[Από την Αργυρώ Μποζώνη]
«Τους έρωτες που δεν γιατρεύονται πρέπει να τους βοηθάς να πεθάνουνε εσύ για να μη βασανίζονται. Γιατί υποφέρει η καρδιά, και η καρδιά και το σώμα υποφέρουν από τους ανίατους έρωτες.»
Πριν δέκα χρόνια είδαμε για πρώτη φορά την παράσταση του έργου του Άκη Δήμου "Τα λουλούδια στην κυρία". "Τρία αγόρια μοιράζονται το ίδιο διαμέρισμα και μαζί τη θέα του κοριτσιού στο απέναντι μπαλκόνι. Στον –συρρικνωμένο σε μια βδομάδα για ν' αντέξει η σκηνική τους περιπέτεια – χρόνο, θα προλάβουν να μάθουν πολλά για τις αγωνίες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, παλεύοντας – μισοαστεία, μισοσοβαρά – να τα βγάλουν πέρα με το φόβο της ενηλικίωσης, που, όσο περισσότερο προσπαθούν να τον διασκεδάσουν, τόσο απειλητικότερα τους δείχνει τα δόντια του. Δέκα (και κάτι χρόνια) μετά το πρώτο τους ανέβασμα, συνεχίζω ν' αναρωτιέμαι για την τύχη τους", λέει ο συγγραφέας.
Δέκα χρόνια αργότερα, σήμερα το έργο ξανανεβαίνει στο Από Μηχανής θέατρο. Ξαναθυμηθήκαμε τις ανησυχίες αυτής της απίθανης παρέας, η οποία παρατηρεί το κορίτσι στο απέναντι μπαλκόνι. Και τις απίθανες ατάκες τους. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια τα αγόρια δε μεγάλωσαν.
______________
Σοφές ατάκες αγοριών.
*Φεύγει στο εξωτερικό. Τι να κάνει; Να μαλακιστεί. Έτσι μου είπε: απ' το να κάθεται να μαλακίζεται εδώ, καλύτερα να πάει να μαλακιστεί έξω.
*Η γκόμενα, κύριε, θέλει ανάσα ελαφριά, σαν της πεταλούδας. Είναι ανήφορος η γκόμενα, δε γίνεται ν' ανεβαίνεις τον ανήφορο αγκομαχώντας. Κάποια στιγμή θα μείνεις.
*Αυτός ήταν ηλικιωμένος. Σαράντα - σαράντα πέντε χρονών. - Σαράντα - σαράντα πέντε χρονών δεν είναι ηλικιωμένος. - Τι να σου πω.Μπορεί και πενήντα. Στα πενήντα είναι ηλικιωμένος;
*Και με τους έρωτες που δεν γιατρεύονται το ίδιο πρέπει να κάνεις: να τους βοηθάς να πεθάνουνε εσύ για να μη βασανίζονται. Γιατί υποφέρει η καρδιά, και η καρδιά και το σώμα υποφέρουν από τους ανίατους έρωτες, έτσι λέει.
*Αυτό εδώ είναι το ίχνος μας. Ένα φτερό. Εμείς την έχουμε κάνει, είμαστε αλλού. Ο καθένας και σ' άλλο δέντρο. Έχουμε πιάσει από ένα δέντρο και την έχουμε αράξει. Κι ούτε να κελαηδήσουμε μπορούμε ούτε να ζευγαρώσουμε καταφέρνουμε. Γραπωμένοι στο κλαδί μας, κρυφοκοιτάμε ο ένας τον άλλο και λουφάζουμε. Αντί γεράκια, κότες.
*Εγώ δε θέλω να φύγει. Εγώ θέλω να 'ρθει! Τώρα να 'ρθει! Γίνεται να 'ρθει τώρα; Άμα γίνεται, να ΄ρθει!
*Όλο μπαλκόνια, μπαλκόνια, μπαλκόνια.Μπαλκόνια και κορίτσια, χαμός!...Κι οι μπαλκονόπορτες μισάνοιχτες. Ως εδώ φτάνουν τα γαρύφαλλα.Κάνουν μια μυρωδιά τα γαρύφαλλα έτσι και σαπίσουν.
*Στα ταξίδια δεν ειναι να χάνεις λεπτό. Αλλιώς, καλύτερα να κάθεσαι στα αβγά σου.
_____________
__________
Μας είπαν οι πρωταγωνιστές:
Γιάννης Διαμαντής: "Είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε μία πολύ δεμένη αγορίστικη παρέα, που βάδισε μαζί από τα χρόνια του δημοτικού ώς και αρκετά μετά το πανεπιστήμιο. Από την άλλη μεγαλώνοντας στην πλατεία Αμερικής μου άρεσε πολύ, ως παιδί, να χαζεύω στα απέναντι παράθυρα τις ζωές των άλλων. Αυτά τα δύο στοιχεία ήταν τα πρώτα που ξεχώρισα στα ¨Λουλούδια". Στην πορεία συνάντησα πολλά εξίσου γοητευτικά, τα οποία και ευελπιστώ ότι καταφέραμε να τα φωτίσουμε με την παράσταση μας."
Γιωργής Τσουρής: "Το έργο, με την πρώτη ανάγνωση, μου φάνηκε πολύ αστείο και μου προκάλεσε αυθόρμητα το χαμόγελο, και την ευφορία. Στις άπειρες αναγνώσεις - πειράματα - αυτοσχεδιασμούς που ακολούθησαν, άρχισα να έρχομαι αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο φόβο, που κουβαλάω από παιδί. Τον φόβο της αποξένωσης και της μοναξιάς, πολύ συχνά μέσα στην ίδια την παρέα, μέσα στην ίδια την συνύπαρξη. Φτάνοντας πια στο επίπεδο της παράστασης, όπου το κείμενο ζωντανεύει επί σκηνής, τα συναισθήματά για το έργο και τον χαρακτήρα που κρατάω μέσα σ' αυτό, αφορούν έναν συνδυασμό αυτής της πρώτης αίσθησης, της γεμάτης αισιοδοξία, χαρά και παρέα, και της πίκρας για το τέλος και την μοναξιά που ήταν πάντα εκεί, κι ας προσποιηθήκαμε για λίγο το αντίθετο. Ένα πικρό χαμόγελο."
Πέτρος Σπυρόπουλος: Η έννοια της ομάδας είναι για μένα ο σημαντικότερος παράγοντας για να συντελεστεί η τέχνη του θεάτρου. Αυτό το έργο πέρα από το γεγονός ότι μιλάει για την συνύπαρξη, μιλάει και για τον έρωτα μέσα από την θέαση, με όρους απόλυτα θεατρικούς μέσα στην ίδια τη ζωή. Το μεγαλύτερο όμως προσόν το έργου, είναι νομίζω το γεγονός ότι για να το αντιμετωπίσει μια ομάδα ανθρώπων, πρέπει πρώτα απ' όλα να γίνει παρέα. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της παράστασης, η δουλειά σε επίπεδο παρέας, είναι από αυτές που θέλω να βιώνω στο θέατρο.»
_________
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον Βασίλη Κλοτσωτήρα στις πρόβες του έργου, για το LIFO.gr
Η Ταυτότητα της Παράστασης:
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης Σκηνικά – κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Μουσική: Γιωργής Τσουρής Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας Βοηθός σκηνοθέτης: Άννα Παντελάκου Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Διαμαντής, Πέτρος Σπυρόπουλος, Γιωργής Τσουρής.
σχόλια