Με το που είδα το Κάτω Από το Δέρμα στο Φεστιβάλ Βενετίας έσπαγα το κεφάλι μου να βρω τι μου θύμιζε. Πολλές εβδομάδες και ταινίες αργότερες, είχα ξεχάσει και το Δέρμα και την έρευνα.
Έφτασε η στιγμή να βγει στις αίθουσες, και πάλι τα ίδια. Είπα μήπως εννοούσα τον Άνθρωπο που Έπεσε στη Γη, το επιστημονικής φαντασίας καλτ του Νίκολας Ρεγκμε τον Ντέϊβιντ Μπόουϊ, αλλά και πάλι, δεν ήταν αυτό.
Με το που ξαναείδα το trailer, μου ήρθε η επιφοίτηση: το Liquid Sky, ενός Σλάβα Τσούκερμαν, από την αρχή της δεκαετίας του '80, όπου εξωγήινοι καταφθάνουν στον πλανήτη για να βρουν ηρωίνη!
Η πρωταγωνίστρια παίζει διπλό ρόλο, το λουκ είναι ανδρόγυνο με βάτες και νέον, το στιλ είναι ηλεκτρικό αλλά αρκετά ψυχρό για να μεταδώσει ενέργεια και ζέση, με εντελώς παστέλ χρωματισμούς, το εγχείρημα μυρίζει ανεξάρτητο πείραμα μιας παρέας καλλιτεχνών της συγκεκριμένης εποχής στη Νέα Υόρκη.
Άσχετα, εκτός των εξωγήινου θέματος, με το Κάτω από το Δέρμα, εκτός από την έντονη και πολλή οργανική μουσική, που μου άρεσε πολύ, τότε τουλάχιστον. Είχα αγοράσει το (ευρωπαϊκής κοπής) σάουντρακ από τη Milan, και το έβαζα για να ακούω κάτι διαφορετικό από τα παλιά κλασσικά σκορ που ανακάλυπτα με αναδρομικό ενθουσιασμό.
Παρόμοια, αν και όχι electroclash, επένδυση, επίμονη και πρωταγωνιστική σε σκηνές-κλειδιά, έχει και η ταινία του Τζόναθαν Γκλέϊζερ, ο οποίος είναι προφανές πως πόνταρε σε μια ηχητική επωδό που θα ξεχώριζε, για να επισημάνει την παρουσία και την απειλητική πρόθεση της Σκάρλετ. Το Liquid Sky, ένα μείγμα ορεξάτου ημιεπαγγελματισμού και στιλάτης παραβολής (που βγήκε σε προφητικό στήσιμο της χορευτικής σκηνής σε ειδικά κλαμπ) είχε απήχηση σε νεορομαντικούς, μεταπανκιά και σινεφίλ με όρεξη να δουν μια κομψευόμενη ταινία που δεν εντάσσεται πουθενά.
Μέσω της μουσικής της, δεν την έχω ξεχάσει εντελώς, και νομίζω πως και ο Γκλέϊζερ, τουλάχιστον στο πίσω μέρος του μυαλού του, την είχε υπόψιν του.
Ο Σλάβα Τσούκερμαν δεν έκανε τίποτε στη συνέχεια. Και το Liquid Sky δεν μπήκε στο πάνθεον των καλτ. Δεν το άξιζε. Υπάρχουν πολύ καλύτερα, που θεωρούνται αρκετά χειρότερα στην ανάποδη αυτή κατάταξη των κακών ταινιών που αγαπιούνται για το θράσος και την αδεξιότητα τους...
Oλόκληρο, εδώ:
σχόλια