Οι περισσότεροι από εμάς τις φωτογραφίες της εφηβείας μας τις κρύβουμε προσεκτικά σε κάποιο συρτάρι. Που κλειδώνει. Και παίρνει και αλυσίδα με λουκέτο από πάνω. Αστειευόμαστε. Ή μπορεί και όχι. Γεγονός είναι ότι στην εφηβεία του κανείς δεν είναι ικανοποιημένος με το πώς δείχνει (καλά, και το πώς νιώθει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Σπυράκια, σιδεράκια στα δόντια, μαλλιά που δεν στρώνουν ποτέ, σώμα που ακόμη αναπτύσσεται και μοιάζει να κλαίει ή να ασφυκτιά μέσα στα ρούχα, μια άβολη κατάσταση, γενικώς, η οποία μπορεί να τρελάνει τον έφηβο ή τη νεαρή που τη διανύει, συνήθως με περισσό θάρρος. Και μετά τα χρόνια περνούν, τα «ασχημόπαπα» που υπέφεραν από τα πειράγματα των συμμαθητών έχουν γίνει κύκνοι και... τι μένει;
Όλα εκείνα τα φωτογραφικά πειστήρια της πιο άβολης περιόδου της ζωής των περισσότερων από εμάς, μιας εποχής που κάθε μέρα ξεκινούσε με το άγχος ενός καινούριου σπυριού στο πιο εμφανές σημείο του προσώπου, με την αγωνία ότι θα κολλήσει φαγητό στα σιδεράκια και δεν θα μπορούμε να χαμογελάσουμε για το υπόλοιπο της μέρας, με μία περιφερόμενη δυστυχία που τις περισσότερες φορές τη θυμόμαστε και γελάμε.
Και το καλύτερο μ' αυτές τις φωτογραφίες; Είναι ότι συνήθως είναι τόσο ριζική η μεταμόρφωση, τόσο μη αναστρέψιμο (ευτυχώς!) το αποτέλεσμα, που εντυπωσιάζει. Αυτό σκέφτηκαν και όσοι μοιράστηκαν τέτοιες φωτογραφίες από την άχαρη εφηβεία τους στο reddit και υπό τον τίτλο "ugly duckling". Το «πριν» και το «μετά» είναι μια υπέροχη υπενθύμιση -ειδικά στην εποχή του bullying- ότι κάποτε (και όχι πολύ αργά) όλο αυτός ο μπελάς που λέγεται εξωτερική εμφάνιση σ' ένα έφηβο σώμα που αλλάζει θα τελειώσει!
σχόλια