11.10.2012 | 14:15
ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΙ..
Κάποιες φορές πες το καρμικό... νοιώθουμε κάποιους ανθρώπους τόσο μα τόσο κοντά μας και ας μην μπορούμε να είμαστε σε σχέση μαζί τους.Είναι ένας απίστευτος κόμπος στο στομάχι και μια ανατριχίλα που νοιώθουμε όταν τους βλέπουμε ή εστο όταν ακούμε για αυτούς..Οσο και αν προσπάθησα να κρατήσω τη σχέση μου μαζί του δεν μπορούσα..έννοιωθα ότι με σκοτώνουν όλα αυτα που νοιώθω..ότι χάνω τον εαυτό μου..οτι γίνομαι μια άλλη..Οπότε και έφυγα..αλλά όσο παιδιαστικο και αν ακουγεται τον Αγαπαω και πάντα θα το κάνω..το Γιατι δεν το ξέρω..πως μπορώ να αγαπώ κάτι που δεν θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί του;;Και μετά από 6 χρόνια, πολλές προσπάθειες και πολλά κλάμματα, ξέρω ότι δεν ειναι πίσμα..Ευχομαι ολόψυχα να είναι ΚΑΛΑ..ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ..