Για ακόμα μια φορά μετέωρη παρέμεινε. Μια στιγμή διαποτισμένη με σιωπή και χιλιάδες ερωτηματικά. Μια στιγμή μέσα στο χρόνο διαρκούσε τούτη η παραμονή, ενώ η άνοιξη βροντοχτυπούσε στην πόρτα της ανησυχίας της .
Όλα της φαινόντουσαν εφήμερα και παγερά. Ήταν και αυτή η ανατροπή του καιρού, που της υπενθύμιζε πόσο απροσδόκητα διαπλέκονται οι εποχές, η μια μέσα στην άλλη και η κάθε μια μετά την άλλη, σα μια επαναλαμβανόμενη ταινία με μοντάζ που διαιωνίζεται και τέλος δεν έχει.
Και αφού οι εποχές αλλάζουν και θέτουν ημερομηνία λήξης στα κομβικά σημεία του ερχομού και της φυγής, έτσι και οι άνθρωποι ορίζουν και παγώνουν τα όρια των συναισθημάτων, αφήνοντας το αποτύπωμά τους χαραγμένο στις ρωγμές του χρόνου.
Ωστόσο, ακόμα και οι εποχές μιλούν και κουβεντιάζουν, χαίρονται και λυπούνται, θυμώνουν και γαληνεύουν. Εν ολίγοις νιώθουν. Γοργά το κατάλαβε όταν είδε να ξεγυμνώνει τα φύλλα του το φθινόπωρο από λύπη και να την αποτυπώνει στη Γη, όταν ο χειμώνας παγώνει το σκυθρωπό του πρόσωπο στη λευκή χροιά του, ενώ η άνοιξη σαν πλανεύτρα ξεκλειδώνει τη μουντή σκιά του με τα χάδια του ηλίου και την ευωδιά των λουλουδιών. Ύστερα, το καλοκαίρι με τη θαλπωρή του ηλίου και τη δροσιά της θάλασσας να δίνει τόπο στη χαρά και στον έρωτα. Έβλεπε, λοιπόν, πως οι εποχές όλο έρχονται και όλο ξεγλιστρούν. Εξάλλου, ο ερχομός από μια αναμονή και ελπίδα κυβερνιέται σαν την θαλπωρή της άνοιξης ενώ η φυγή προστάζει το τέλος κάθε ευημερίας είτε δυστυχίας τη στιγμή που ξεδιπλώνεται στο παγετό της απογοήτευσης.
Και αφού οι εποχές αλλάζουν και θέτουν ημερομηνία λήξης στα κομβικά σημεία του ερχομού και της φυγής, έτσι και οι άνθρωποι ορίζουν και παγώνουν τα όρια των συναισθημάτων, αφήνοντας το αποτύπωμά τους χαραγμένο στις ρωγμές του χρόνου.
— Και μην ανησυχείς, ψιθύριζε ενδόμυχα της. Δε τις αφήνει ο αγέρας αμετάβλητες τις σχέσεις. Μάλιστα, τις παίρνει σβάρνα και αυτές και τις πνίγει στην αβεβαιότητα και στον ωκεανό του εγωισμού. Μα και αυτές σαν τις εποχές καταμερίζονται σε στιγμές ενθουσιασμού, ευτυχίας και αποχωρισμού θέτοντας τις ημερομηνίες λήξης και σφραγίζοντας τις με πόνο.
— Ωστόσο, μη λησμονάς! Φώναξε. Στο διάβα της απογοήτευσης οι άνθρωποι αγνοούμε την αίσθηση της ευθύνης μας, πνιγμένοι καθώς είμαστε στο ''υπέρτατο εγώ'', που διαβολίζει μέσα μας και μας προκαλεί σε μάχες ήττας. Έτσι, με το χρόνο παραιτείται εύκολα το ''υπέρτατο εγώ'' και αποχωρεί, καθώς το πεδίο μάχης του έχει μάθει ότι η νίκη εξασφαλίζεται με την αλλαγή και όχι με την επιμονή και υπομονή. Και θέλει δύναμη η παραμονή και πίστη, γιατί είναι εύκολο να φύγεις αλλά ακόμα πιο δύσκολο να παραμείνεις.
Εξάλλου, αν κοιτάξεις γύρω ο κόσμος συνεχώς φεύγει, γιατί δεν αντέχει άλλη μια αποτυχία. Δε βαστούν τα σωθικά του τον πόνο. Έχει μάθει να ζει και να πενθεί για τον εαυτό του και όλα αυτά από τότε που οι σχέσεις έγιναν τόσο εύκολες που διαλύονται με την ίδια ευκολία που ξεκίνησαν. Είναι που δε βροντοχτυπά η καρδιά όταν συναντάς την αγάπη, είναι που δε διεκδικείς όσα σου αρνείται και δε τολμάς όταν η οι εποχές αλλάζουν.
σχόλια