[Aπό τον Γιώργο Κυριακόπουλο]
Ιανουάριος 2007. Με τον καλύτερο φίλο μου σε μία μαγική εκδρομή στην Κρήτη. Αλκυονίδες. Το νησί σε εκθαμβωτική ομορφιά, χωρίς τουρίστες, χωρίς τραπεζοκαθίσματα. Κυρίως εξερευνώντας παλιούς μεσόγειους δρόμους, ερειπωμένα χωριά, βυζαντινούς και ενετικούς πύργους, μεταβυζαντινές εκκλησιές και μοναστήρια. Και φυσικά την μεγαλειώδη φύση.
Σε μία από τις εκδρομές του 10ήμερου ταξιδιού βρεθήκαμε στην Πρέβελη, στο Λιβυκό. Το ποταμάκι ζωηρό, η μικρή λίμνη με τον καλαμνιώνα πλάϊ στην αμμουδιά γεμάτη και γαλανή. Γύρω κανείς. Ξάφνου εμφανίστηκε μιά πανέμορφη κουτσή πάπια (ή γιά να είμαι πολιτικά ορθότερος, μία πάπια με ειδικές ανάγκες). Μας πλησίασε με θορύβους και φωνές καθ'όλα παρακλητικές. Ήταν απίστευτα φιλάνθρωπη, ίσως μαθημένη από τους φιλόζωους ξένους του καλοκαιριού. Ταίρι δεν είχε, ούτε άλλο ζωντανό βρισκόταν στην χειμαζόμενη ακτή. Το σμήνος της είχε πετάξει κάπου μακρυά, εκείνη δεν μπορούσε.
Προφανώς πεινούσε. Βγάλαμε τα παπούτσια μας, τσαλαβουτήσαμε στα ρηχά φορώντας πάντα τα πουλόβερ μας. Η πάπια πλάϊ μας, και στο νερό και στην ακτή. Και με μιά συντροφικότητα σχεδόν τρυφερή, που μόνο σε πεινασμένες γάτες έχω ξανασυναντήσει, καθόταν συνέχεια πλάϊ μας. Αν η φύση της είχε μάθει ξένες γλώσσες, θα γουργούριζε.
Έχουν περάσει επτά χρόνια και κάτι και εγώ αυτήν την πάπια την θυμάμαι ζωηρά. Αφ' ενός γλυκά, γιά την παρέα που ανταλλάξαμε, αφ' ετέρου με άφατη πικρία και τύψεις που δεν είχαμε ούτε ένα τόσο δα ψίχουλο να της δώσουμε. Και δεν είμαι βέβαιος αν επαιτούσε γιά τροφή κυρίως ή γιά συντροφιά.
Η σκέψη ότι της γλυκομιλήσαμε και την χαϊδέψαμε (ναι, κάθησε και σ' αυτό) με παρηγορεί. Όμως η φριχτή ανάμνηση έχει να κάνει με το ύφος της και την κουτσή περπατησιά της στην προσπάθειά της να μας προφτάσει όταν φεύγαμε....
Ανάμεσα στα βασικά κριτήρια επιλογής μου στις επικείμενες δημοτικές εκλογές θα είναι και ο σοβαρός και πειστικός προγραμματισμός γιά τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Η "μόδα" μπορεί να είναι με το μέρος των αστέγων, των μεταναστών, των πεινασμένων της ανθρωπιστικής κρίσης. Και καλά κάνει. Αλλά εγώ θα ψηφίσω αυτόν που θα υποσχεθεί ότι θα ξαναφιαχτούν και οι καταπατημένες και μισοξηλωμένες ράμπες, ότι τα μονοπάτια των τυφλών θα απελευθερωθούν από πινακίδες και περίπτερα, ότι οι σταθμεύοντες πάνω στους δρόμους των ανήμπορων θα διώκονται ανηλεώς. Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ ότι τα ΑΜΕΑ είναι πιά στην συνείδησή μας 90s... Και η περιφρόνηση αυτή είναι μία από τις μεγάλες ύβρεις του πολιτισμένου Δήμου Αθηναίων.
σχόλια