ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτο το κειμενο το εγραψα τελη Μαιου 2011. Δειτε το και πειτε μου την αποψη σας. Ποιος εχει περασει την ιδια φαση στα 25;; Την προηγούμενη βδομάδα λύγισα και δάκρυσα λέγοντας στη μητέρα μου ότι νιώθω ανίκανος και ανήμπορος. Τις προηγούμενες μέρες τα κρατούσα μέσα μου και αντιδρούσα με επιθετικότητα στους γονείς μου ή απλά ήμουν σιωπηλός αλλά ολοφάνερα κακόκεφος. Τη μέρα των γενεθλίων μου, που έκλεισα αισίως (;) τα 25 (;) πέρασα πολύ ωραία. Δε λυπήθηκα καθόλου τα λεφτά που μου δώσανε (1 φορά το χρόνο μου δίνουν τόσα λεφτά) και έκανα shopping therapy (όσο shopping therapy μπορείς να κάνεις με 100 ευρώ), έσπασα εντελώς τη δίαιτα, τρώγωντας φαστ φουντ, γλυκά και παχυντικούς καφέδες, βγήκα με φίλους και διασκέδασα. Ακριβώς μια βδομάδα μετά πήγα στο άλλο άκρο και έπεσα στη θλίψη, τις μαύρες και αρνητικές σκέψεις. Άρχισα να συνειδητοποιώ τα λάθη του παρελθόντος, να νιώθω τύψεις και ενοχές που φέρθηκα επιπόλαια, να κατηγορώ τον εαυτό μου, να αμφιβάλλω για όλα, να νιώθω άχρηστος, να φοβάμαι για το μέλλον. Και αυτά μέχρι και σήμερα. Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμάμαι όλη την ώρα. Για να μη σκέφτομαι. Για να μην αγχώνομαι. Για να μην αναγκαστώ να αντιμετωπίσω τους γονείς μου. Ευτυχώς που μπορούσα να κοιμηθώ γιατί αν είχα και αυπνίες δε θα το άντεχα. Είναι πολύ επώδυνο να έχεις κακή διάθεση και να μη μπορείς να κοιμηθείς. Μισούσα τον εαυτό μου που ήμουν σε αυτή την κατάσταση. Μιλούσα με φίλους, γνωστούς και το μόνο που έκανα ήταν να γκρινίαζω και να κλαίγομαι. Είναι διαφορετικό να συζητάς τα προβλήματα και τους προβληματισμούς σου και διαφορετικό να κλαίγεσαι. Προσπαθούσα να κρατηθώ απο μια κουβέντα που μπορεί να με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα. Οι φίλοι μου μού συμπαραστέκονταν (όχι όλοι) αλλά εγώ ένιωθα άσχημα που ήμουν σε αυτή την κατάσταση και που ήμουν κακή παρέα γι' αυτούς. Θέλω να αλλάξουν τα πράγματα. Ξέρω ότι θα αλλάξουν. Είμαι σε φάση αλλαγών. Αυτό φυσικά με αγχώνει και με φοβίζει. Τι θα κάνω από τη νέα χρονιά; Που θα μείνω; Θα μείνω μόνος ή θα έρθουν πάλι έτσι τα πράγματα που θα πρέπει να μείνω πάλι με γονείς; Τι θα κάνω; Θα βρω δουλειά; Θα συνεχίσω με σπουδές; Θα πάω στρατό; Θα είμαι άνεργος; Τι θα είμαι; Που ανήκω; Και αν κάνω κάτι που δεν μου αρέσει; Και αν είμαι κάπου όπου θα νιώθω ξένος; Και αν συνεχίσω να σκέφτομαι το παρελθόν; Θα ξαναπάω άραγε Θεσσαλονίκη; Και αν πάω γιατί θα πάω; Τι θα κάνω; Το μέλλον μου είναι αβέβαιο. Όλα είναι ρευστά. Δεν έχω πάει στρατό. Δε θέλω να πάρω απαλλαγή. Ξέρω ότι πρέπει να πάω. Ξέρω ότι αν δεν πάω δε θα τα έχω καλά με τη συνείδηση μου. Επίσης, δε θέλω να με σχολιάζουν και να λένε ότι δεν πήγα από φόβο ή επειδή είχα ψυχολογικά. Ξέρω ότι είναι δύσκολα, ότι μπορεί να είναι χάσιμο χρόνου. Πρέπει να πάω όμως. Από την άλλη, θέλω να κάνω πράγματα. Μπορεί να περνάω άσχημη φάση, αλλά έχω ανάγκη να κάνω δημιουργικά πράγματα. Θέλω να δουλέψω. Έχω βαρεθεί και κουραστεί να είμαι φοιτητής. Νιώθω μεγάλος πια για να είμαι φοιτητής. Άλλοι τελειώνουν στα 22 και τα 23 και δουλεύουν. Σιχάθηκα να παπαγαλίζω για τις εξετάσεις. Βαρέθηκα τα θρανία. Με το ζόρι πάω πια και δίνω εξετάσεις. Μήπως όμως θα ήταν καλό να σπούδαζα 1 ή 2 ακόμα χρόνια; Είναι πολύ δύσκολη η φάση που περνάω. Αυτή η μεταβατική φάση που κυριαρχεί η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα και το άγχος για το μέλλον είναι επώδυνη. Και έχω και ένα παρελθόν να με βαραίνει όταν το θυμάμαι και ένα δύσκολο παρόν. Πιστεύω ότι πάρα πολλά παιδιά της ηλικίας μου περνάνε αυτή τη φάση. Εσύ που διαβάζεις μπορεί να την έχεις περάσει, να την περνάς κι εσύ ή να την περάσεις στο μέλλον. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι 25 χρονών (σήμερα στην Ελλάδα). ΥΓ.Να πω ακομα οτι ειναι δυσκολο να εισαι 25 χρονων και να μην δουλευεις και να πρεπει να ζητας λεφτα απο τους γονεις σου και αυτοι να σου λενε οτι δεν εχουν και εσυ να θυμωνεις και να καβγαδιζετε. Ειναι δυσκολο να μην εχεις σχεση και να βλεπεις τα ζευγαρακια και να ζηλευεις. Ειναι δυσκολο να περνας ολο αυτο μονος σου. Ειναι δυσκολο να ζεις στην Αθηνα και να μην εχεις πολλες παρεες ή οι φιλοι σου να ζουν στην αλλη ακρη της πολης και να τους βλεπεις σπανια. Ειναι δυσκολο να εισαι 25 γιατι σιγουρα δεν εισαι πια ουτε παιδι, ουτε εφηβος, ουτε τοσο νεος οσο στα 20, ουτε πολυ μεγαλος, εισαι στη μεση, ουτε αγορι, ουτε αντρας, ουτε κοριτσι, ουτε γυναικα. Ειναι δυσκολο να εισαι 25 και να ακους ακομα εφηβικη μουσικη. Ειναι δυσκολο να εισαι 25 και να θες να κανεις οσα κανουν συνηθως οι εφηβοι και να μη νιωθεις ανετα με αυτο. Ειναι δυσκολο να εισαι 25 και να μην εχεις αυτοπεποιθηση. Ειναι δυσκολο να εισαι 25 και να μην ξερεις ακομα τι θελεις απο τη ζωη σου. Κι όμως τις νύχτες κλαις Στο άδειο σου δωμάτιο Κι η νύχτα σε τυλίγει Κι όμως τις νύχτες κλαις Τα φώτα όταν σβήνουνε Κι η μοναξιά θερίζει Κι ούτε οι φίλοι, ούτε οι αγάπες Ποτά, τσιγάρα και φτηνά ναρκωτικά Δε σου γεμίζουν αυτή την τρύπα Που μεγαλώνει μες στην καρδιά Είκοσι χρονών Τόσο δύσκολο να είσαι Είκοσι χρονών Πόσο δύσκολο να είσαι Είκοσι χρονών Πόσο όμορφο να είσαι Είκοσι χρονών Κι όμως τις νύχτες κλαις Κι ας δείχνεις πως δεν νοιάζεσαι Και πως δε σε πληγώνει Που τους γονείς σου ανήμπορους Τους βλέπεις να πορώνονται Μπρος στη οθόνη Κι ούτε τα ρούχα, ούτε ο καθρέφτης Που όλο σε βλέπει χρώμα ν’ αλλάζεις στα μαλλιά Λέξη δεν λένε γι’ αυτή την τρύπα Που μεγαλώνει μες στην καρδιά.Θελω να μιλησω με παιδια που βιωνουν την ιδια κατασταση : [email protected]