ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω άλλο να ζω με την ψωρίαση. Βασανίζομαι εδώ και 13 χρόνια. Από τότε που εμφανίστηκε στα 5 μου, δεν με έχει εγκαταλείψει ποτέ. Τα πόδια μου είναι σε τραγική κατάσταση, το ίδιο και οι αγκώνες και το κεφάλι μου. Μέχρι και στο βλέφαρο. Και στο στήθος. Και στην κοιλιά. Και στην πλάτη. Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι είμαι εν μέρει τυχερή - άλλοι καλούνται να παλέψουν με σοβαρότερες ασθένειες, αλλά ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Πρέπει συνεχώς ναι σκέφτομαι τι θα φορέσω για να το κρύψω όσο μπορώ, και το χειμώνα κάτι γίνεται, έλα όμως που κάποια στιγμή έρχεται και το καλοκαίρι. Και δεν είναι μόνο το αισθητικό κομμάτι, που δηλαδή σε βλέπουν και σε ρωτούν όλοι τι είναι αυτό που έχεις, λες και είναι λέπρα, αλλά και το γεγονός ότι η φαγούρα δεν έχει τελειωμό. Αν δεν ξυστώ υποφέρω και αν ξυστώ τα ματώνω. Και όλα αυτά με φθείρουν και ψυχικά. Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Σαμπουάν, αφρόλουτρα, κρέμες, ομοιοπαθητική, τίποτα δεν έφερε μόνιμο αποτέλεσμα. Μόνο οι αλοιφές με κορτιζόνη κάτι κάνουν, που και σε αυτές ο οργανισμός μου κάποια στιγμή συνηθίζει και σταματούν να εξαφανίζουν τα σημάδια (και δεν κάνει να τις χρησιμοποιώ πολύ). Έχει εμφανιστεί μέχρι και στα νύχια μου και καλά που είμαι και κοπέλα και μπορώ να τα καλύπτω βάφοντάς τα. Και το χειρότερο είναι ότι στην αρχή δεν το σκεφτόμουν τόσο πολύ, όμως η οικογένεια μου με το να με αναγκάζει να τα καλύπτω με έκανε να αισθάνομαι άσχημα γι αυτό. Υπήρξαν φορές που όταν πηγαίναμε κάπου οικογενειακώς και οι πληγές μου ήταν εμφανείς μετά μόνο που δεν με έβριζαν που δεν τις κάλυψα. Εντάξει δεν μου είπαν ποτέ ότι τους ντροπιάζω, αλλά το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουν ούτε στιγμή τι περνάω το κάνει ακόμη πιο δύσκολο για εμένα. Υπομόνή σε όλους εσάς που πάσχετε από την ίδια νόσο.