ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παλιός, καλός, αυθεντικός. Είμαι μια κοπέλα στα 22. Δεν είμαι σινεφίλ, δεν βλέπω πολλές ταινίες. Λόγω καθαρής βαρεμάρας έκατσα ένα απόγευμα και είδα "Το δόλωμα", ανεβασμένο εδώ στο site της lifo. Έβλεπα τον Αλέκο Αλεξανδράκη και έλεγα πόσο ωραίος άντρα ήταν. Φαντάζομαι πως εκείνη την εποχή θα σφαζόντουσαν τα κορίτσια για χάρη του. Από περιέργεια έκατσα και είδα κάποιες άλλες ταινίες που πρωταγωνιστούσε, άλλες που δε συμμετείχε καν, γενικώς έκατσα τρεις μέρες και είδα κάποιες ταινίες τύπου δράματα. Πάντα μου άρεσε ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος. Συνειδητοποίησα λοιπόν, πέρα από τον ωραίο κύριο Αλεξανδράκη, πως η Αθήνα μας τότε είχε μια απίστευτη αίγλη. Τότε που όλα ήταν ασπρόμαυρα στο δικό μας μυαλό, που δεν υπήρχαν οι υπολογιστές, τα κινητά, τα αμέτρητα αμάξια. Τα πρώτα ραντεβού γινόντουσαν σε ζαχαροπλαστεία. Όλα αυτά φαίνονται στα μάτια μου τόσο όμορφα. Και αγνά.Βλέπω εμάς τώρα. Έχουμε όλοι απο ένα iphone, πάμε για έναν ξερό καφέ, μπορεί να είμαστε ολόκληρη παρέα και ο καθένας να κάνει κάτι στο γαμ**νο το κινητό του χωρίς να μιλάμε, να πηγαίνουμε ο καθένας με το αμάξι του και μετά το βράδυ να μην πηγαίνουμε σε κάποιο "κέντρο" να χορέψουμε αλλά σε κάποιο κλαμπ να πιούμε ένα ποτό σε μια γωνία πουλώντας μόνο ιστορία και ψευτογκλαμουριά. Πως έχουμε γίνει έτσι; Γιατί κανείς δεν διασκεδάζει; Ναι έχουμε προβλήματα, δεν έχουμε ποτέ λεφτά... αλλά που είναι η ψυχή μας; Γιατί όλα πλέον είναι απρόσωπα; Όλοι πια ξέρουμε που είναι ο καθένας μας κάθε στιγμή. Αυτή η τεχνολογία και τα check in ωραία είναι κάπου κάπου, μα πόσο πολύ μας κοιμίζει; Ξέρουμε που θα βρούμε οτι ζητάμε μέσα σε ένα μόνο δευτερόλεπτο, δεν αναζητάμε, δεν περπατάμε, απορώ κι αν ζούμε... Αχ και να ζούσα σε εκείνη την εποχή.