Φανταστείτε αυτό το πείραμα. Είσαι ο Calvin Klein. Είσαι η εταιρεία με τις περισσότερες ίσως φωτογραφίες νεαρών με εσώρουχα στο Internet. Πριν από 24 χρόνια, ένας τεράστιος (μεταφορικά και κυριολεκτικά) Marky Mark πόζαρε με το boxer του σε γιγαντοαφίσα σε Νέα Υόρκη και Λος Άντζελες, σηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων. Πριν από ακόμα περισσότερα χρόνια, έβγαλες, στην ίδια αφίσα, τη νεαρή και πανέμορφη Brooke Shields να δηλώνει πως δεν τη χωρίζει τίποτα από το Calvin Klein τζιν της. Τον προηγούμενο χρόνο έβαλες σε αντίστοιχου μεγέθους γιγαντοαφίσα τον Justin Bieber. H πολιτική σου παραμένει να γεμίζεις συχνότατα τον τόπο μαυρόασπρες φωτογραφίες μεγάλων φωτογράφων (Herb Ritts, Steven Meisel) με νέους και διάσημους, γυμνούς, με τα εσώρουχά τους. Την ίδια στιγμή, οι πασαρέλα σου είναι γεμάτη χαρακτηριστική αμερικανική μινιμαλιά. Τίποτα πολύ, τίποτα κραυγαλέο. Έτσι ολοκληρώνεται το αμερικάνικο κομφόρ και όραμα, γεμάτο εφηβικό, φρέσκο σεξ, χωρίς υπόγεια δράματα, εύκολο, καθόλου όμως απλοϊκό, με αυτή την αβάσταχτη ελαφρότητα που χρησιμοποιούν ενίοτε οι Ευρωπαίοι ως εξωτικό αξεσουάρ.
Αλλά δεν είναι αυτή η Αμερική πια. Προσλαμβάνεις, λοιπόν, τον Βέλγο σχεδιαστή που πριν από εσένα είχε αναλάβει ένα μεγαθήριο, τον Christian Dior. Στην παρθενική του επίδειξη γι' αυτόν γέμισε τοίχους δωματίων με λουλούδια, το μεθυστικό άρωμα των οποίων έκανε τους παρευρισκόμενους να κοιτάζουν μαγεμένοι την πρώτη του συλλογή για τον Dior, που επαναπροσδιόριζε τις αρχές του Οίκου. Γιατί o Raf Simons ξέρει να το κάνει πολύ καλά αυτό, δηλαδή να μπαίνει στην Ιστορία, να κοιτάζει τους κώδικες, να τους ανασύρει και μετά να τους κάνει να μιλάνε στο σήμερα.
Ο Raf Simmons μπορεί να μην είναι ο σπουδαιότερος, αλλά σίγουρα είναι ο πιο πολύτιμος σχεδιαστής μόδας που έχουμε σήμερα.
Στη συνέντευξη που δίνει ο Simons στο Αμερικάνικο GQ λίγους μήνες μετά τη μετακόμισή του στη Νέα Υόρκη και μια εβδομάδα πριν από την παρουσίαση της πρώτης του συλλογής, ως καλλιτεχνικού διευθυντή πια του Calvin Klein, μιλά με τη χαρακτηριστική του ευγένεια για τους «δύο κόσμους». Ο ένας είναι ο «παλιός», όσοι βρίσκονταν πάντα σε αυτό που λέμε «υψηλή μόδα», που ξέρουν αυτή την πίστα χρόνια τώρα και πιστεύουν πως το κλαμπ είναι κλειστό, μια (ουπς!) μπουρζουαζία που αγαπά να νιώθει πάνω της τον ογκόλιθο της αυθεντίας. Ο άλλος είναι ο «νέος», όσοι πλέον μπορούν να κοιτάζουν τη μόδα μέσα κι έξω από τις πασαρέλες, αποφασίζουν να κάνουν διάλογο και να παίξουν μαζί της, να την αποδυναμώσουν ή να πουν τη γνώμη τους. Η μόδα, από τη στιγμή που έγινε τόσο ανοιχτή, δεν είναι πια υψηλή. Είναι κάτι άλλο, είναι απλώς ρούχα, οι σχεδιαστές είναι έξω από τον χορό και ο Raf Simons αναρωτιέται πώς θα αποκατασταθεί η επικοινωνία μεταξύ τους.
Λίγες μέρες μετά, βγαίνουν οι πρώτες φωτογραφίες από την καινούργια καμπάνια του Calvin Klein. Το logo, επανασχεδιασμένο από τον Peter Saville (υπεύθυνο για εξώφυλλα των New Order και Joy Division), με φωτογράφο τον επί χρόνια συνεργάτη του Simons, Willy Vanderperre (που ποτέ δεν θα καταφέρω να προφέρω σωστά το όνομά του), δείχνει αμέσως το νέο όραμα του σχεδιαστή, στη σημερινή Αμερική. Τα μοντέλα, όλων των εθνικοτήτων και καθόλου φουσκωμένοι υπεράνθρωποι, φοράνε πάλι μόνο εσώρουχα και τζιν Calvin Klein, αλλά δεν είναι οι πρωταγωνιστές. Κοιτάζουν ή βρίσκονται μπροστά, συνήθως αγκαλιασμένα με έργα Αμερικανών καλλιτεχνών.
Μια χιονοθύελλα φτάνει στη Νέα Υόρκη τον πρώτο χειμώνα υπό την προεδρία του Τραμπ και την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου η πρώτη συλλογή του Raf Simons για τον Calvin Klein ανοίγει σε on-line streaming. Και εκεί βλέπεις όλα τα στοιχεία της αμερικανικής εφηβείας: μαζορέτες, αθλητές, μπίτνικ, κορασίδες και ομορφονιούς όλων των εθνικοτήτων μέσα σε μια ήπια θλίψη, μια νοσταλγία που γράφεται μέσα από την παλέτα των χρωμάτων. Όμως όλα μαζί τα νιώθεις καινούργια, καθώς ακούγεται το «Τhis is not America» του Bowie, κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι: «Θεέ μου, θα μπορούσαν όλοι αυτοί να μπαίνουν και να παρελαύνουν έτσι σε όλες τις ταινίες του Λιντς!». Σκέφτεσαι λίγο παραπάνω και καταλαβαίνεις – η αγωνία του Λιντς και η θλίψη για ό,τι αμερικανικό υπάρχει και πεθαίνει ή σκοτώνει τους πρωταγωνιστές, αλλά και αυτό το αγέρωχο, η νεότητα, η αθανασία που χαρακτηρίζουν την «αμερικάνικη νιότη», αυτά είναι τα ρούχα του σήμερα. Ο Raf Simmons μπορεί να μην είναι ο σπουδαιότερος, αλλά σίγουρα είναι ο πιο πολύτιμος σχεδιαστής μόδας που έχουμε σήμερα.
σχόλια