Όπως ασφαλώς θα είδατε και στο blog«Μικροπράγματα» του Άρη Δημοκίδη, την Κυριακή 16 Μαρτίου στις 11.00 (Πλατεία Κλαυθμώνος) οι atenistas οργανώνουν στο κέντρο της πόλης τη συντονισμένη διαλεύκανση ενός εγκλήματος που έγινε το 1924 στην Αθήνα. Έτσι η πόλη μας θα ντυθεί τα χρώματα του Μεσοπολέμου, κάτι που θα χαροποιήσει ιδιαίτερα τους αθεράπευτα νοσταλγούς άλλων εποχών.
Ας δούμε λιγάκι μαζί την κοινωνική όψη του Μεσοπολέμου: 
Παρόλο που η περίοδος αυτή ήταν γεμάτη ακραία αρνητικά γεγονότα (όπως ήταν οι πόλεμοι, η Μικρασιατική Καταστροφή και το οικονομικό Κραχ του ’29), η γαστρονομία και η διασκέδαση, που είχαν ήδη αρχίσει να αναπτύσσονται την προηγούμενη περίοδο (BelleÉpoque) , σημείωσαν ακόμη υψηλότερες επιδόσεις.
Η ενσωμάτωση των προσφύγων της Ιωνίας, του Πόντου και της Κωνσταντινούπολης, που έφερναν μαζί τους προηγμένες αντιλήψεις για τους τομείς της γαστρονομίας και της διασκέδασης, η πλήρης κοινωνική απελευθέρωση του γυναικείου φύλου, καθώς και οι νέες τεχνολογικές ανακαλύψεις που άλλαξαν την καθημερινή ζωή των κατοίκων της πόλης (ηλεκτρισμός, οικιακές συσκευές, τηλέφωνο, αυτοκίνητο, κινηματογράφος κ.ά.), όχι μόνο ανέβασαν το βιοτικό επίπεδο, αλλά επηρέασαν τον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα.
Την πιο ευδιάκριτη αλλαγή παρατηρούσε κανείς στις Ατθίδες μας. Προώθησαν δυναμικά και με απαράμιλλη αυτοπεποίθηση την παρουσία τους στους εργασιακούς χώρους. Οι νεαρότερες διεκδίκησαν, και το πέτυχαν, κοινωνικές και σεξουαλικές ελευθερίες, που ήταν αδιανόητες στα προηγούμενα χρόνια. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα σκανδαλιστικά «μίνι» φορέματα που πρωτοκυκλοφόρησαν το 1915 και την ανάγκη που έννοιωσε η Εκκλησία να τηρεί στατιστικά πλέον διαζυγίων, αφού μόλις το 1923 είχαμε αριθμό ρεκόρ (450!).
Όλες οι μορφές κοινωνικής συνάθροισης και διασκέδασης που συναντήσαμε τις προηγούμενες περιόδους ωριμάζουν, διατηρούν την αυτοτέλειά τους και τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τους. Ταυτόχρονα, εμφανίζονται νέα σχήματα, όπως ντάνσινγκ-βαριετέ, σινέ-μπαρ-κονσέρ, τισινέ-κονσέρ-βαριετέ, καμπαρέ-ντάνσινγκ, κόνσερτ, μιούζικ-χολ, μπουάτ, ούζο-μπαρ, σκέιτινγκ-μπαρ, ρουφ γκάρντεν και δεκάδες άλλες … 
Ένα είναι βέβαιο: Αν μεταφέραμε τον Αθηναίο των δύο πρώτων περιόδων (Οθωνικά χρόνια και Ρομαντική Περίοδος) στην Αθήνα του Μεσοπολέμου, δεν θα καταλάβαινε τον κόσμο γύρω του και σίγουρα θα πάθαινε σοκ. Ενώ ο Αθηναίος της Belle Époque (1880-1910) θα την έβγαζε με... ελαφρύ πονοκέφαλο.
Με ματινέ, σουαρέ, τα apres midi και τα jour fix και jour chic, με τις vedettes parisiennes, τις diseuses excentriques, τα diner dansant και τα souper μετά χορού, με τις κοσμικές και αριστοκρατικές, πλέον, ταβέρνες, με τα αλλεπάλληλα καλλιστεία για την ανάδειξη παντοειδών μις… και φυσικά με τα αμαρτωλά μπεν-μιξτ, σίγουρα ξεφύγαμε!
Σαν παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι... παραληρούσαν οι γεροντότεροι.
Ο κινηματογράφος εισβάλλει δυναμικά, ενώ οι θεατρικές επιθεωρήσεις μονοπωλούν τα θεατρικά δρώμενα. Ραδιόφωνο και γραμμόφωνο αυξάνουν τους θορύβους της πόλης. Τα αυτοκίνητα μικραίνουν τις αποστάσεις των κέντρων διασκέδασης και παρά τις αντιξοότητες των γεγονότων, φαίνεται ότι ο κόσμος ζει τη ζωή του! Διασκεδάζει όποτε και όπως του δίνεται η παραμικρή ευκαιρία. 
Σε όλα αυτά τα νέα δρώμενα, τον τόνο δίνει μια νέα κοινωνική ομάδα, εκείνη των Νεόπλουτων. Τάξη που ευνόησαν οι ελλείψεις, η αισχροκέρδεια και τα αλλεπάλληλα οικονομικά κράχ.
Αν είχα το δικαίωμα, χωρίς να φανώ κυνικός, ίσως έμπαινα στον πειρασμό να μετονομάσω την περίοδο αυτή από Περίοδο Μεσοπολέμου σε Belle Époque ΙΙ.
Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την εκδήλωση βλέπε ΕΔΩ
σχόλια