ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να εξομολογηθώ... μάλιστα.... και δεν το κάνω?Λοιπόν. Δεσποινίς ετών 32. Πρόσφατα απολυμένη και άφραγκη. Επίσης ξενιτεμένη. Μετά από 14 χρόνια ελευθερίας κ ανεξαρτησίας, επιστροφή με γονείς κ αδερφό μαγκούφη και μίζερο. Από γκόμενο ούτε σε καρτ ποστάλ... Εφήμερες σχέσεις χωρίς δεσμεύσεις. Επικοινωνία με το περιβάλλον μηδέν. Έχω 25 μέρες τώρα στο εφηβικό μου δωμάτιο που τόσο μίσησα και ορκίστηκα πως δεν θα ξαναγυρίσω και δεν μπορώ να κουνηθώ. Έχω παγώσει. Θέλω να ουρλιάξω, να κλάψω αλλά δεν έχω φωνή, ούτε δάκρυα. Περιμένω όπως λέει και ο Αγγελάκας να θυμηθώ τι θέλω να κάνω. Και το κακό είναι ότι δεν έχω επιλογές. Δεν έχω λεφτά για ενοίκια και από δουλειά, δουλεία. Και γιατί δεν μπορώ να κλάψω μου λέτε? Εγώ έκλαιγα με τις ειδήσεις των 9! Είμαι αποκλεισμένη σε ένα χωριό στο οποίο δεν έχω παρέες γιατί έφυγα από τα 18 μου και όλες οι συμμαθήτριες μου στην διπλανή πόλη είναι παντρεμένες (από τα 22 τους φυσικά) με παιδιά. Και γιατί όλοι μου λένε πως πρέπει να συνηθίσω? Γιατί όλοι θεωρούν δεδομένο πως εδώ θα πεθάνω?? Εμένα με ρώτησαν αν θέλω να συμβιβαστώ? Με ρώτησαν αν θέλω να πεθάνω?? Γιατί δεν μπορώ να αντιδράσω? Γιατί έχω μουδιάσει? Γιατί? Δεν περιμένω απαντήσεις. Ήθελα απλά κάπου να τα πω. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας...