Από τα 17 χρόνια θυμάμαι μετά βίας τα 10, και όχι ξεκάθαρα. Μετανιώνω που δεν έβγαλα έστω μια φωτογραφία τις στιγμές που γέλασα μέχρι δακρύων, που έκλαψα και πόνεσα, που γνώρισα καινούργια άτομα, που απογοητεύτηκα. Δε θέλω να ξεχάσω πως έφτασα εδώ.
Υ.Γ: το καλοκαίρι πριν τις πανελλήνιες δεν είναι πάντα χάλια.
