Η πιο πάνω πληροφορία αφορά τους ένθερμους ακόλουθους της βιομηχανίας της μόδας που παρακολουθούν τα νέα του τομέα με την ίδια ένταση που προκαλεί το κρεσέντο επεισοδίου σαπουνόπερας. Δηλαδή, ακόμα και αν δεν καταλάβατε τίποτε από τον τίτλο, μην ανησυχείτε, είστε μια χαρά άνθρωποι! Η παράνοια και το ενδιαφέρον με το οποίο παρακολουθούμε με αγωνία ποιος θα πάρει τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στον Dior και μετά στον Raf Simons μας κάνει να νιώθουμε σημαντικοί και (κάπως) εστέτ, μας ενώνει με ένα κομμάτι μύθου που χαρακτηρίζει άμεσα και ένα κομμάτι χαρακτήρα μας.
Έτσι, λοιπόν, όταν είδα την είδηση πως η Consuelo Castiglioni αφήνει την καλλιτεχνική διεύθυνση του οίκου Marni που ίδρυσε η ίδια, παραχωρώντας την στον Francesco Risso, συνειδητοποίησα πως ούτε καν θυμόμουν το όνομα της γυναίκας αυτής που «έτρεχε» πάνω από μια εικοσαετία έναν τόσο αγαπημένο οίκο.
Πράγμα πολύ περίεργο, καθώς η γυναίκα σχεδιάστρια στη μόδα είναι μια σταρ, συνήθως η ζωντανή βιτρίνα του γούστου της, αυτού που θα πουλάει για πάντα στις άλλες γυναίκες. Ίσως να φταίει ένα τόσο δα μικρούλι κόμπλεξ κατωτερότητας, μαζί με το απαραίτητο εμπορικό δαιμόνιο; Η Castiglioni δεν είναι σχεδιάστρια. Ξεκίνησε το 1992, μαζί με τον άντρα της, να φτιάχνει μια «έξυπνη» χειμωνιάτικη σειρά βασισμένη σε γούνες, που ήταν και η επιχείρηση της οικογένειας. Το όνομα Marni είναι το υποκοριστικό του ονόματος Marina, της αδελφής της Consuelo. Marni σημαίνει ακόμα «γεμάτος χαρά» στα εβραϊκά.
Eίναι ιταλικά και δεν έχουν τη γλύκα της Γαλλίδας, το πρωτοποριακό του Ιάπωνα, το ψυχρό αβανγκάρντ του Βέλγου, την αυθάδεια του Άγγλου. Είναι απλώς Marni.
Τι θα φορούσε, λοιπόν, η Μarni στο Μιλάνο; Αυτό είναι το ερώτημα, καθώς η Consuelo, για τα επόμενα 20 και βάλε χρόνια, θα επαναλαμβάνει παντού το μάντρα «Marni woman» – και, ναι, πρόκειται για την υπέροχη υποκατηγορία Μιλανέζας, εκείνης της ενθουσιώδους διανοούμενης Ιταλίδας απροσδιορίστου ηλικίας που μιλά πολύ με τα χέρια, φορώντας υπέροχα, παράταιρα ρούχα και αξεσουάρ, χωρίς να είναι ποτέ, μα ποτέ ρετρό. Δύσκολο; Ναι, αλλά ο ιταλικός μοντερνισμός ήταν πάντα έτσι.
Γιατί το «made in Italy» και αυτό που λέμε συχνά ιταλικό στυλ δεν είναι ποτέ ένα πράγμα. Ξεκινά από το αρχέγονο ένστικτο της γυναίκας του Νότου, φτιαγμένο από κολλητά στο σώμα υφάσματα και χρυσάφι, περνά από το παραμυθένιο της Ρομάνας γλεντζούς, προχωρά στη γυναίκα καριέρας που πάει στην Αμερική και, για να μην μακρηγορώ, φτάνει στην τρελούτσικη, υπέροχη καθηγήτρια τέχνης της Marni.
H Consuelo αντιπαθεί τη λέξη «sex», δεν είναι το όχημά της. Τα ρούχα της δεν είναι αυτά της παραδοσιακής πλανεύτρας, είναι άχρονα, σαγηνευτικά άσχημα, αν είσαι εκείνη η εγκεφαλική περσόνα που λατρεύει να κάνει παρέα. Είναι ο λόγος που υπάρχουν τα υπέροχα άσχημα παπούτσια σήμερα (πρώτη τα λάνσαρε η Marni γύρω στο 2000), οι μεγάλες τσέπες στα ρούχα, τα παράλογα εκθαμβωτικά χρώματα σε γεωμετρικά ρομαντικούς συνδυασμούς, οι περίεργες φούστες. Τα Marni δεν είναι φτιαγμένα για πυροτεχνήματα αλλά για χαρακτήρες που με τον χρόνο γίνονται πιο συμπαγείς και μοιραίοι.
Και επειδή είναι ιταλικά, δεν έχουν τη γλύκα της Γαλλίδας, το πρωτοποριακό του Ιάπωνα, το ψυχρό αβανγκάρντ του Βέλγου, την αυθάδεια του Άγγλου. Είναι απλώς Marni.
O επόμενος σχεδιαστής που θα αναλάβει τα ηνία υπόσχεται πως έχει πάρει το μάθημά του. O Francesco Risso έχει δουλέψει στην Prada (δηλαδή τα Marni ντοπαρισμένα), είναι νέος και φέρελπις. Η Consuelo Castiglioni στο επίσημο Δελτίο Τύπου αναφέρει πως είναι έτοιμη να ξεκουραστεί και να απολαύσει την οικογενειακή ζωή (από τον οίκο Marni αποσύρεται και ο σύζυγός της, CEO της εταιρείας). Απομένει να δούμε αν ο κύριος Risso θα ανταποκριθεί στο όνειρο της Marni ή θα απογοητεύσει, δίνοντας σ' εμάς τη γλυκόπικρη χαρά του χαροκαμένου φανατικού που έχασε ένα κομμάτι του δεσμού που θεωρούσε απόλυτα προσωπικό με έναν μύθο.
σχόλια