ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν πω "όχι" αρχίζω κι έχω τύψεις... Κακό πράγμα να τους έχεις μάθει όλους στο "ναι". Και τώρα; Τι κάνω τώρα; Είμαι μια αναπνοή πριν τα 40. Αρραβωνιασμένη αλλά δε θέλω να παντρευτώ, τελικά. Γιατί αν το κάνω, θα είναι ένα τεράστιο "ναι" σε μια ζωή που τελικά δε θέλω. Η σύζυγος και νοικοκυρά (για δουλειά ούτε λόγος! Μετά το γάμο να τα ξεχάσω αυτά!), του άντρα του καφενείου, της μπάλας, του τάβλι... Και γιατί στο καλό δε λέω "όχι"; Χαζό, αυτό που θα πω, αλλά ισχύει: "Για να μη τον πληγώσω... Ενώ, εγώ, αντέχω τον πόνο.." Κι εδώ έρχεται το μεγαλύτερο κακό. Η συνήθεια... Χειρότερο δεν υπάρχει..Στην οικογένειά μου, όλοι επιτρέπεται να πουν "όχι" εκτός από μένα... Γιατί εγώ τους "συνήθισα" να λέω πάντα "ναι". Μα πόσο ηλίθια μπορεί να είμαι; Προσπαθώντας να ευχαριστήσω τους πάντες, με ξέχασα, με διέλυσα... Από παιδί, η ίδια ιστορία. Φυσιολογικό αυτό, γιατί από νωρίς ξεκινάει το όλο θέμα. Κι έχει τώρα κάτι ρίζες...Να κρατάω - μεγαλώσω τα αδέρφια μου (οι εργασίες των γονιών μου ήταν τέτοιες που έλειπαν πολλές ώρες από το σπίτι) και αφού τα κατάφερα καλά σ' αυτό, όσο περνούσαν τα χρόνια προστέθηκαν ξαδέρφια, ανίψια κλπ. Μετά περάσαμε στο στάδιο της γηροκόμησης, πως να μου ξεφύγει, παππούδες, γιαγιάδες ... κι "όλοι οι κουτσοί και οι στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα" όπως πολύ χαρακτηριστικά μου έλεγε ένας φίλος. Στο μεταξύ διάστημα να μην ξεχάσω να προσθέσω φίλες, φίλους, δεσμούς (επιλογές άστα να πάνε), γνωστούς, αγνώστους..Τελείωσα σχολείο, σπουδές και πάλι σπουδές, αλλά τι να το κάνεις; Μυαλό δεν έβαλα! Όταν είχα δουλειά ήμουν ανεξάρτητη οικονομικά αλλά εξαρτημένη από τις ενοχές που μου δημιουργούσαν τα "όχι" που ξεστόμιζα μέσα στο μυαλό μου σε ότι μου ζητούσαν.. Οπότε, αμέσως άλλαζα γνώμη κι έλεγα "ναι". Και παρατούσα δουλειές, και παρατούσα εμπειρίες και παρατούσα εμένα για να τρέξω κοντά τους, να ικανοποιήσω το θέλω τους κι ας έκλαιγα μέσα μου.. Κι ας πονούσα μέσα μου... Κι ας διαλυόμουν μέσα μου... Όλα μέσα μου... Μη τυχόν και καταλάβουν κάτι και μετά... Πως θα άντεχα τις τύψεις "Ένα πράγμα σου ζητήσαμε κι εσύ..." "Δε βλέπεις το παιδί της χ γειτόνισσας; Όλα τα κάνει και κιχ δε βγάζει. Αλλά αυτό τους αγαπάει τους γονείς του..." "Εσύ θα λες ότι βοηθάς τους γονείς σου, γιατί εμείς είμαστε οικογένεια που βοηθάει ο ένας τον άλλον" "Σου μίλησε άσχημα η νύφη σου; Τσιμουδιά εσύ. Δε πρέπει να στεναχωρέσεις τον αδερφό σου." "Δε νομίζω να έχεις παράπονο από μας; Ότι ήθελες το είχες. Σε σπουδάσαμε, ότι ήθελες να μάθεις σε στείλαμε, τίποτα δε σου έλειψε".."Βολεύτηκαν όλοι μαζί σου και μια χαρά περνάνε. Θα ξυπνήσεις κάποια μέρα και θα πεις "ωραία, και τι κατάλαβα; Εγώ τι έχω κάνει στη ζωή μου;" μου έλεγαν οι φίλοι μου και κάπως μου ξένιζε στην αρχή όταν το άκουγα. Πόσο δίκιο είχαν..Να' μαι, λοιπόν. Μια αναπνοή πριν τα 40. Όχι ευτυχισμένη.Άνεργη.Υποχρεωμένη - εξαρτημένη οικονομικά από τους άλλους.....Σήμερα δεν ήθελα να ξυπνήσω. Αλλά ξύπνησα. Οι δύο ώρες ύπνου τους τελευταίους 20 μήνες μου είναι υπεραρκετές.Σήμερα δεν ήθελα να επικοινωνήσω με τους γονείς μου και να μου πουν γι άλλη μια φορά "τι θα κάνουμε με το πρόβλημα που έχουμε;" ρίχνοντας βέλη ότι για άλλη μια φορά θα πρέπει να το "λύσω" εγώ (αν και δεν είναι καθόλου δικό μου)επειδή εγώ είμαι η άνεργη. Αλλά τους πήρα.Σήμερα δεν ήθελα να τηλεφωνήσω τον αρραβωνιαστικό μου (δε μένουμε μαζί) και να ακούσω γι άλλη μια φορά "Όλα καλά; Θα τα πούμε μετά" - τρομερός διάλογος. Αλλά το έκανα.Σήμερα δεν ήθελα να κλάψω. Αλλά έκλαψα.Σήμερα δεν ήθελα να μιζεριάσω. Αλλά μιζέριασα. Ξανά. Και το σιχαίνομαι αυτό...Δεν εξομολογήθηκα για να μου χαϊδέψετε τ' αυτιά αλλά για να χαστουκίσω τον εαυτό μου μήπως και ξυπνήσω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Τυχαία,σήμερα νωρίς το πρωί, έπεσε το μάτι μου σε κάτι που έγραψε η Κική Δημουλά και θα κλείσω μ' αυτό:"...είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα..." Τώρα, μπορώ ν' αποχωρίσω...