει κανείς ότι η εμπιστοσύνη σχεδόν απαιτεί να εκθέσεις τον εαυτό σου και την πραγματικότητά σου στον συνάνθρωπο. Η προδοσία με την σειρά της βλέπει ευκαιρίες εκμετάλλευσης και τις οποίες χρησιμοποιεί. Το καβούκι και ο τοίχος είναι μέτρο προστασίας, είναι όμως ανθρώπινο;
Άλλο συχνό τέχνασμα είναι το ψέμα. Είναι η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα για τον εαυτό σου που ωθείς προς τα έξω κρύβοντας τα τρωτά σου στοιχεία. Σε αυτή την περίπτωση είναι δύσκολο για τον υποψήφιο προδότη να βρει χαραμάδα να σε εκμεταλλευτεί, αλλά να εκμεταλλευτεί ποιον; Έναν άνθρωπο και μια προσωπικότητα που έχει χάσει η ίδια το στίγμα της και την μοναδικότητά της στο όνομα της προστασίας και του φόβου. Μιλάμε για δυο ανθρώπους. Ο πραγματικός είναι στο καβούκι του και ο ψεύτικος λάμπει δια του φόβου.
Το πιο αποτελεσματικό και συχνό τέχνασμα όμως είναι αυτό της επίθεσης. Υπάρχει παντού. Ο φόβος της απόρριψης και της προδοσίας δημιουργεί τέρατα που τρέχουν σε αγώνα ταχύτητας για το ποιος θα προλάβει να προδόσει, να εκμεταλλευτεί ή να διαβάλλει τον άλλο πριν προλάβει να φανεί η δική του αδυναμία. Εδώ μετράει η ταχύτητα και η αντίληψη. Είναι φαιά ουσία που καταναλώνεται βλακωδώς με σκοπό να μην πιαστεί "κορόιδο". Πολύ μεγάλη αντίθεση που αν το δεις λίγο απομακρυσμένα φέρνει γέλιο και κλάμα μαζί. Το κλάμα έρχεται τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πιθανότατα αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι πιο πληγωμένοι, κι αντί να κάνουν κάτι για να το αντιστρέψουν, έχουν γίνει οι ίδιοι ειδήμονες. Πολλές φορές μάλιστα, όλο αυτό γίνεται υποσυνείδητα και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι, πόσα χρόνια ακόμα ο άνθρωπος θα είναι εξαρτημένος από τα ζωικά του ένστικτα; Ξέρουμε ότι τα βασικά ένστικτα έχουν να κάνουν με την επιβίωση αυτή καθαυτή, αλλά στο σημείο αυτό μιλάμε για μια κοινωνική επιβίωση στην αρένα της γκλαμουριάς, του δήθεν και της αυτοπροβολής. Κοινώς και στην αργκώ ποιός το έχει πιο μεγάλο.
Οι τρόποι είναι πολλοί, και πάντα μαζοχιστικοί. Χάνεις τον εαυτό σου για να κερδίσεις τι; Μια εύνοια προσποιητή, ανθρώπους ψεύτικους και υποκριτές, οι οποίοι πιθανότατα να είναι στο δικό τους καβούκι εγκλωβισμένοι.
Και η ερώτηση είναι, αξίζει τον κόπο;
σχόλια