ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εχω βαρεθει να σκεφτομαι ποσο καλυτερα ημασταν στις αρχες γιατι με κανεις και υποφερω ετσι;τι κρυβεται επιτελους πισω απο την σιωπη σου, τα "μαλλον",τα "δεν ξερω" σου; ειμαι μικρη και ανοητη που φανταζομαι ολο αυτο το κανεις επιτηδες οπως στις ταινιες λιγο πριν κανεις την μεγαλη εξομολογηση, πεις το μεγαλο 'δεν μπορω να ζησω χωρις εσενα';αλλα τα "ισως", τα "μαλλον" σου οσο περναει ο καιρος καταλαβαινω οτι δεν κρυβουν κατι υπεροχο απο κατω.και καθομαι και μαζευω τις συλλαβες σου, τα ροχαλητα σου,τους αναστεναγμους σου για να φτιαξω το παζλ..ποιο παζλ θα μου πεις, που προτιμω να πιστευω οτι υπαρχεικατι παραπανω.. γιατι ετσι ειναι ο ανθρωπος γενικα..μυθοποιει, ωραιοποιει για να μην κλαιει καθε μερα και μουσκευει μαξιλαρια. οπως και ο κυριος κουνερ σε εκανα να μοιαζεις στο σκιτσο γιατι σαγαπω.και κοιμαμαι διπλα σου αλλα κοιμαμαι μονη..και ξυπναω μονη γιατι εχεις φυγει αλλα ταξιδευω διπλα σου.και κρυωνουν τα ποδια μου αφου δεν θα αναψουμε καλοριφερ.και τρωμε ξαναζεσταμενες πιτσες.και ολα τα ανεχομαι, ολα τα αγαπω αρκει να ερθεις μια μερα και να με κανεις να πιστεψω σε μας οπως στις αρχες.