Λες μαμά να κάνουμ' εμετό
Να κάνουμε και γάλα
Και να πεθάνουμε
Και να μας φάει κι η αρκούδα
Λες μαμά να πάθουμε αυτά τα πράγματα;
/βασίλης αμανατίδης
Κανείς δε θυμάται τη Μινού Ντρουέ. Ούτε η ίδια η Μινού Ντρουέ. Το Μινού έγινε Μαρί Νοέλ και το Ντρουέ παραχώρησε την καρέκλα στο Λε Κανί. Η συνταξιούχος νοσοκόμα Μαρί Νοέλ Λε Κανί (κοντά στα εβδομήντα πια) απολαμβάνει μια απλή ζωή χωρίς Μούσα στο γραφικό La Guerche της Βρεττάνης. Ταπεινή και άγνωστη. Δεν ξαναέγινε ποτέ οκτώ χρονών, δεν ξαναέγινε ποτέ το παιδί θαύμα Μινού Ντρουέ.
That young tender thing would be a delicious morsel.
—Brothers Grimm, "Little Red Cap"
Οι Μοίρες ήταν τρυφερές μαζί της. Η πλούσια νεράιδα Μαντάμ Ντρουέ την υιοθέτησε και της χάρισε μια νέα ζωή. Το κοριτσάκι ενός αλκοολικού και μιας εξαφανισμένης είχε πλέον μια καλή, μορφωμένη, φιλόδοξη μαμά. Είχε πιάνο, μπαλλέτο, τα άπαντα του Απολλιναίρ και βαθειά μελαγχολία.
It is never a good thing to speak against a little girl.
—Roland Barthes
Λένε πως γεννήθηκε σχεδόν τυφλή. Λένε πως μίλησε και περπάτησε στα έξι της. Ο μύθος και η αλήθεια γύρω της δεν ξεκαθάρισαν ποτέ. Η Μινού τα κάνει όλα μαζεμένα. Στα οχτώ της παίζει Μπαχ, χορεύει την Ωραία Κοιμωμένη, εκδίδει το πρώτο της βιβλίο: Αrbre, mon ami - Δέντρο, φίλε μου. Ποιήματα και σημειώσεις που θα κάνουν πάταγο. Tο 1955, κανείς δεν ήταν πιο διάσημος από την οκτάχρονη γαλλιδούλα Μινού Ντρουέ. Ο ίδιος o πάπας Πίος την κάλεσε σε προσωπική ακρόαση, έγινε εξώφυλλο σε Elle, Life, Time, Paris Match, οι καλύτεροι της φίλοι λεγόταν Μωρίς (Σεβαλιέ), Βιττόριο (Ντε Σίκα), Πάμπλο (Καζάλς) και Ζαν (Κοκτώ).
Ο εκδότης Ρενέ Ζυλιάρ ξεπουλάει 50.000 αντίτυπα σε μια εβδομάδα (ούτε η δεκαοχτάχρονη Σαγκάν με το Καλημέρα θλίψη της τέτοιο σουξέ!) κι η Μινού είναι η μικρή αγαπημένη, το παιδί που κάθε μαμά θα ήθελε να υιοθετήσει, η απόδειξη πως υπάρχει Θεός (και αστική τάξη).
Δέντρο
αδέξια ζωγραφιά παιδιού-
φτωχού παιδιού που δεν έχει μπογιές
Δεντράκι μου έρχομαι,
παρηγόρησέ με
που δεν μοιάζω με κανέναν (...)
Αrbre, mon ami-1955
Το σκάνδαλο της Μινού Ντρουέ, ήταν το λογοτεχνικό αντίστοιχο της υπόθεσης Ντρέυφους. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο από την έκδοση (τον Γενάρη του 1956) η Ντρουέ υποχρεώθηκε να ζήσει έναν τραγικό εξευτελισμό. Η Γαλλική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών την απομονώνει σ' ένα δωμάτιο: πρέπει να γράψει το ποίημα-πειστήριο, να αποδείξει τη γνησιότητα του ταλέντου της. Πίσω από το γυάλινο διαχωριστικό, η μικρή Μινού θα τελειώσει σε μισή ώρα.
Το Ciel de Paris θεωρήθηκε αριστούργημα. Η Μινού έγινε το μικρότερο μέλος της Ακαδημίας, απέδειξε ότι δεν ήταν κλέφτρα, ψεύτρα, μάγισσα, διαβολόπαιδο, πόρνη, εξωγήινος, άλιεν.
(Δηλαδή, δεν απέδειξε τίποτε.)
Ο Μπαρτ στις Μυθολογίες (της αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο - Η Λογοτεχνία στην περίπτωση της Μινού Ντρουέ) ήταν σαφής. Η Μινού δεν είναι παρά άλλο ένα προιόν. Γράφει γλυκερά, άψυχα, καθησυχαστικά ποιήματα, γεμάτα μεταφορές και ωραίες εικόνες. Μια φρόνιμη, γλυκανάλατη ποίηση, ένα είδος αστικού ελεγειακού αισθήματος, που πολεμάει την επικίνδυνη αταξία.
Το αν το βιβλίο το έγραψε η Μινού ή η μαμά της δεν πολυαπασχολεί τον Μεσιέ Ρολάν. Για να μιλήσουμε γι' αυτό θα πρέπει να έχουμε ήδη ξεκαθαρίσει το τι είναι ποίηση και τι είναι παιδική ηλικία - δηλαδή δε θα μιλήσουμε ποτέ γι' αυτό, λέει...
Η μικρή Μινού θα ξαναγράψει. Θα προσπαθήσει να γίνει τραγουδίστρια, ηθοποιός, διασημότητα. Δε θα καταφέρει τίποτε. Θα ξεχαστεί, όπως και κάθε προιόν συγκεκριμένης χρονικής διάρκειας κατανάλωσης.
Σήμερα κανείς δε θυμάται τη Μινού Ντρουέ. Ούτε καν η ίδια. Μάλλον είμαι ένα κουνέλι που γύρισε προς τα έξω τη γούνα του για να μη την φάνε οι σκώροι, έγραφε κάποτε στο ημερολόγιό της.
Κάτι περισσότερο θα ήξερε.
σχόλια