Εδώ και ένα μεγαλύτερο ίσως από το επιτρεπτό χρονικό διάστημα, παρακολουθώ εικόνες παγκόσμιου τρόμου, οι οποίες με μουδιάζουν κάθε φορά με έναν καινούριο τρόπο, και ύστερα ξεθωριάζουν από την πληθώρα άλλων εκατομμυρίων πολύχρωμων διαδικτυακών φωτογραφιών που εξυπηρετούν έτσι τον σκοπό τους. Τις στιγμές που ίσως αισθανόμουν άσχημα για αυτήν την απότομη αλλαγή συναισθημάτων, απέδιδα ευθύνη στην κατασκευή του μυαλού μας που μας προστατεύει από οτιδήποτε δυσάρεστο.
Όλα όμως έχουν και κάποιο όριο. Μετά από μια εβδομάδα απανωτών ειδήσεων για αθώους πολίτες που έπεσαν νεκροί στο όνομα της τρομοκρατίας, η πρόχειρη αυτή λύση της γρήγορης ανασκόπησης της αρχικής μου στο ίνσταγκραμ, που μέχρι πρότινος με καθησύχαζε πως μια μεγάλη μερίδα του κόσμου λειτουργούσε ακόμα σε φυσιολογικές τιμές, μόνο το αντίθετο άρχισε να πετυχαίνει. Άρχισα να νιώθω βαθύ εκνευρισμό και θυμό, πρωτίστως γιατί δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα για την επίλυση της κατάστασης, και έπειτα γιατί παρακολουθούσα εικόνες ανθρώπων που μάλλον είχαν παραδεχτεί μια ήττα που δεν τους ένοιαζε ποτέ πολύ. Ένιωθαν μάλιστα περήφανοι και πλήρης που πήγαν για μπάνιο (ή αυτό ήθελαν να περάσουν προς τα έξω που ίσως είναι και χειρότερο εδώ που τα λέμε), και που ικανοποιούσαν αυτήν την αδηφάγα ανάγκη για περισσότερα likes, λες και όλα λειτουργούσαν ρολόι. Ο κόσμος μας κινείται πλέον σε δύο ταχύτητες. Η μία είναι τόσο γρήγορη, έγχρωμη και η άλλη λες και παρακολουθείς μια ασπρόμαυρη ταινία που όλα τα υπόλοιπα πέρα της εικόνας τονίζονται σε υπερθετικό βαθμό.
Σε καμία των περιπτώσεων δεν θα βγάλω τον εαυτό μου από όλο αυτό. Είναι ο τρόπος που πλέον ο κόσμος μας λειτουργεί και έχει και αναμφισβήτητα αρκετά θετικά. Είμαι ένας άνθρωπος που σίγουρα είμαι εξαρτημένος από το κινητό μου και ώρες ώρες δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό. Θα ήθελα όμως να μπορώ και να μπορούμε να διακρίνουμε τις καταστάσεις και να τις ξεχωρίζουμε. Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Οι αποστάσεις των τραγικών γεγονότων από μας, δεν μας καθιστούν ασφαλείς ή ανίδεους απέναντι τους. Μας κάνουν όμως δυστυχώς άπραγους και τυφλούς.
Το κείμενο αυτό με τα αρνητικά του και με ίσως κάποια θετικά, γράφτηκε περισσότερο για εγωιστικούς λόγους αφού ήταν ένα ξέσπασμα περισσότερο και ένας τρόπος διαχείρισης όλων αυτών των τραγικών ειδήσεων που ακούω αυτή τη στιγμή από την τηλεόραση μου. Κάτι έπρεπε να κάνω. Και το μόνο που αναρωτιέμαι είναι αν και άλλοι αισθάνονται αυτήν την ανάγκη ή αν πραγματικά είναι ευτυχισμένοι στο μικρόκοσμο τους.
