Η τελευταία (;) υπηρεσία Κουφοντίνα

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Έχει σημειωθεί ξανά από αυτή τη στήλη ότι η Ελλάδα είναι μία από τις λίγες χώρες όπου κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του, όσο μεγάλα κι αν είναι. Στις ΗΠΑ, π.χ., οι πολιτικοί, όταν αποχωρήσουν από την εξουσία, κάνουν αυτοκριτική ακόμη και για κορυφαία θέματα, όπως ένας πόλεμος που διεξήγαγαν. Εδώ, όλοι τα έχουν όλα καλώς καμωμένα: ο Γ. Παπανδρέου, που υπέγραψε το καταστροφικό μνημόνιο, υποστηρίζει ότι έσωσε τη χώρα, ο Κ. Καραμανλής, που άφησε το έλλειμμα να απογειωθεί παίζοντας play station, αποτελεί πόλο αναφοράς στη ΝΔ, ενώ αποδεικνύεται ότι υπουργοί και κορυφαία στελέχη του έκλεβαν ή παρανομούσαν, ο Κ. Σημίτης απονέμει χρίσματα στην κεντροαριστερά, λες και δεν έχει ακούσει τίποτα για το έγκλημα. Γιατί στον εθνικό κανόνα να αποτελούσαν εξαίρεση οι τρομοκράτες;

Η ιστορία της «Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη» θα πρέπει να διδάσκεται ως κορυφαίο παράδειγμα πολιτικής πανωλεθρίας. Η οργάνωση όχι μόνο δεν πέτυχε κανέναν από τους στόχους της για την επαναστατική αλλαγή αλλά, αντίθετα, οι κατά συρροή δολοφονίες της έσπρωξαν όλη την κοινωνία προς τα δεξιά: έρευνες και κατηγορίες επί δικαίους και αδίκους, ενοχοποίηση της Αριστεράς και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στο όνομα των οποίων δρούσε, αντιτρομοκρατική υστερία και τρομονόμοι. Το μόνο πράγμα που κατάφεραν ήταν να καταστρέψουν οικογένειες και να αφήσουν ορφανά μικρά παιδιά. Ο επίλογος ήταν αντάξιος της όλης ιστορίας: τα παλικάρια της 17Ν ξέρασαν τα πάντα πριν φάνε καν χαστούκι. Κι ύστερα είπαν ότι τους είχαν δώσει ένα διαβολικό φάρμακο, που δήθεν σε κάνει να καρφώνεις και τη μάνα σου.

Είναι γεγονός ότι η 17Ν ιδρύθηκε σε ένα ελληνικό και διεθνές περιβάλλον που ευνοούσε το «αντάρτικο πόλης». Στην Ελλάδα τη δεκαετία του ̓70 οι χουντικοί βασανιστές δεν τιμωρήθηκαν με την αποκατάσταση της δημοκρατίας και γι' αυτό η 17Ν εμφανίστηκε σαν λαϊκή τιμωρός, όταν έβγαλε μερικούς από τη μέση. Στην Ουρουγουάη οι Τουπαμάρος ήταν η απάντηση μερίδας της Αριστεράς στις αιμοσταγείς αμερικανοκίνητες δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής. Στην Ιταλία οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ιδρύθηκαν όταν η Ασφάλεια άρχισε να φορτώνει στους αριστερούς και τους αναρχικούς τις βόμβες που έβαζαν στις πλατείες οι φασίστες.

Κάποτε, όμως, ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους, η ιστορία γύρισε σελίδα. Στην Ιταλία η απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο εμπόδισε την πρόσβαση της Αριστεράς στην εξουσία, αλλά κάποια στιγμή οι ηγέτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών κατάλαβαν το λάθος – έχω μιλήσει διεξοδικά για την υπόθεση με τον Αλμπέρτο Φραντζεσκίνι, συνιδρυτή της οργάνωσης, που παραδέχεται ότι η δράση της δεν ωφέλησε τελικώς παρά το ιταλικό κατεστημένο, αν όχι και τη CIA.

Η πλήρης ανατροπή έγινε στην Ουρουγουάη: o Χοσέ Μουχίκα, άλλοτε στέλεχος των Τουπαμάρος και πολιτικός κρατούμενος κάτω από απίστευτες, απάνθρωπες συνθήκες( έμεινε για δύο χρόνια φυλακισμένος στον πυθμένα ενός πηγαδιού ενώ οι δεσμώτες αφόδευαν πάνω του), εκλέχθηκε το 2009 Πρόεδρος της χώρας. Ο πιο φτωχός Πρόεδρος στον κόσμο, όπως ανακηρύχθηκε διεθνώς, κυκλοφορεί με ένα παλιό Volkswagen αξίας 1.500 ευρώ, δεν έχει τραπεζικό λογαριασμό αλλά ούτε και χρέη, κρατάει μόνο 1.250 δολάρια από τον προεδρικό μισθό των 12.500 δολλρίων δίνοντας τα υπόλοιπα σε προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, και γενικώς αποτελεί παράδειγμα συμπεριφοράς ενός αριστερού ανθρώπου που πιστεύει στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, «επιχειρησιακός αρχηγός» της 17Ν, μετέφρασε από τη φυλακή το βιβλίο δύο άλλων φυλακισμένων Τουπαμάρος, αλλά δεν κατάφερε να διδαχτεί τίποτα από τη στάση και την ιστορία του αντάρτικου κινήματος. Το δικό του βιβλίο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, δεν περιέχει ίχνος αυτοκριτικής, ενώ ξεχειλίζει από κομπορρημοσύνη για τα ανδραγαθήματα των μελών της οργάνωσης, που μετά από κάποια δολοφονία δείπνησαν και σε ακριβό εστιατόριο!

Έτσι με το πόνημα Κουφοντίνα έγινε ακριβως ό,τι και με τις ενέργειες της 17Ν: οι αντίπαλοι της ελευθερίας του λόγου το χρησιμοποίησαν για να θέσουν σε αμφισβήτηση την έκδοση βιβλίων γενικώς, αν ορισμένοι διαφωνούν είτε με το περιεχόμενό του είτε με το ποιόν των συγγραφέων τους. Πρόκειται φυσικά για αστεία πράγματα: σε μία εξαιρετικά εύστοχη παρέμβασή του στη συζήτηση που οργάνωσε ένα βιβλιοπωλείο που αποφάσισε να μην πουλάει το βιβλιό, ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος θύμισε ότι οι βιβλιοθήκες μας είναι γεμάτες από έργα εγκληματιών ή δολοφόνων – από τον Κοεμτζή και τον πρωθυπουργό συνεργάτη των Γερμανών (ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου του) μέχρι αυτών του Γκαίμπελς, του στυγερού Θεσσαλού λήσταρχου Φώτη Γιαγκούλα, του Αριέλ Σαρόν ή του εκ των ιδρυτών των Ερυθρών Ταξιαρχιών Renato Curcio.

Ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη έπραξε πολύ σωστά εκδίδοντας το απόλυτο κενό Κουφοντίνα και όσοι το διαβάσουν τόσο το καλύτερο. Όσο για τον συγγραφέα, αυτός απλώς κατάφερε όχι μόνο να συζητάμε τα αυτονόητα αλλά και να στρέψει τη δημόσια συζήτηση, την ώρα που η Τρόικα περνάει νέα μέτρα και η ΔΕΗ βγαίνει στο σφυρί: είναι –ίσως– η τελευταία υπηρεσία του Δ. Κουφοντίνα στο σύστημα.