Μπορεί να ήταν η θέση που καθόμουν χθες βράδυ στο Ρυθμός Stage της Ηλιούπολης – απέναντι από το κέντρο της σκηνής, συγκεκριμένα – και γι' αυτό να μου φάνηκε ότι συμμετείχα σε ένα γλέντι βασισμένο εξ ολοκλήρου στα καλύτερα λαϊκά τραγούδια των τελευταίων 60 χρόνων με τον Κώστα Μακεδόνα, περιτριγυρισμένο από τους μουσικούς του, σε ρόλο ιεροφάντη, η θρησκευτικότητα του οποίου στηρίχτηκε σε μία εξωστρέφεια αρκούντως νεοελληνική και για μένα μάλλον ξεχασμένη μεσ' στην κρίση.
Καθώς ο ερμηνευτής τραγουδούσε το ''Βρέχει στη φτωχογειτονιά'' του Μίκη Θεοδωράκη ή το ''Βρέχει φωτιά στη στράτα μου'' του Μίμη Πλέσσα, ένας αρκετά ηλικιωμένος κύριος παραδίπλα χόρευε το πιο όμορφο αργόσυρτο ζεϊμπέκικο, προκαλώντας τα φλας από τις φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά τηλέφωνα των θαμώνων.
Διότι, στιγμές σαν κι αυτήν ή την άλλη, όπου νεαρά παιδιά έκοβαν τούρτα γιορτάζοντας κάποια γενέθλια με την παρέα τους, είχα να τις ζήσω εδώ και πολλά χρόνια, μη σου πω από το λύκειο με τις συνήθεις εκδηλώσεις σε κάποιο κέντρο διασκεδάσεως.
Στη χορταστική τρίωρη παράσταση του, ο Κώστας Μακεδόνας προσφέρει ψυχοθεραπεία κανονική και δικαιώνει τον Βασίλη Τσιτσάνη όταν έλεγε πως το λαϊκό τραγούδι έσωσε τους Έλληνες από τα ψυχιατρεία. Ένας Μακεδόνας απέριττος, αφοσιωμένος στην τέχνη του τραγουδιού, χωρίς χαριεντισμούς με το κοινό του, αλλά και ταυτόχρονα άκρως επικοινωνιακός.
Στο πρώτο μέρος ερμήνευσε τραγούδια της προσωπικής πορείας του, κυρίως Σταμάτη Κραουνάκη και Χρήστο Νικολόπουλο, που όλοι τα γνώριζαν, εξ ου και τα τραγουδούσαν μαζί του. Ένα κομμάτι επίσης του Σταμάτη Χατζηευσταθίου, που ο ίδιος είπε ότι το έχει αδικήσει κι αξίζει να του δώσει μία εκ νέου ευκαιρία, καθώς και ένα καινούργιο τραγούδι επίσης του μουσικού της μπάντας του, συνθέτη Κωνσταντίνου Βελλιάδη. Παρουσία του συνθέτη Γιώργου Καζαντζή ακόμη, ο Μακεδόνας τραγούδησε τις ''Μέλισσες'' του, και δε νομίζω να διαφώνησε κανείς όταν το προλόγισε ως το τραγούδι της δεκαετίας! Με το μικρό αφιέρωμα του στον Γούναρη, τέλος, ο Μακεδόνας απέδειξε πως είναι ένας άξιος συνεχιστής του αγέραστου αρχοντορεμπέτικου τραγουδιού.
Εξαιρετική δίπλα στον Μακεδόνα, η Ζωή Παπαδοπούλου, η οποία ναι μεν τραγούδησε λαϊκό ρεπερτόριο, όπως τα παλιά τραγούδια της Αλεξίου που πηγαίνουν στη φωνή της, αποτέλεσε όμως και τη μοναδική πιο εναλλακτική πρόταση της βραδιάς, όταν απέδωσε το δικό της hit ''Αχ και να σ' είχα εδώ'' σε electro – pop ύφος.
Χωρίς διάλειμμα, μόνο με την εναλλαγή του Μακεδόνα και της Παπαδοπούλου επί σκηνής, το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με τους ''Χαρταετούς'' του Θεοδωράκη, με τον Μαργιολά να σολάρει στο μπουζούκι του. Από κει και πέρα, το πρόγραμμα εκτινάχτηκε σε…διονυσιακά επίπεδα: Πολλά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και του Σταύρου Ξαρχάκου (συγκλονιστικός ο ερμηνευτής στο ''Μάνα μου Ελλάς'' από το ''Ρεμπέτικο''), ο ''Γκρεμός'' του Μάνου Χατζιδάκι, το ''Δε με πονάς'' του Απόστολου Καλδάρα, το ''Αυτά τα χέρια'' του Δήμου Μούτση, το ''Δεν θα ξαναγαπήσω'' των Μ. Λοΐζου – Λ. Παπαδόπουλου, ''Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια'' των Ν. Ξυδάκη – Μ. Ρασούλη και πολλά – πολλά ακόμη, ολοκληρωμένα και ενωμένα σε ένα ποτ – πουρί ιδανικό για κάθε φαν του λαϊκού τραγουδιού.
Η παράσταση έλαβε τέλος με τα ντουέτα Κώστα Μακεδόνα – Ζωής Παπαδοπούλου σε τραγούδια των προαναφερόμενων συνθετών κι όταν ο κόσμος ζήτησε τον ερμηνευτή ξανά στη σκηνή για το καθιερωμένο encore, αυτός επέλεξε το ''Ερωτικό'' των Θ. Μικρούτσικου – Α. Αλκαίου.
Με δυο λόγια, στου Μακεδόνα περνάς καλά! Σε όποιον αρέσει ν' ακούει αγαπημένα λαϊκά τραγούδια από μια στεντόρεια ανδρική φωνή, η συγκεκριμένη παράσταση συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Και κάτι ακόμη: πάντα, όταν ένας καλός ερμηνευτής σαν τον Μακεδόνα ξεκινάει παραστάσεις, γράφονται διάφορα του στυλ ''ο καλύτερος τραγουδιστής της γενιάς του'' κλπ. Εγώ πάλι λέω πως το τραγούδι δεν είναι μπάλα και πως δεν υπάρχει καλύτερος, λιγότερο καλός ή χειρότερος εκπρόσωπος του, ειδικά όταν υπηρετεί ένα καθιερωμένο ρεπερτόριο, τόσο δικό του, όσο και συναδέλφων του από το ένδοξο παρελθόν. Θεωρώ ευτύχημα που υπάρχουν τραγουδιστές σαν τον Κώστα Μακεδόνα, οι οποίοι αναμφίβολα αντιμετωπίζουν την τέχνη τους σαν ζωτική λειτουργία και ψυχαγωγούν παράλληλα έναν ρημαγμένο, αυτή την περίοδο, λαό.
σχόλια