Αλέξης Πολίτης: «Η λογοτεχνία μας βρισκόταν σε διάσταση με την πραγματικότητα»

Αλέξης Πολίτης: «Η λογοτεχνία μας βρισκόταν σε διάσταση με την πραγματικότητα» Facebook Twitter
Η λογοτεχνία έχει τη δύναμη να κατανοεί την ψυχή ή τη συμπεριφορά του ανθρώπου και να συλλαμβάνει τι είναι γενικότερα ανθρώπινο. Αυτό μόνο μπορεί να σε κάνει καλό ποιητή ή πεζογράφο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Η συζήτηση με τον ομότιμο καθηγητή Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Αλέξη Πολίτη για το βιβλίο του με τίτλο Η ρομαντική λογοτεχνία στο εθνικό κράτος 1830-1880: Ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, πνευματική κίνηση, αναγνώστες που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης φώτισε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πτυχή της ιστορίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

O Αλέξης Πολίτης, ανιψιός του καθηγητή και ακαδημαϊκού Λίνου Πολίτη και εγγονός του Νικόλαου Γ. Πολίτη που θεωρείται «πατέρας» της ελληνικής λαογραφίας, γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα.

Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και υπήρξε φοιτητής του Κ.Θ. Δημαρά στη Σορβόννη. Από το 1976 έως το 1989 εργάστηκε στο Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και από το 1989 έως το 2012 στο τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Απολαυστικός στην αφήγηση, με χιούμορ και αμεσότητα, ο κ. Πολίτης μου μετέδωσε το πνεύμα της έκδοσης αυτής που ερευνά διεξοδικά την υπό διαμόρφωση συνείδηση λογοτέχνη και αναγνώστη κατά τα ρομαντικά χρόνια της πεντηκονταετίας 1830-1880, καθώς η ελληνική κοινωνία βιώνει τις προβληματικές ιδεολογικές τάσεις του νεοσύστατου εθνικού κράτους.

Η λογοτεχνία έχει τη δύναμη να κατανοεί την ψυχή ή τη συμπεριφορά του ανθρώπου και να συλλαμβάνει τι είναι γενικότερα ανθρώπινο. Αυτό μόνο μπορεί να σε κάνει καλό ποιητή ή πεζογράφο. Όμως, οι λογοτέχνες εκείνης της εποχής μεγαληγορούν και δημιουργούν έναν κόσμο ψεύτικο

— Κύριε Πολίτη, πότε και πώς διαμορφώνεται η φυσιογνωμία του ελληνικού ρομαντισμού στο εθνικό κράτος;

Το 1830 αρχίζει κανονικά η ελεύθερη ζωή του καινούριου κράτους που προέκυψε από την Επανάσταση. Πριν από το 1821, η προοπτική που υπήρχε για την Ελλάδα ήταν να γίνει ένα ευρωπαϊκό κράτος. Αυτό ήταν το μοντέλο.

Ένα κράτος που να μη βασίζεται στη θρησκεία ή στη δύναμη του ηγεμόνα που το κατέχει αλλά στο έθνος που το κατοικεί. Οι Αρβανίτες ή οι Βλάχοι ήθελαν να είναι Έλληνες.

Οι Σουλιώτες, για παράδειγμα, πριν από το 1821-1822 και όσο υπήρχε ο Αλή Πασάς, παίζανε μια με το στρατόπεδο του Αλή Πασά, μια ενάντιά του. Ήταν επαγγελματίες στρατιώτες (μισθοφόροι) που πήγαιναν μ' εκείνον που πρόσφερε τα πιο πολλά. Και το πράγμα ήταν ηθικό.

Όταν ξεσπά η Ελληνική Επανάσταση, τα παιχνίδια αυτά σταματάνε. Υπάρχει ένα πρόταγμα πιο σημαντικό για το οποίο οι μάζες δεν γνώριζαν τίποτα το 1819.

Τώρα όλοι είναι «Έλληνες» και πρέπει να πολεμήσουν ενωμένοι για την πατρίδα. Το πιο σημαντικό για το νεοσύστατο κράτος ήταν η σχέση του με την αρχαία Ελλάδα, που θεωρείται άμεση.

Οι νεοέλληνες δεν ένιωθαν μέλη ενός τυχαίου έθνους. Ήταν απόγονοι των Αρχαίων, κληρονόμοι του πολυτιμότερου πολιτισμού της ανθρωπότητας.

Σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό, λοιπόν, λογοτέχνες και αναγνώστες ένιωθαν μια προσωπική ευθύνη, γράφοντας ή διαβάζοντας, απέναντι στην Ευρώπη.

Η λογοτεχνία μας όφειλε να καταδεικνύει ότι οι αρχαίες αρετές δεν εκφυλίστηκαν. Αισθήματα υψηλά, πατριωτισμός και έρωτες αιώνιοι ήταν η κύρια θεματική που αναλογούσε στο ένδοξο παρελθόν.

Οι λόγιοι της εποχής σκέφτηκαν ότι η γλώσσα μας θα έπρεπε να πλησιάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στη γλώσσα των αρχαίων Ελλήνων. Η «καθαρεύουσα» εκλήφθηκε ως προοδευτική κίνηση προς ένα εθνικό κράτος.

Μέχρι το 1835 η καθαρεύουσα, γλώσσα αποκαθαρμένη από τις ιδιωματικές ή τις τουρκικές λέξεις, οδηγείται σταδιακά προς την «αρχαΐζουσα», τα αρχαία ελληνικά. «Μορφωμένος» θεωρείται μόνον αυτός που διαβάζει και γράφει στη γλώσσα αυτή.


— Υπάρχει πάντα η αγωνία αν η Ευρώπη αναγνωρίζει τα επιτεύγματα και τα δίκαιά μας;

Βέβαια. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα-πέντε πρώτα χρόνια του εθνικού κράτους (1830-1835) πιστοποιούνται τα δύο μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν εντός του μέχρι το 1912 ή το 1922. Πρώτον, η Ευρώπη δεν είναι τόσο κοντά όσο νομίζουμε.

Η Επανάσταση του 1821 ήταν η καταστατική πράξη της σύνδεσής μας με την Ευρώπη. Το 1830 πιστεύαμε ότι κερδίσαμε το στοίχημα και γρήγορα θα γινόμασταν ισότιμοι εταίροι.

Σύντομα, όμως, φάνηκε πως τίποτα δεν είχε κριθεί. Η οικονομική πρόοδος της Ευρώπης είναι ταχύτερη από τη δική μας, αφού έχει σιδηρόδρομους, βιομηχανίες κ.λπ.

Η Ελλάδα δεν μπορεί ν' ακολουθήσει αυτό τον ταχύ ρυθμό. Ακολουθεί μόνο τη μόδα. Φοράει καπέλα και ρούχα ευρωπαϊκά, χωρίς να έχει «ευρωπαϊκό πολιτισμό».

Δεύτερον, τα δύο τρίτα ή τα τρία τέταρτα των Ελλήνων ζούσαν εκτός Ελλάδος: στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο, σ' ένα κομμάτι της Μακεδονίας, στην Ανατολική Θράκη, σ' ένα μέρος της Μικράς Ασίας.

Εκεί όπου ζούσαν, Μικρασία και Βαλκάνια, ας το πούμε χονδρικά, ζούσαν επί τρεις χιλιάδες χρόνια σε μια αυτοκρατορία: Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Οθωμανική. Και ήταν ανακατεμένοι Έλληνες, Αρμένηδες, Εβραίοι, Τούρκοι, διάφορες τουρκικές φυλές, Κούρδοι, Βούλγαροι, Αρβανίτες, Σέρβοι.

Το νεοσύστατο εθνικό κράτος αισθάνεται ότι πρέπει να απελευθερώσει τους εκτός Ελλάδας Έλληνες. Κανένας όμως δεν τολμάει ν' αναρωτηθεί αν δικαιούμαστε να τους απελευθερώσουμε. Ποιος θα έπαιρνε τη Σμύρνη; Και με τι στρατό; Γιατί θα γινόταν ελληνική;

Στη Φιλιππούπολη υπήρχαν Βούλγαροι που το 1830 δεν είχαν βουλγαρική συνείδηση. Αποκτούν όμως συνείδηση όταν αρχίζουν να φοιτούν στο ελληνικό πανεπιστήμιο και διεκδικούν δικό τους κράτος.

Η Μεγάλη Ιδέα είναι να μας δώσουν την Κωνσταντινούπολη. Φυσικά, καμία από τις Μεγάλες Δυνάμεις δεν συναινούσε στα επεκτατικά μας όνειρα.


— Η λογοτεχνία αποδέχεται τα όνειρα αυτά ή τα αποφεύγει;

Η λογοτεχνία έχει τη δύναμη να κατανοεί την ψυχή ή τη συμπεριφορά του ανθρώπου και να συλλαμβάνει τι είναι γενικότερα ανθρώπινο. Αυτό μόνο μπορεί να σε κάνει καλό ποιητή ή πεζογράφο. Όμως, οι λογοτέχνες εκείνης της εποχής μεγαληγορούν και δημιουργούν έναν κόσμο ψεύτικο.

Αλέξης Πολίτης: «Η λογοτεχνία μας βρισκόταν σε διάσταση με την πραγματικότητα» Facebook Twitter
Ο Ροΐδης μόνο με την Πάπισσα Ιωάννα το 1866 βρήκε τον πονηρό τρόπο, με ύφος διάχυτο από πνεύμα και χιούμορ, να πετύχει ευρεία αποδοχή από το κοινό. Ευτυχώς, γιατί θα μπορούσε να έχει αποτύχει εντελώς και να μην ξέραμε καν ποιος ήταν ο Ροΐδης. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Κυριαρχεί δηλαδή το φαντασιακό;

Η λογοτεχνία είναι πάντα φαντασιακή, αλλά προσδοκά να γίνεται πειστική. Την εποχή εκείνη το αναγνωστικό κοινό είχε ήδη πειστεί! Η λογοτεχνία δεν θα έλεγε τίποτα διαφορετικό από τα ήδη γνωστά. Δεν προσπαθούσε να πείσει κανέναν ή να δείξει έναν άλλο δρόμο.

Έλεγε εκείνο που το κοινό ήθελε ν' ακούσει! Στα μυθιστορήματα, ας πούμε, υπήρχε η επίμονη απαίτηση για γλωσσικό και ηθικό ύψος. Η κατασκευή τους ήταν σχεδόν πανομοιότυπη.

Διαβάζοντας ένα ήταν σαν να τα είχες διαβάσει όλα. Εύκολες και ευτελείς περιγραφές, διάλογοι ατελείωτοι και ανούσιοι, έτσι για να γεμίζουν οι σελίδες, και έρωτας με το τσουβάλι!

Δεν υπάρχει εκείνος ο έρωτας που το παλικάρι διστάζει και σιγά-σιγά εκδηλώνεται προς την αγαπημένη του. Υπάρχει το παλικάρι που θα δει μια κοπέλα να περνάει, θα την ερωτευτεί και θ' αποφασίσει να πεθάνει γι' αυτήν!

Στην ουσία η λογοτεχνία μας βρίσκεται σε ηθελημένη διάσταση με την πραγματικότητα. Οι πιο απαιτητικοί αναγνώστες στρέφονται στα γαλλικά μυθιστορήματα που μεταφράζονται όλο και περισσότερο, καθώς η ζήτησή τους αυξάνεται μέσα στις δεκαετίες.

Τέτοια είναι η Κολόμβη του Μεριμέ ή η Νανά του Εμίλ Ζολά που καμία σχέση δεν έχουν με τα ηθικοπλαστικά δικά μας.

— Υπάρχει προσπάθεια να ξεχωρίσει η λογοτεχνία από την εμμονή των μεγαλείων του ένδοξου παρελθόντος;

Ναι. Υπάρχουν και μυαλά πιο νηφάλια. Ο Σπυρίδων Τρικούπης κάποια στιγμή παραδέχεται ότι θα ήθελε να γράφει σε μια πιο απλή γλώσσα.

Τη στιγμή όμως που δεν θα διαβαζόταν τι να κάνει; Θεωρούνταν αμόρφωτος όποιος δεν έγραφε στην «επίσημη», αποδεκτή γλώσσα. Το κοινό ήταν τόσο πεπεισμένο που ήταν αδιανόητο να υποστηριχτεί οτιδήποτε διαφορετικό.

Κατά τον Τρικούπη, ο Σολωμός έπρεπε να γράφει στα ελληνικά γιατί οι Έλληνες είχαν ανάγκη έναν εθνικό ποιητή. Οι Ιταλοί είχαν τον Δάντη, εμείς;

Ο ρομαντικός Επτανήσιος ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης έγραφε «μ' ένα σπαθί θα πάρουμε την Πόλη». Όταν το άκουγαν αυτό οι φοιτητές ενθουσιάζονταν.

Αλλά, πώς θα έπεφτε η Πόλη με ένα σπαθί; Δεν έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει αυτή η ανοησία ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε την Πόλη;

Το 1853, 400 χρόνια από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι τριβές ανάμεσα στη Ρωσία και την Τουρκία έπαιρναν ολοένα οξύτερη μορφή.

Ο ποιητής Παναγιώτης Σούτσος θεωρεί το έτος σημαδιακό και δημοσιεύει ένα άρθρο για «τας Γραφάς και τας Προφητείας!» και τους μεγαλοδύναμους Ρώσους που θα αποδιώξουν τους Τούρκους από την Πόλη.

Τώρα ήταν ο καιρός να μας τη δώσουν πίσω! Οι Ρώσοι όμως επεξεργάζονταν ένα διαφορετικό σχέδιο για τη Βαλκανική, τον πανσλαβισμό.


— Ο Εμμανουήλ Ροΐδης φαίνεται να είναι ο μόνος που προκαλεί κάποια ρήγματα στην κατασκευασμένη λογοτεχνία του εθνορομαντικού ιδεολογήματος. Πώς το καταφέρνει;

Ο Ροΐδης μόνο με την Πάπισσα Ιωάννα το 1866 βρήκε τον πονηρό τρόπο, με ύφος διάχυτο από πνεύμα και χιούμορ, να πετύχει ευρεία αποδοχή από το κοινό. Ευτυχώς, γιατί θα μπορούσε να έχει αποτύχει εντελώς και να μην ξέραμε καν ποιος ήταν ο Ροΐδης.

Με το να μιλάει για πράγματα που δεν είναι όπως τα νομίζουμε, όπως οι καλόγεροι ή οι γυναίκες, σε μια μακρινή περίοδο της Ιστορίας, τον Μεσαίωνα, έδινε στο λόγιο κοινό την αίσθηση ότι κάτι άλλο ήθελε να πει.


— Ήταν μια αλληγορία η Πάπισσα που καθρέφτιζε το άλυτο εθνικό ζήτημα;

Ναι, ήταν. Ο Ροΐδης με το μυθιστόρημά του έκανε κριτική και δεν μπορεί να μην το διαισθανόταν το κοινό. Άλλωστε, ακόμα κι όταν η Εκκλησία το αφόρισε, οι νέες εκδόσεις δεν σταμάτησαν.

Η εκτίμηση σ' αυτό το κείμενο δείχνει ότι το κοινό είχε αρχίσει να αναρωτιέται αν τελικά η ελληνική ποίηση είναι μεγάλη. Καμία αμφισβήτηση δεν μπορούσε να γίνει φωναχτά, κάποιοι απορούσαν μόνο σιωπηλά.

Ο περιπαθής ρομαντισμός άντεχε ακόμα, μα δεν ήταν πλέον ο απόλυτος κυρίαρχος!

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

5 βιβλία για τον Λόρδο Βύρωνα που πέθανε σαν σήμερα

Βιβλίο / 5 βιβλία για τον Λόρδο Βύρωνα που πέθανε σαν σήμερα

Στις 19 Απριλίου 1824, πεθαίνει στο Μεσολόγγι ο Άγγλος ποιητής και μεγάλος φιλέλληνας Λόρδος Βύρων. Αυτά είναι πέντε ενδιαφέροντα βιβλία για τη ζωή και το έργο του, που καταπιάνονται με όλες τις πλευρές της πολυδιάστατης προσωπικότητάς του.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η μεταμόρφωση του Λόρδου Μπάιρον από εξεγερμένο ρομαντικό ποιητή σε φιλέλληνα διπλωμάτη

Βιβλίο / Η μεταμόρφωση του Λόρδου Μπάιρον από εξεγερμένο ρομαντικό ποιητή σε φιλέλληνα διπλωμάτη

Η μελέτη του Ρόντρικ Μπήτον για τη σύνθετη προσωπικότητα του Μπάιρον που γεννήθηκε σαν σήμερα δεν είναι άλλη μία βιογραφία του ανάμεσα στις διακόσιες ήδη υπάρχουσες.
ΕΥΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ
Τέσσερα βιβλία που άλλαξαν την πορεία της σύγχρονης σκέψης

Βιβλίο / Τέσσερα βιβλία που άλλαξαν την πορεία της σύγχρονης σκέψης

Από τον Κερένυι που μας βοήθησε να ξαναβρούμε τους χαμένους μύθους έως τους Ντελέζ και Γκουαταρί που επηρέασαν όλη τη σύγχρονη θεωρία, είναι σημαντικό να εκδίδονται βιβλία που διαμόρφωσαν τον τρόπο που σκεπτόμαστε
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Βιβλίο / Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Υπεύθυνη για τα πιο πολύτιμα αποκτήματα της ιδιωτικής συλλογής του διάσημου τραπεζίτη, η απέριττα κομψή βιβλιοθηκάριος Μπελ ντα Κόστα Γκριν ήταν μαύρη αλλά εμφανιζόταν ως λευκή στον αφρό της υψηλής κοινωνίας μέχρι και τον θάνατό της το 1950.
THE LIFO TEAM
Leslie Absher: «Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι» 

Βιβλίο / Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι, συγγραφέας

Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Leslie Absher μάς ξεναγεί στο «Σπίτι με τα μυστικά», εκθέτοντας ταυτόχρονα την προσωπική της πορεία προς την απελευθέρωση, την «ελληνική» της εμπειρία και τις εντυπώσεις της από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Πολυτεχνείο - Ένα παραμύθι που δεν λέει παραμύθια»

Βιβλίο / Το Πολυτεχνείο έγινε κόμικ: Μια νέα έκδοση για μια μονίμως επίκαιρη εξέγερση

Παραμονές της φετινής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι εκδόσεις Red ‘n’ Noir κυκλοφόρησαν ένα έξοχο κόμικ αφιερωμένο σε αυτή, που το υπογράφουν ο συγγραφέας Γιώργος Κτενάς και ο σκιτσογράφος John Antono.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Μάλκολμ Λόουρι και το «Κάτω από το ηφαίστειο»

Βιβλίο / Το μεγαλόπνοο «Κάτω από το ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρι, μια προφητεία για την αποσύνθεση του κόσμου

Οι αναλογίες μεταξύ του μυθιστορηματικού βίου του Βρετανού συγγραφέα και του κορυφαίου έργου του είναι παραπάνω από δραματικές, όπως και αυτές μεταξύ της υπαρξιακής πτώσης του και του σημερινού, αδιέξοδου κόσμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Βιβλίο / Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Στο νέο του βιβλίο, «Ψέματα που μας έμαθαν για αλήθειες», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο Νικόλας Σμυρνάκης καταρρίπτει 23 μύθους που μας καταπιέζουν, βοηθώντας μας να ζήσουμε ουσιαστικότερα.
ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Βιβλίο / Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Μια διαφωτιστική συζήτηση με τον γνωστό δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω και συγγραφέα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ΛΟΑΤΚΙ + Δικαιώματα & Ελευθερίες (εκδ. Σάκκουλα), ένα μνημειώδες όσο και πολύτιμο βοήθημα για κάθε ενδιαφερόμενο άτομο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Πέτσα: «Αυτό που μας πάει μπροστά δεν είναι η πρόοδος αλλά η αγάπη»

Βιβλίο / Η Βασιλική Πέτσα έγραψε ένα μεστό μυθιστόρημα με αφορμή μια ποδοσφαιρική τραγωδία

Η ακαδημαϊκός άφησε για λίγο το βλέμμα του κριτή και υιοθέτησε αυτό του συγγραφέα, καταλήγοντας να γράψει μια ιστορία για το συλλογικό τραύμα που έρχεται να προστεθεί στις ατομικές τραγωδίες και για τη σημασία της φιλικής αγάπης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Μιχάλης Γκανάς: Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

Απώλειες / Μιχάλης Γκανάς (1944-2024): Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

«Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής». Ο σημαντικός Έλληνας ποιητής έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Βιβλίο / «Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Μια αναδρομή στην έξοχη, προκλητική όσο και «προφητική» νουβέλα του Ουίλιαμ Μπάροουζ στην οποία βασίστηκε η πολυαναμενόμενη ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο που βγαίνει σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ