Μια κασέτα που έγραφε "ΤΡΥΠΕΣ"
Απο τον Άλεξ Δεληγιαννίδη
Καλοκαίρι στο χωριό, 93’ μπορεί και 94’( σε ηλικία 12-13), στο πανηγύρι για τα εννιάμερα της Παναγίας. Δεκάδες πάγκοι μικροπωλητών, κόσμος, βαβούρα, χαλασμός από γεννήτριες για ρεύμα κτλ. Ανάμεσα τουςένας Ρομά, ζίνγκα στις πειρατικές κασέτες με ένα ηχοσύστημα να παίζει τέρμα γυφτο-σκυλάδικα. Μικρόφωνο καρφωμένο στο ηχοσύστημα και πότε τραγουδάει, πότε μιλάει με τους πελάτες, πάντα στο μικρόφωνο. Τσεκάρω τον πάγκο. Πετυχαίνω κασέτα να γράφει με πράσινο μαρκαδόρο «ΤΡΥΠΕΣ»…μόνο αυτό. Κάτι μου έλεγε αλλά δεν ήμουν και σίγουρος. «Τι είναι αυτό;» ο Ρομά εκτός μικροφώνου «Ροκ φιλαράκι, ροκ». Πληρώνω κασέτα, τσιμπάω κασέτα…σπίτι.
Πρώτο κομμάτι στην κασέτα «Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω…» και ασυναίσθητα το χέρι πάει στο volume, μέχρι να έρθει μέσα η μάνα για κράξιμο. Λίγο πολύ το ξέρουν όλοι ότι στο πρώτο μας ηχοσύστημα η ένταση δεν σχετιζόταν με το πόσο αντέχει η συσκευή και τα ηχεία αλλά με το threshold υπομονής της μάνας. Δεύτερο κομμάτι «Λα Λα Λα Λα Λα» και δεν είμαι καλά «....μονάχα απλώστε μου το τρύπιο σας πιάτο, να το γεμίσω με ολόγλυκια φρίκη…» πώς να είμαι καλά;
Τελικά μαθαίνω λίγο καιρό μετά και αφού η κασέτα έχει μασηθεί αρκετές φορές και επανέρθει στη ζωή με σιλοτέιπ, ότι περιέχει τα «εννιά πληρωμένα» συν μερικά παλιότερα από τις Τρύπες για να γεμίσει μια εξηντάρα, γραμμένα σε τυχαία σειρά. Τότε είχαν κάνει «σουξέ» με αυτόν τον δίσκο. Έτσι βρέθηκε στον πάγκο του «Ροκ φιλαράκι, ροκ» και τελικά στα χέρια μου. Θα τις είχα συναντήσει λίγο παρακάτω και ας μην είχαν κάνει σουξέ, δεν υπάρχει περίπτωση, αλλά σίγουρα το μέρος που τις βρήκα πρόσθεσε στη σφαλιάρα που έφαγα με τον δίσκο και γενικά με τις Τρύπες.
Η μάνα μπαίνει στο δωμάτιο ενώ εγώ «….θυμάμαι ένα σπίτι με βγαλμένες τις πόρτες, που σύχναζαν μέσα του οι ανίκανες ώρες ….». «Τι είναι αυτά που ακούς;» «δεν θυμάμαι, δεν θυμάμαι, αν έζησα ποτέ μου μέσα εκειιιιιιι!!!». Στα υπόλοιπα της κασέτας ήταν τα «ταξιδιάρα ψυχή», «βραδινή πλάνη», «η ασφάλεια ξέρει» (μάλλον κάτι θα ‘ξερε και ο Ρομά;), “πάρτυ στον 13ο» και το «εδώ» μισό (λογικά δεν χωρούσε άλλο)
Η σφαλιάρα λοιπόν ήταν από τις πιο δυνατές που έφαγα, ακούγοντας ένα άλμπουμ, μέχρι και σήμερα. Είχε πολύπλευρο χαρακτήρα επηρεάζοντάς με στη μουσική και στη σκέψη με ένα τρόπο τσαμπουκαλεμένο και ευφορικό. Για ένα διάστημα πριν χρόνια είχαμε κάνει στο Λονδίνο κάτι σαν tribute band στις Τρύπες, μάλιστα την ονομάσαμε και «Χάρτινο Τσίρκο» μπας και τα παίξουμε και φύγει το μικρόβιο. Αλλά που;
Οι Τρύπες πιστεύω πως είναι από τα λίγα (αν όχι το μοναδικό) γκρουπ στην Ελλάδα που κατάφερε το δημιούργημα να αποκολληθεί από τον δημιουργό του. Από την άλλη ίσως είναι για την Ελλάδα ότι ήταν οι Kino και ο Τσόι για την τότε Σοβιετική Ένωση. Έγιναν πολλές φορές στη ζωή μου ό,τι είναι το τσιγάρο για τον καφέ, και ενώ κατά καιρούς τις ξεχνάω, πάντα επιστρέφουν όταν χρειάζεται να πάρω ένα μάθημα κατά της εγωπάθειας και των ανούσιων φιλοδοξιών που μονίμως καραδοκούν στην «καλλιτεχνική πραγματικότητα» και στην μουσική βιομηχανία.
Εννιά πληρωμένα τραγούδια
Ο δίσκος Εννιά πληρωμένα τραγούδια είναι ο τέταρτος δίσκος του συγκροτήματος Τρύπες. Ηχογραφήθηκε τον Μάρτιο του 1993, και κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά από τη δισκογραφική εταιρία Virgin. Η διάρκεια του δίσκου είναι 38 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα και περιλαμβάνει 10 τραγούδια (τα "εννιά πληρωμένα" τραγούδια του τίτλου συν μια ακουστική διασκευή του Αμνησία απ' τον πρώτο τους δίσκο). Ο δίσκος αυτός χάρισε και τη μεγαλύτερη επιτυχία στο συγκρότημα, κάνοντάς τους γνωστούς στο πλατύ κοινό, ίσως και μόδα.
Οι Electric Litany πρόσφατα κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους με
τίτλο "Enduring Days You Will Overcome" και συν-παραγωγό τον Alan Parsons.
Κυκλοφορεί σε Ελλάδα και Ευρώπη από την Inner Ear σε συνεργασία με την Rough Trade.
Το επόμενο τους live είναι την Τετάρτη 5 Μαρτίου στον Λονδίνο ενώ σύντομα θα ανακοινωθούν και ημερομηνίες για την Ελλάδα.
H σελίδα τους στο Facebook είναι εδώ
σχόλια