Το χιούμορ του τζέντλμαν Ρότζερ Μουρ είναι πολυθρύλητο, όμως αυτή η ιστορία που θυμήθηκε ο Λονδρέζος σεναριογράφος Mark Haynes απ' όταν ήταν 7 ετών είναι πραγματικά απολαυστική....
Την είδα δεκάδες φορές στο timeline μου, όλες στα αγγλικά.
Οπότε αποφάσισα να τη μεταφράσω:
Ως επτάχρονο αγόρι, γύρω στο 1983, τις εποχές πριν τις πολυτελείς Αίθουσες Αναμονής Πρώτης Θέσης στα αεροδρόμια, είδα τον Ρότζερ Μουρ στο αεροδρόμιο της Νίκαιας της Γαλλίας να κάθεται στην πύλη αναχώρησης και να διαβάζει μια εφημερίδα. Είπα στον παππού μου ότι μόλις είδα τον Τζέιμς Μποντ και τον ρώτησα αν θα μπορούσα να πάω να του πάρω αυτόγραφο.
Ο παππούς μου δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Τζέιμς Μποντ ή ο Ρότζερ Μουρ, αλλά με πήγε και με έσπρωξε μαλακά μπροστά λέγοντας: «Ο εγγονός μου λέει ότι είστε διάσημος. Μπορείτε να υπογράψετε αυτό;»
Τόσο γοητευτικός όσο φαντάζεστε, ο Μουρ ρώτησε το όνομά μου και υπέγραψε το πίσω μέρος του αεροπορικού εισιτηρίου μου, γράφοντας ένα θερμό μήνυμα με πολλές ευχές. Εγώ είμαι κατενθουσιασμένος, όμως καθώς πηγαίνουμε πίσω στις θέσεις μας, κοιτάζω την υπογραφή του. Είναι δύσκολο να την αποκρυπτογραφήσω, όμως σε καμία περίπτωση δεν λέει "James Bond". Ο παππούς μου την κοιτάζει, και με τα πολλά ξεχωρίζει πως μάλλον λέει "Roger Moore". Δεν έχω ιδέα ποιος είναι αυτός και νιώθω να χάνω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Λέω στον παππού μου πως μου υπέγραψε λάθος, ότι έγραψε το όνομα κάποιου άλλου, οπότε ο παππούς μου πηγαίνει ξανά στον Μουρ, κρατώντας το εισιτήριο που μόλις μου είχε υπογράψει.
Τον ακούω να λέει «ο εγγονός μου λέει πως έβαλες λάθος όνομα. Λέει πως λέγεσαι Μποντ». Ο Μουρ αμέσως συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και μου έκανε νεύμα για να πάω κοντά του. Όταν πήγα, έσκυψε προσεκτικά, κοίταξε αριστερά και δεξιά μήπως μας άκουγε κανείς, ύψωσε το φρύδι του και με σιγανή φωνή μου είπε εμπιστευτικά: «Έπρεπε να υπογράψω ως "Roger Moore" γιατί αλλιώς ο Blofeld [ο σούπερ κακός και μεγάλος αντίπαλος του Μποντ] μπορεί να μάθει πως ήμουν εδώ!» Μου ζήτησε να μην πω λέξη σε κανέναν πως είδα τον Μποντ και με ευχαρίστησε που θα κρατούσα το μυστικό του.
Γύρισα στη θέση μου, τρέμοντας απ' τον ενθουσιασμό μου. Ο παππούς μου με ρώτησε αν πήρα τελικά την υπογραφή "James Bond". «Όχι, παππού», του απάντησα, «δεν ήταν τελικά αυτός... Έκανα λάθος!». Ήμουν και επισήμως συνεργάτης του Τζέιμς Μποντ...
Πολλά πολλά χρόνια αργότερα, δούλευα ως σεναριογράφος σ' ένα γύρισμα της UNICEF κι ο Μουρ συμμετείχε σ' αυτό ως πρεσβευτής της. Ήταν αξιαγάπητος, και καθώς ο τεχνικός έστηνε την κάμερα, αφηγήθηκα στα πεταχτά στον Μουρ την ιστορία από τότε που ήμουν 7 ετών. Του άρεσε η ιστορία, και γέλασε και μου είπε: «ΟΚ, παρότι δεν το θυμάμαι, χαίρομαι που είχες την ευκαιρία να συναντήσεις τον Μποντ». Γέλασα και χάρηκα κι εγώ.
Αλλά λίγο αργότερα, μετά το γύρισμα, έκανε κάτι φανταστικό. Με προσπέρασε στο διάδρομο καθώς πήγαινε προς το αμάξι του, κι όταν τον έφτασα σταμάτησε, κοίταξε αριστερά και δεξιά, ύψωσε το φρύδι του και με σιγανή, συνωμοτική φωνή μου είπε, με το υπέροχο χιούμορ του: «Φυσικά και θυμήθηκα τη συνάντησή μας στη Γαλλία... Αλλά δεν είπα τίποτα εκεί μέσα, εξαιτίας του τεχνικού... Ποιος μου λέει ότι δεν εργάζεται για τον Blofeld;..."
Ένιωσα στα 30 μου ακριβώς τον ίδιο ενθουσιασμό που είχα νιώσει και στα 7 μου. Τι τέλειος άνθρωπος ήταν αυτός!
