Το Παλέρμο είναι μία πολύ όμορφη πόλη. Ακόμα και με τα κακοφτιαγμένα και παράνομα κτίρια που εμφανίστηκαν την εποχή που τη διοικούσε η μαφία, όλο και κάτι βρίσκεις που να δικαιολογεί το παλιό της όνομα «Χρυσή Αχιβάδα» (Conca d’ Oro, της το είχαν δώσει από το χρώμα των πορτοκαλεώνων που κάλυπταν όλη την εύφορη κοιλάδα). Κάποτε ήταν μία από τις πιο πλούσιες πόλεις της Μεσογείου, σήμερα είναι μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με αραβο-νορμανδικό χρώμα που έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί μέσα από τα εντυπωσιακά κτίρια που τη στολίζουν.
Όποιον οδηγό της Σικελίας και αν ανοίξεις, χαρακτηρίζει τον Αύγουστο «λάθος εποχή» για να πας στο Παλέρμο επειδή η πόλη νεκρώνει όπως και όλες οι μεγαλουπόλεις [το Παλέρμο έχει πληθυσμό όσο περίπου και η Θεσσαλονίκη]. Σύμφωνα με τους συγγραφείς τους τα πάντα είναι κλειστά, μιλιούνια τουριστών κυκλοφορούν στους δρόμους σαρώνοντας τα εστιατόρια σαν ακρίδες και η νυχτερινή ζωή είναι ανύπαρκτη γιατί όλοι οι ιθαγενείς έχουν πάει στα θέρετρα για να παραθερίσουν. Κολοκύθια τούμπανα. Αν εξαιρέσεις τις μεσημεριανές ώρες, το Παλέρμο είναι μια ζωντανή πόλη, τη νύχτα ακόμα πιο ζωντανή γιατί έχει άπειρο νεαρόκοσμο και όλα τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, εκτός από την υπαίθρια αγορά που έμοιαζε με ένα πολύ μικρό δείγμα από εκείνη που είχε ζωγραφίσει ο Renato Guttuso στην Βουτσιρία του πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια.
Βουτσιρία την λένε από τα πολλά χασάπικα που βρίσκεις μέσα στα στενά δρομάκια γύρω από τις πλατείες Caracciolo και Garraffello, ανάμεσα στα εκατοντάδες καταστήματα με τρόφιμα κάθε είδους που οι πωλητές τους τα διαλαλούν με έναν πολύ γλαφυρό, σισιλιάνικο τρόπο. Η Βουτσιρία τον Αύγουστο υπολειτουργεί και δεν είχε καμία σχέση με την αγορά της Κατάνια, αλλά ακόμα και με ελάχιστους πάγκους και λιγοστό κόσμο, βρίσκεις σχεδόν όλες τις λιχουδιές του δρόμου που την κάνουν μοναδική: ψωμάκι γεμιστό με σπλήνα μοσχαρίσια, χαβιάρι από αυγά τόνου, βραστά καλαμπόκια και φυσικά τα μικρά μαγαζάκια που πουλάνε φαγητό για όσους δουλεύουν στην αγορά [καταπληκτικό και φτηνό]. Οι ταβέρνες της αγοράς φτιάχνουν μόνο πιάτα ημέρας και μια ποικιλία με ορεκτικά -τα οποία δεν παραγγέλνεις, αλλά μόλις καθίσεις στο τραπέζι σου τα φέρνουν χωρίς να σε ρωτήσουν. Κι είναι αγένεια να ρωτήσεις πόσο κάνει το κάθε πιάτο, στο τέλος πληρώνεις ό,τι έφαγες και ό,τι ήπιες στο περίπου, δεν υπάρχουν εδώ αναλυτικοί λογαριασμοί και αποδείξεις. Μην αγχώνεσαι, για ψαρικά και ζυμαρικά σπάνια πληρώνεις παραπάνω από δέκα ευρώ το άτομο.
Την πρώτη ημέρα που πήγαμε η Βουτσιρία ήταν κλειστή, το ίδιο και όλα τα μαγαζάκια που είναι διάσπαρτα στους δρόμους της Via Vittorio Emanuele. Ερημιά και ο χάρος. Η περιοχή πρέπει να είναι αρκετά κακόφημη και θα πρέπει να γίνονται συχνά ευτράπελα, επειδή είχε ολόκληρες διμοιρίες από καραμπινιέρους σε κάθε μικρή πλατεία, ακόμα και το μεσημέρι. Απέναντί τους ήταν μαζεμένα καμιά δεκαριά σαμιαμίδια με ποδήλατα και χρυσές καδένες στο λαιμό που απλά στέκονταν και τους κοιτούσαν. Ένα από αυτά είχε βάλει ολόκληρο soundsystem στο ποδήλατο [με μεγάλα ηχεία] και έπαιζε στη διαπασών Beyonce -τον είδαμε κι άλλες τρεις φορές να περιφέρεται στους κεντρικούς δρόμους του Παλέρμου με την μουσική στη διαπασών και θα πρέπει να είναι κάτι σαν αξιοθέατο].
Ολόκληρο το χρονικό στο Παλέρμο και όλες οι φωτο στο site του ΓΚΡΕΚΑ.
σχόλια