Η περιέργεια «σκότωσε» τη γάτα λένε και έπειτα από δέκα χρόνια αναγνωρίζω πως αυτό συνέβη για να γίνει ο Ρούμπυ μας αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας και να σκορπίσει τόση αγάπη, όση ίσως δεν έχω νιώσει να προσλαμβάνω ακόμη και από άνθρωπο. Πράγματι, αρχικά, περί περιέργειας επρόκειτο. Ήμουν λοιπόν 12 ετών και σαν παιδάκι κι εγώ, έπειτα από αρκετά χρόνια συμβίωσης με γάτες, είχα την επιθυμία να έρθω σε επαφή με τον κόσμο των σκύλων. Και τι σκύλων... μεγάλων σκύλων!
Ήταν Αύγουστος θυμάμαι, λίγες ημέρες πριν από τα γενέθλιά μου και ενώ κάναμε τις οικογενειακές μας διακοπές στο Μεγανήσι, ξεφουρνίζω στη μαμά πως «θέλω ένα λαμπραντόρ» για δώρο γενεθλίων. Όχι απλά έναν σκύλο, αλλά ένα λαμπραντόρ συγκεκριμένα. Όντας κάθετοι ως οικογένεια στην αγορά κατοικίδιων από pet shop, επιστρέφοντας στην Αθήνα, αρχίσαμε μία εξονυχιστική έρευνα στις αγγελίες. «Χαρίζεται ημίαιμο λαμπραντοράκι, 40 ημερών, μεσαίου μεγέθους, το οποίο εγκατέλειψαν σε σπίτι ηλικιωμένης κυρίας στα Σπάτα». Σπάτα- Χαλάνδρι: 1-0.
Διαβάστε τη συνέχεια στο ΓΚΡΕΚΑ.
σχόλια