Σε αυτή την δύσκολη ομολογουμένως εποχή που βιώνει ο ανθρώπινος πολιτισμός από χθές ήρθε να προστεθεί ένα ακόμη δεινό. Σε μια αχανέστατη χώρα όπου ο καπιταλισμός συναντιέται στην ολότητά του, εκλέχθηκε η προσωποποίηση του στην χειρότερη μορφή ως ρυθμιστής της τύχης όλου του πλανήτη. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο Ντόναλντ Τρaμπ με τον χαρακτήρα του και το οικονομικό του background να δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στην ανθρώπινη ιστορία μέσα στα επόμενα χρόνια.
Οι απόψεις του και οι δηλώσεις του σκιαγραφούν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα η οποία σε όλες τις εκφάνσεις τις έχει έναν κοινό παρονομαστή: τα άκρα. Η προεκλογικές του δεσμεύσεις τείνουν προς τον ολοκληρωτισμό ενώ με μια πιο προσεκτική ανάγνωση και ερμηνεία των θέσεών του θα παρατηρήσει κανείς ότι παρουσιάζουν ομοιότητες με αυτές των φασιστικών καθεστώτων. Με πολύ απλά λόγια, ο αμερικανικός λαός αποφάσισε χθές να διορίσει στο ανώτατο αξίωμα έναν δυνητικά επικύνδυνο άνθρωπο και για πολλούς (και όχι άδικα) φασίστα.
Σε όλη της την πορεία η νεότερη ιστορία έχει αποδείξει ότι εν καιρώ δυσκολιών και ιδιαιτέρως οικονομικών κρίσεων το έδαφος είναι απελπιστικά εύφορο για την ανάπτυξη ολοκληρωτικών και φασιστικών καθεστώτων. Στα δικά μας μέρη η ιστορία εν μέρει επαναλαμβάνεται με την άνοδο νεοναζιστικών μορφωμάτων που όμως ευτυχώς για την ώρα τα ποσοστά που συγκεντρώνουν είναι ναι μεν ανησυχητικά αλλά όχι πλειοψηφικά. Ο λόγος που υπάρχει αυτή η διάκριση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι αρκετά απλός. Η Ευρώπη νιώθει ακόμα στο δέρμα της τις πληγές του ναζισμού και του φασισμού και έχουν μείνει ξεκάθαρα σημάδια που μας θυμίζουν το τι σημαίνουν αυτά τα δυο. Μετά το πέρας του Β'ΠΠ η πλειοψηφία των Ευρωπαίων γνωρίζει εξ'εμπειρίας τι σημαίνει φασισμός, ολοκληρωτισμός, κατοχή και γενικότερα στέρηση της ελευθερίας. Γι'αυτό κυρίως το λόγο τα ποσοστά των νεοναζιστικών μορφωμάτων παραμένου σε αυτά τα ποσοστά και δεν γίνονται κυβερνήσεις.
Στην αντίπερα όχθη του ωκεανού, οι ΗΠΑ ναι μεν είχαν συμμετοχή στον πόλεμο κατά του φασισμού αλλά ποτέ δεν τον βίωσαν στην ολότητά του. Ποτέ η Νεα Υόρκη δεν βίωσε την ναζιστική κατοχή και ποτέ δεν υψώθηκαν αγκυλωτοί σταυροί στο Άγαλμα της Ελευθερίας. Επομένως, ο μέσος Αμερικάνος ψηφοφόρος του Τραμπ δεν έχει συναίσθηση ουσιαστικά του τι πραγματικά σημαίνει φασισμός - ολοκληρωτισμός. Ο κώδωνας του κινδύνου εκρούσθη από όσους γνώριζαν έστω και τα βασικά χαρακτηριστικά των καθεστώτων αυτών. Που πατάνε δηλαδή για να κερδίσουν την ψήφο του λαού και τι κάνουν όταν ανέλθουν στην εξουσία. Ο Τραμπ πάτησε πάνω στον πατριωτισμό του μέσου Αμερικάνου και με την δοκιμασμένη συνταγή του διαφορετικού ως αποδιοπομπαίου τράγου έπεισε τον λαό να τον ψηφίσει. Όλα αυτά στα μέρη μας φαίνονται γνώριμα αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για εκεί.
Στα δικά μας μέρη και συγκεκριμένα στην χώρα μας, όπου σε μια εβδομάδα θα αναλογιστούμε και πάλι τα δεινά που βίωσε η χώρα κατά το διάστημα της Χούντας, οι πληγές που άφησαν άνθρωποι όπως ο Τραμπ που ανέβηκαν στην εξουσία είναι ακόμα ανοιχτές. Θεωρώ δεδομένο ότι νέος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα διέφερε και πολύ ως προς τα πιστεύω και την προσωπικότητα του ατόμου που έδωσε εντολή να μπει το άρμα μάχης στο Πολυτεχνείο. Δεν μου δίνει την αίσθηση ότι είναι άνθρωπος του διαλόγου και της μετριοπάθειας παρά μόνο των ακραίων μέτρων και λύσεων. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε για την εντολή κατεδάφισης μιας πύλης με κίνδυνο τον θάνατο αθώων φοιτητών αλλά την δυνατότητα ελέγχου πυρηνικών κεφαλών και δυνάμεων που δεν έχουμε δει στην ολότητά του ακόμη.
Τα τινά είναι δύο. Είτε η Αμερική από τις αρχές του νέου έτους θα βυθιστεί στην εσωστρέφεια και τον ολοκληρωτισμό είτε ο Ντ. Τράμπ θα αποδειχθεί απλά ένας τυπικός πολιτικός που μόλις ακούμπησε τον προεδρικό θώκο ξέχασε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και αρκέστηκε στην διαχείριση του κράτους. Είναι σαφές το ποια εξέλιξη είναι επιθυμητή αλλά και δυστυχές ότι μιλάμε για μια περίπτωση ''το μη χείρον βέλτιστον'' σε μια τόσο κρίσιμη καμπή για την ανθρωπότητα.
Ευχή του υπογράφοντα είναι να μην φτάσει κάποια στιγμή στο μέλλον ένα ήρεμο βράδυ σε ένα μπαρ της Τζόρτζια, ο παραπλανημένος 60άρης πρώην ψηφοφόρος του Τραμπ να επιχειρηματολογεί για τα δεινά που προξένησε η επιλογή του το 2016 με το ότι ''Ότι κι αν έκανε ο Τράμπ, τουλάχιστον έκανε έργα και δεν άφησε χρέος''.
σχόλια