Κλειστόν λόγω γραμμοφώνου...

Το έχουμε τελικά στο αίμα μας. Σε όποια παραλία με ξένους και να πάτε το καλοκαίρι, θα διαπιστώσετε αμέσως ότι είμαστε οι μόνοι που ακουγόμαστε. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν τι έγινε και στην Παλιά Αθήνα, όταν οι πρόγονοί μας ανακάλυψαν τους φωνογράφους και τα ραδιόφωνα. Ο πολυτάλαντος λογοτέχνης Τίμος Μωραϊτίνης, θύμα προφανώς κι ο ίδιος αυτής της τρέλας, φτάνει κι αυτός στα όριά του...

"[...] Η πόλις αυτή είνε αδύνατον να σιωπήση. Θα γκαρίζη μέχρι συντελείας του αιώνος. Ποιος είνε εις θέσιν να την εμποδίση; Τα διάφορα μέτρα που λαμβάνονται; Αλλ' ο κύριος ιδιοκτήτης του γραμμοφώνου δεν ακούει κανένα. Εάν ήκουεν, εάν δεν έπασχε από βαρηκοΐαν, θα ήκουε και το γραμμόφωνόν του, το οποίον γκαρίζει επί δώδεκα ώρες συνεχώς, ήτοι από της ανατολής του ηλίου μέχρι της δύσεως και πέραν. Αν κατοικούν απέναντι και ένα γύρω άνθρωποι που εργάζονται ή είνε ασθενείς, αυτό δεν ενδιαφέρει τον άνθρωπον με το γκαρίζον κιβώτιον.

Το φοξάκι διαδέχεται το αμανεδάκι, και την μονωδίαν του βαρυτόνου η Αλανιάρα, και το "εντέεεε, πω, πω, διπλός καϋμός" το άγριο ξεφωνητό της πρίμας, και το τελευταίον ταγκό, όλη η ατελεύτητος σειρά των τραγουδιών των απ' αιώνος κεκοιμημένων θεατρικών επιθεωρήσεων...

Πρόκειται περί επιδημίας. Ενθυμείσθε τον Δάγγειον; Τότε έκλειναν καταστήματα και γραφεία και εκολλούσαν απ' έξω ένα χαρτί που έλεγε: "Κλειστόν λόγω Δαγγείου". Τώρα θα αρχίσουν να κολλούν χαρτιά που θα λένε: "Κλειστόν λόγω γραμμοφώνου"...



Τι μέτρα ημπορούν να ληφθούν; Ημπορείτε να φιμώσετε τα 25.000 γραμμόφωνα που ξεφωνίζουν όλην την ημέραν και τα 20.000 κλάξον; Το μόνον μέτρον που ημπορεί να ληφθή είνε να ιδρυθούν νευρολογικές κλινικές. Διότι μίαν ημέραν εκεί θα κλεισθούν οι κάτοικοι της πόλεως αυτής [...]"
("Έθνος", Μάιος 1930, Τίμος Μωραϊτίνης)