Σχώρα με, όταν τον ουρανό φιλάω
Τον Απρίλιο του 1984, ο Οδυσσέας Γεωργίου, εν μέρει ακουσίως, είχε συνάψει μιαν εφήμερη σχέση με τη φτιάξη που ανοίγουν εισαγωγικά προσφέρει κλείνουν τα εισαγωγικά το περιβόητο LSD. Ανάμεσα στην οδό Τσακάλωφ και στην οδό Δεληγιώργη διαδραματίστηκε μια αντιμαχία. Επρόκειτο, από τη μια, για μερικά ποικιλόχρωμα ταξίδια όπου η λεγόμενη διεύρυνση της συνείδησης έμοιαζε πιο πολύ με τρελαμένο σινεμασκόπ τεχνικολόρ παραλήρημα παρά με κάτι που προσιδίαζε στην κατά Arthur Rimbaud «διασάλευση των αισθήσεων». Και από την άλλη, για μια σειρά εκρήξεις στο κρύο κρέας του κρανίου που δεν προκλήθηκαν από χημικά παρασκευάσματα αλλά από την ανάγνωση σελίδων που ενσφηνώθηκαν εν συνεχεία στο ψυχονοητικό σύμπαν του Οδυσσέα Γεωργίου και είχαν δύο μάλλον λυτρωτικές επιπτώσεις.
Τον Απρίλιο του 1984, ξανά και ξανά, αλλόκοτες ώρες, με πεισμωμένο πείσμα, ω!, και με επίμονη επιμονή, ω! ω! ω!, ο Οδυσσέας Γεωργίου έβαζε ξανά και ξανά στο ξύλινο πικάπ το Purple Haze του Jimi Hendrix και τρανταζόταν ξανά και ξανά με τον στίχο, και με το πώς εξέφερε τον στίχο ο Jimi, αγέρωχα, αψήφιστα, αυθάδικα, «’Scuse me while I kiss the sky». Ιδίως εκείνο το «’scuse me», ναι, εκείνο το «’scuse me».
Τριάντα χρόνια μετά μέσα σε ένα συνειρμικό pinball, ο Οδυσσέας Γεωργίου, έχοντας μάλιστα μετατρέψει υπό την επήρεια μιας νηφαλίου μέθης το sky σε sun, και σιγοτραγουδώντας επιμόνως ’scuse me while I kiss the sun, σχώρα με όταν φιλώ τον ήλιο, και όχι σχώρα με όταν τον ουρανό φιλάω, όπως είναι το ακριβές, ταύτισε σχεδόν τον στίχο του Hendrix με τα τελευταία λόγια του ποιητή Antonio Victor Ramos Rosa: «Estou vivo e escrevo sol» / Είμαι ζωντανός και γράφω τον ήλιο.
Τον Απρίλιο του 1984, οι σελίδες που επέδρασαν λυτρωτικά στο ψυχονοητικό σύμπαν του Οδυσσέα Γεωργίου, προέρχονταν από δύο βιβλία, τα εξής: Μεγάλες Προσδοκίες του Charles Dickens και Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Στο πρώτο μάλιστα, έμελλε να εντοπίσει την προέλευση του τίτλου Purple Haze, του τραγουδιού που τόσο επίμονα άκουγε. «The sun went down. By that time the river had lifted us a little, so that we could see above the bank. There was the red sun, on the low level of the shore, in a purple haze, fast deepening into black» / «Ο ήλιος βασίλεψε. Ως εκείνη την ώρα, το ποτάμι μάς είχε σηκώσει κάπως ψηλότερα, έτσι που μπορούσαμε να δούμε πάνω από την όχθη: ένας κόκκινος ήλιος, ίσα με το χείλος της όχθης, μέσα σε μενεξεδένια αχλύ που μαύριζε ολοένα».
Τριάντα χρόνια μετά, τριάντα παρά κάτι μήνες, για την ακρίβεια, ο Οδυσσέας Γεωργίου, θα θυμηθεί ξανά ότι διάβασε Dickens και Πεντζίκη, ότι αυτά τα διαβάσματα τον έκαναν να ανακράξει, «Τέρμα τα τριπάκια!», και να σκύψει ευλαβικά στα συσσωματώματα του Πεντζίκη, καθώς και να αρχίσει να γράφει ο ίδιος την τριλογία του.
Συνεχίζεται. Αύριο: Get off of my cloud
σχόλια