Το 2016 ήταν η χρονιά που το ανθρώπινο είδος κατάφερε να αφήσει ντοκουμέντα και άπειρες φωτογραφίες, περισσότερες από κάθε άλλη φορά, απαθανατίζοντας κάθε στιγμή της μάταιης, σύντομης και επιπόλαιας ύπαρξής του.
Το «δες με», «πώς είμαι» και «τι φοράω» γίνονται διαβατήρια για την παράλληλη παρουσία μας στο Ίντερνετ, την απόλυτα τέλεια στιγμή που δείχνουμε πιο αδύνατοι, πιο ψηλοί, πιο μπλαζέ – ένα διαβατήριο αξιώσεων που για αρκετούς πια είναι επάγγελμα. Για κάθε «τέλεια» στιγμή υπάρχει και ένα «τέλειο» αντικείμενο μόδας που τη συνοδεύει επί πληρωμή. Αυτό είναι το τέλος του αυθορμητισμού.
Το 2016 ήταν η χρονιά που πολύ διάσημες γυναίκες αποφάσισαν να μην ξαναφορέσουν make-up, τη στιγμή που στο Διαδίκτυο υπάρχουν άπειρες εμμονές με διεστραμμένα δύσκολα μακιγιάζ που έχουν εξωγήινα ονόματα (contouring, strobing) και απαιτούν πάμπολλα προϊόντα για να σε κάνουν να δείχνεις διαστημικά όμορφη στις selfies.
Όσα γίνονται έξω από τις πασαρέλες έγιναν πιο σημαντικά απ’ όσα γίνονται κατά τη διάρκεια της επίδειξης, και με τον θάνατο του Bill Cunningham, εκείνου που πρώτος ξεκίνησε να φωτογραφίζει τον κόσμο που παρακολουθούσε τις επιδείξεις μόδας, η χρονιά αυτή σήμανε το τέλος της αθωότητας για τον εκκεντρικό θαμώνα. Αυτή είναι η εποχή που οι fashion bloggers κάθονται έξω από τις επιδείξεις, κάνοντας πως μιλάνε στο κινητό τους, για να τις φωτογραφίσουν περισσότερο.
Τα περιοδικά μόδας, βέβαια, συνεχίζουν να τις αντιπαθούν ίσα-ίσα για να δείξουν πως είναι ανώτερα, αν και προσπαθούν να μιμηθούν τους τρόπους τους. Τα αντικείμενα του πόθου αλλάζουν τόσο γρήγορα, που για εμάς, τις τσοκαρίες, η αλλαγή δεν είναι καν αισθητή. Όλοι προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό είναι το επόμενο #musthave, αλλά η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές είμαστε πολύ μουδιασμένες ή απλώς κουρασμένες έστω και για να το ποθήσουμε. Κάνουμε screenshot αυτά που μας αρέσουν στο Instagram και τα στέλνουμε στις φίλες μας. Η «Vogue Arabia» ξεκινά επισήμως να εκδίδεται, επιθυμώντας να «ντύσει» με υπογραφή σχεδιαστή τις hijab. Η Franca Sozzani, η διευθύντρια της ιταλικής «Vogue», πεθαίνει στα 66 της, αφήνοντας πίσω της το πλαίσιο εντός του οποίου η φωτογραφία μόδας έμαθε να αναπνέει μέσα από το διφορούμενο, το απαγορευμένο, το σκοτεινό, μέσα από μέρη όπου δεν έχει πάει ακόμα. Μια καλλιτέχνις, η Amalia Ulman, έφτιαξε την πρώτη περφόρμανς στο Instagram, αναπαράγοντας όλα τα στερεότυπα στα οποία μας αρέσει να κάνουμε like: τους δίσκους με brunch, τα αφρόλουτρα, το επικίνδυνο ύφος, τις τσάντες Chanel.
Είδαμε για πρώτη φορά τι μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο που υπερεκθέτει τη ζωή του στα social media – η οικογένεια Kardashian είναι το πρώτο μεγάλο πειραματόζωο της μεταβατικής εποχής στην οποία ζούμε.
To 2016 σκότωσε οριστικά αυτό που καταλαβαίναμε ως αυθορμητισμό.
Όμως, σταθείτε. Το 2016 ήταν η χρονιά που πολύ διάσημες γυναίκες αποφάσισαν να μην ξαναφορέσουν make-up, τη στιγμή που στο Διαδίκτυο υπάρχουν άπειρες εμμονές με διεστραμμένα δύσκολα μακιγιάζ που έχουν εξωγήινα ονόματα (contouring, strobing) και απαιτούν πάμπολλα προϊόντα για να σε κάνουν να δείχνεις διαστημικά όμορφη στις selfies. Βάλανε ξανά τα αθλητικά τους για να πάνε στη δουλειά, chubby μανούλια κάνουν διεθνή καριέρα ως μανεκέν, το ημερολόγιο της Pirelli βγήκε χωρίς photoshop και αφιερωμένο σε γυναίκες όλων των ηλικιών. Η Adele δεν έχασε ούτε γραμμάριο και συνεχίζει να κάνει θεαματική καριέρα, η Beyoncé αποθεώνει την υπέροχα ζουμερή σιλουέτα της Serena Williams σε βίντεό της. O όρος «plus size» αρχίζει να απαλείφεται σιγά-σιγά και η Barbie αποκτά 3 μεγέθη.
Δύο από τις πιο μοντέρνες παρουσίες στον χώρο της μόδας, η Kristen Stewart, το πρόσωπο της Chanel, και η Cara Delevingne, αγαπάνε ανοιχτά άλλα κορίτσια. Η Michelle Obama αποχαιρετά τον Λευκό Οίκο στο εξώφυλλο της «Vogue» Δεκεμβρίου, μαθαίνοντας στις Αμερικανίδες πώς μπορούν να είναι τα πάντα και ταυτόχρονα να ντύνονται έτσι, ώστε να γιορτάζουν κάθε στιγμή της ζωής τους. Η μόδα αποφασίζει πως δεν έχει πια κολεξιόν αλλά «εποχές» ‒ ο οίκος Burberry είναι ο πρώτος που αποφασίζει να μην παρουσιάζει πια ρούχα με τον συμβατικό τρόπο, μια σεζόν πριν δηλαδή, αφού τα ρούχα βγαίνουν αμέσως στο Ίντερνετ και όταν φτάνουν στις βιτρίνες φαίνονται ήδη «βαρετά». Από την άλλη, η Céline καταφέρνει να γίνει βαθιά επιθυμητή στις γυναίκες, χωρίς να έχει καν παρουσία στο Ίντερνετ, βαθιά άχρονη αλλά και συνεπής. Ο οίκος Gucci φτιάχνει ολόκληρο μποέμ παραμύθι στα ίχνη του Wes Anderson, ενώ η κολεκτίβα Vetements δημιουργεί ρούχα που ειρωνεύονται τη μόδα, κοστίζοντας ακριβώς το ίδιο με τα αντικείμενα που κοροϊδεύει, δηλαδή πανάκριβα.
To 2016 έγραψε το πρώτο, τόσο δα μικρό κεφάλαιο στο πεδίο της αυτοδιάθεσης.
σχόλια