Έχεις γράμμα

Αφόρητο το βάρος της ευθύνης, ειδικά όταν δεν έχεις συνηθίσει να τη κουβαλάς στις πλάτες σου. Όταν δεν έχεις συνηθίσει στην ιδέα της ελευθερίας και οι διάφοροι εσωτερικοί και εξωτερικοί «καλοθελητάδες» προφύλασσαν την ύπαρξη σου από την έκθεση στη «ζούγκλα», στο «χάος» και σε όλα τα άλλα προσωνύμια που έχουμε μάθει να δίνουμε στην γλυκιά λέξη «ζωή».

Πόσα πολλά πράγματα σκαρφιζόμαστε για να μένουμε σιδεροδέσμιοι των ίδιων μας των φόβων. Θυμάμαι μια φορά είχα δει μια εικόνα. Ένα πελώριο ελέφαντα να μένει σε ένα σημείο ακίνητος, δεμένος από ένα απλό σχοινί. Αναρωτήθηκα πως και ο ελέφαντας δεν δίνει μια να σπάσει τα δεσμά του και να προχωρήσει ελεύθερος στο φυσικό του σπίτι. Τότε μου 'ρθε κάτι που είχα διαβάσει λίγα χρόνια πριν σχετικά με το τι έκαναν στα μικρά ελεφαντάκια οι αφέντες τους για να μην τους φεύγουν πότε. Συνήθιζαν να δένουν τα νεογέννητα με ένα σχοινί σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Με τα χρόνια όταν πια είχαν γίνει δυνατοί αλλά άτονοι ελέφαντες είχαν μάθει τόσο στην αιχμαλωσία που μόνο ένα απλό σχοινί ήταν ικανό να τους κρατήσει για πάντα στα δεσμά του.

Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε και καμιά φορά αυτό είναι που μας ζορίζει και από μόνοι μας περιορίζουμε αυτό μας το φυσικό προνόμιο... Και τότε είναι που πιάνουν δουλειά τα «πρέπει» , τα «μη» και τα άλλα τα καλά φιλαράκια οι πάντως είδους ψυχαναγκασμοί 

Βλέπεις κάτι σε αυτό; Νιώσε την αίσθηση που σου άφησε αυτή η εικόνα και μετά βάλτη στη καρδιά σου. Αν πονάς πες «πονάω», αν νιώθεις ευτυχία πες «χαίρομαι», αν αισθάνεσαι αιχμάλωτος στο δικό σου λουρί, πες το, ομολόγησε το, και αν το έχεις πει από καρδιάς θα αρχίσει να ξεφτίζει το σχοινί και ο πάσσαλος που το κρατάει θα αρχίζει να σαπίζει και αυτός μέσα στο λασπωμένο χώμα της απραξίας που εμμένεις.

Τότε θα έχεις πάρει τον δρόμο της δική σου ευθύνης. Γνήσια, καθαρά χωρίς να επιρρίπτεις ευθύνες σε άλλους, χωρίς να αναζητάς δικαίωση απέξω, μόνο να μη βλέπεις τη δική σου ζωή να περνά μέσα από τα ματιά σου θα λαχταράς, τίποτα άλλο. Είμαστε ελεύθεροι.

Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε και καμιά φορά αυτό είναι που μας ζορίζει και από μόνοι μας περιορίζουμε αυτό μας το φυσικό προνόμιο... Και τότε είναι που πιάνουν δουλειά τα «πρέπει» , τα «μη» και τα άλλα τα καλά φιλαράκια οι πάντως είδους ψυχαναγκασμοί.

Μην στέκεσαι στον απλήρωτο λογαριασμό, στην δόση που τρέχει, στο παιδί που άργησες να το πάρεις από το φροντιστήριο, ξεπέρνα τα για λίγο και δώσε στον εαυτό σου την προοπτική έστω και για λίγο μιας ζωής δικής σου, αυθεντικής, με «ονομασία προστασίας προέλευσης». Ακούς; Ακούς Εγώ μου ;