Μελό κάπως, αλλά σαν την απογοήτευση που σου προκαλούν άνθρωποι που κάποτε εκτίμησες, θαύμασες, σεβάστηκες, δεν έχει. Στις μέρες μας, με όλα τα social ανοιχτά, το e-mail να μην κλείνει ποτέ και την επικαιρότητα να δημιουργεί νέες αφορμές για να κακοφορμίσει το timeline, έχει γίνει πιο εύκολο. Φυσικά έχει και τη θετική του πλευρά όλο αυτό: δεν χρειάζεται να περάσουν χρόνια για να καταλάβεις με ποιον έχεις να κάνεις. Και πάλι, όμως, αυτό που ξεφουσκώνει ξαφνικά είναι και δικό σου κομμάτι, σε βάζει πολλές φορές στη διαδικασία να πάρεις πίσω όλο τα likes -να μια μικροπρεπής σκέψη- που έχεις κάνει σε κάποιον.
Και φυσικά, έχει προχωρήσει πολύ ο κώδικας επικοινωνίας και ευτελισμού. Δεν είναι πια οι άπειρες selfies το θέμα ούτε οι γλυκερές φιλοσοφίες ούτε καν οι ακραίες (πολιτικο-κοινωνικές) απόψεις. Unfollow, delete, report, ενίοτε και ban και έληξε η συζήτηση. Είναι κάτι άλλο πιο πληγωτικό και δόλιο από το αθώο marketing του εαυτού, από το αιωνίως ανοιχτό παζάρι κρέατος και πνεύματος που κάπως εξοργίζει, κυρίως όμως ακυρώνει φιλίες, συνεργασίες, συμπάθειες, είναι ο εξευγενισμένος ξεπεσμός που πωλείται ως πνεύμα, ως ηθική, ως δεοντολογία που ρημάζει ό,τι ωραίο μπορεί να σκεφτόσουν για έναν άνθρωπο. Είναι απείρως πιο αγενές από έναν "ψόφο" ή μερικές ύβρεις με θέμα ελεύθερο (Τζήμερος, Κασιδιάρης, πολυνομοσχέδιο, ό,τι αγαπά ή υπηρετεί ο καθένας) γιατί στο βάθος υποτιμά τη νοημοσύνή σου, σε εμπαίζει, παίζει με το μυαλό και την καλή σου πρόθεση.
Στο διαδίκτυο το να αφαιρείς την υπογραφή σου από κείμενο που δεν πήγε καλά δεν είναι απλώς ένδειξη "bad loser". Είναι αγένεια προς τον αναγνώστη και ένδειξη άγνοιας της εργαλειακής χρήσης της υπογραφής.
Είναι ένας παράξενος αλγόριθμος ιδιοτέλειας και αμιγώς κακής πρόθεσης που σέρνεται γλυκά από την online στην πραγματική ζωή, ένα Matrix κακοήθειας που ναι μεν το εντοπίζεις, αλλά δεν γίνεται να το ξεφορτωθείς, γιατί είναι διατυπωμένο με (ψευτο-)πολιτική ορθότητα, ώστε αν το θίξεις να βγεις και λίγο τρελός, λίγο σχολαστικός, λίγο κακοπροαίρετος. Αν έπρεπε να το κυκλώσει κανείς κάπως, να κάνει μια λίστα με όλες τις στιγμές που ένιωσε κάπως αμήχανα με αυτό που βρέθηκε μπροστά του στην online ζωή θα είχε δίκιο να εξοργιστεί με κάτι από τα παρακάτω.
1. BCC - Blind Carbon Copy: Είναι το e-mail που αποστέλλεται σ' εσένα, αλλά έχει γίνει forward και σε κάποιον (κάποιους) ακόμη. Μια ξεκάθαρη απόδειξη ακάθαρτου χαρακτήρα του αποστολέα, μία πραγματική άσκηση διαχείρισης θυμού για τον παραλήπτη, μία χαραμάδα για gossip, αμηχανία ή στενοχώρια για όσους υπόλοιπους παρέλαβαν το μήνυμα. Στο εξωτερικό κι από τα τμήματα ΗR είναι από τα πρώτα πράγματα στα οποία ελέγχεται κάποιος και καθόλου άδικα, φυσικά.
2. Διαγραφή post: Είναι μια θλίψη να εντοπίζεις ότι κάποιος κατέβασε ντροπιασμένος / τρομοκρατημένος / για λόγους συμφέροντος μια ανάρτησή του. Τότε γιατί την ανέβασε εξ αρχής; Τεράστια συζήτηση, έχει να κάνει με το πόσο αντέχει κανείς τα λάθη του στην αρένα των κοινωνικών δικτύων, με το πόσο σκέφτεται πριν γράψει, αλλά, ναι, είναι μια απογοήτευση, ειδικά όταν συμβαίνει από ανθρώπους "των γραμμάτων". Επίσης, υπάρχει και η διαγραφή post, επειδή δεν συγκέντρωσε τα... προσδοκώμενα likes. Παιδιάστικο ίσως, ναρκισιστικό σίγουρα, από αυτά που παραβλέπει κανείς, εκτός κι αν πρόκειται για επαγγελματία γραφιά. Στο διαδίκτυο το να αφαιρείς την υπογραφή σου από κείμενο που δεν πήγε καλά δεν είναι απλώς ένδειξη "bad loser". Είναι αγένεια προς τον αναγνώστη και ένδειξη άγνοιας της εργαλειακής χρήσης της υπογραφής. Η τελευταία δεν είναι μόνο για τα μπράβο ή τις αποδοκιμασίες. Είναι αναγνώριση της ευθύνης και της αξιοπιστίας των γραφομένων. Συγνώμη, κιόλας.
3. Επεξεργασία ανάρτησης: Δεν μιλάμε για τη διόρθωση ενός ορθογραφικού ή συντακτικού λάθους που ξέφυγε από κεκτημένη. Μιλάμε για κανονική επαναδιατύπωση του post. Στο μεταξύ, τα likes έχουν ήδη "πιστωθεί" στον συντάκτη, ενώ οι φίλοι που απλόχερα του τα 'δωσαν μπορούν κάλλιστα να επικροτούν προτροπή σε δολοφονία. Ακραίο, αλλά έχει συμβεί. Και συμβαίνει. Και υποτιμά και τη νοημοσύνη και την καλή πρόθεση όσων σας διαβάζουν. Αλήθεια.
4. Like πριν (αλλά όχι μετά) το ρουσφέτι: Το μπέρδεμα εγγύτητας - απόστασης που προκαλούν τα social media είναι και λίγο άλλοθι, ειδικά όταν θες να ζητήσεις εκείνη τη χάρη, από κάποιον που για καιρό είχες κάνει unfollow. Ξαφνικά "likes" και κολακείες και τρεις μέρες μετά, inbox μια χάρη, μια αγγαρεία, ένα θέλημα. Έτσι είναι οι άνθρωποι, θα πει κανείς, παλιότερα το ίδιο φόρτωμα γινόταν δια ζώσης. Μόνο που, να, είναι αστείο να έχεις καταγεγραμμένο μήνυμα προς μήνυμα τον συμφεροντολόγο της υπόθεσης.
5. Ιδιοποίηση, κοινώς λογοκλοπή, κοινώς copy paste: Συνήθως απροκάλυπτα, με έτοιμη την απάντηση σε περίπτωση (σοβαρής) διαμαρτυρίας, με επιμονή, χωρίς συγνώμη. Στη λογική των παλιών παροιμιών που έμειναν στην ιστορία από στόμα σε στόμα, το κείμενο σερβίρεται από τοίχο σε τοίχο, τεμαχίζεται, κρατιέται το καλύτερο και το -ακόμη- καλύτερο; Ο λογοκλόπος λέει και ευχαριστώ για τα comments και τα reactions και εξιστορεί τον κόπο, στον οποίο μπήκε για να συντάξει από 3 έως 1053 λέξεις.
6. Ήπια πλύση εγκεφάλου για πολιτικά ζητήματα: Κατά κανόνα μέσω της αυτούσιας αναδημοσίευσης Ελλήνων (εδώ γελάνε) influencers. Κανείς δεν θα τολμήσει να πει ότι στηρίζεις, πολλοί θα αναρωτηθούν αν στηρίζεις, οι περισσότεροι θα σκεφτούν ότι συμφωνείς με κάτι καλό που γράφτηκε ακόμη κι από έναν ανθυπο-εκπρόσωπο ανθυπο-γκρουπούσκουλου, Το τελευταίο είναι μεγάλη τάση στην εσωτερική αντιπολίτευση της συγκυβέρνησης, αλλά και πάλι, μια απογοήτευση τη ζεις στο εκάστοτε repost.
Δεν είναι για νεύρα, μόνο για προβληματισμό. Συνήθως, στα social ο καθένας ζει το όνειρο του, όποιο κι αν είναι αυτό. Απλώς μένει η γεύση που περιγράφεται στην αρχή. Κάπως πικρή και με την αίσθηση ότι σε γέλασαν. Τόσο που το επόμενο like θα το κάνεις στην 600στή selfie, στο 100ο "ευχαριστώ τον εργοδότη μου που μου δίνει την ευκαιρία να είμαι παραγωγικός", στο χιλιοστό "θα σέβεστε". Αλήθεια.
σχόλια