Ακούγοντας τα κομμάτια που ανεβάζει ο Alex C με τις διασκευές στα τραγούδια της Lady Gaga και της Amy Winehouse, στην αρχή σαστίζεις. Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, γιατί ενώ ακούγονται σαν χιουμοριστικές αποδόσεις και νομίζεις ότι κάνει πλάκα, μετά αντιλαμβάνεσαι ότι σ’ αυτά ο Alex βγάζει όλη του την ψυχή. Οι στίχοι που γράφει είναι αυτοσαρκαστικοί, ειλικρινείς, μέχρι και σπαρακτικοί και αν τον παρακολουθήσεις καταλαβαίνεις ότι όλο αυτό το κάνει στα σοβαρά και εντελώς συνειδητοποιημένα. Κι η κουβέντα μαζί του ήταν πολύ ενδιαφέρουσα…
«Όταν άρχισε η εξέγερση στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008 και χτίσαμε τις καταλήψεις κι όλες τις συλλογικότητες ήταν όλα υπέροχα, ήμασταν όλοι high on life. Τότε ήταν που ξεκίνησε η popmolotow, ήταν ο τρόπος μου να εκφράσω τις ιδέες μου. Έκανα διασκευές τραγουδιών της Lady Gaga και της Amy Winehouse και τις παρουσίαζα με μία ιδιαίτερη αισθητική στη σκηνή. Έχω βγάλει τέσσερις DIY δίσκους. Οι στίχοι που έγραφα τότε απευθύνονταν στον αναρχικό χώρο κυρίως, είχαν πολλά inside jokes και δεν τους καταλάβαιναν πολλοί. Τα τραγούδια μου μιλάνε για queer μειονότητες, γκέι τρανς, ο λόγος μου είναι πάντα αντιρατσιστικός, ενάντια στην ομοφοβία. Το 2011 έγινε η καταστολή της εξέγερσης, οι καταλήψεις έκλεισαν, έγιναν πολύ άσχημα πράγματα. Διαλύθηκαν παρέες, όλο αυτό τελείωσε πολύ βίαια και ξαφνικά. Εγώ απομονώθηκα και δεν έκανα τίποτα δημιουργικό. Έκανα διάφορες δουλειές για να επιβιώνω, δουλειές που δεν μου άρεσαν, ήταν λίγο σαν αυτοτιμωρία γιατί βρισκόμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση.
Τον Μάιο του 2014 με κάλεσαν στο Queer Festival και παρουσίασα κάποια κομμάτια μου, πολύ πρόχειρα γιατί δεν είχα τα μέσα. Εκεί γνώρισα τα παιδιά από τη Φυτίνη και τα Τρωκτικά. Τα παιδιά μου έκαναν πρόταση να συνεργαστούμε και να δουλέψουμε μαζί την popmolotow. Όλο αυτό μου έδωσε ζωή και η κατάθλιψη πέρασε. Η Φυτίνη είναι μία δισκογραφική που δεν είναι δισκογραφική, είναι αντί πρόφιτ και υποστηρίζει το αντί θέαμα. Είναι ενάντια στη σοβαροφάνεια και ενάντια στο χιπστερισμό, θέλει να ενώσει τη performance art με τη μουσική και αυτό με εξέφραζε απόλυτα. Όταν ξεκινήσαμε τη συνεργασία είπαμε να κάνουμε κάτι πιο εύπεπτο από τα προηγούμενα που έκανα μόνος μου. Σκεφτήκαμε να είναι η μουσική πιο πιασάρικη και οι στίχοι πιο κατανοητοί σε πολλούς. Σκοπός μου είναι να διασπαρθεί παντού ο ιός της αμφισβήτησης. Η προτροπή να σηκωθούμε ξανά από τους καναπέδες και να βγούμε έξω, είναι σαν μια υπενθύμιση ότι παρα-σιώπασε η κοινωνία, παρα-ησύχασε, οπότε καιρός είναι ξαναβγεί προς τα έξω. Θέλω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι όλοι μπορούμε να ζήσουμε μαζί ενωμένοι, αγαπημένοι, απέναντι στον εχθρό που δεν είναι ούτε η Ανατολή ούτε ο ξένος, ούτε ο γκέι, ο διαφορετικός, αλλά είναι τα αφεντικά από πάνω μας. Εκτός από τα αφεντικά και τις πολυεθνικές είναι και όλη η πολιτική θεσμική σκηνή που συντηρεί πραγματικότητες. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι σε καιρούς κρίσης οι άνθρωποι ψάχνουν για έναν ηγέτη που θα τους εμπνεύσει. Εγώ δημιούργησα έναν αντιήρωα, ο οποίος έχει μαζέψει πάνω όλα τα κουσούρια που η κοινωνία υπαγορεύει σαν κουσούρια. Ο ήρωας είναι τρελός, γκέι, είναι ψυχασθενής, είναι αναρχικός, έξαλλος, καταθλιπτικός, χρωστάει παντού, ουσιαστικά πεθαίνει ως χώρα. Ό,τι κάνω, γράφω και λέω είναι φιλτραρισμένο από αυτόν τον αντιήρωα. Θέλω όταν τραγουδάω το κοινό να ακούει τους στίχους και να βλέπει σκιές του εαυτού του. Πίσω από την καλλιτεχνική έκφραση κρύβεται η πολιτική προπαγάνδα και συνδυάζεται με το ότι πίσω από όλα κρύβεται η αγάπη. Ονειρεύομαι να μπορούμε να βρίσκουμε τα κοινά στοιχεία μεταξύ μας, αν ένας άνθρωπος είναι φτωχός ή άρρωστος πρέπει να είμαστε όλοι φτωχοί ή άρρωστοι. Ουσιαστικά αυτό που κρύβεται πίσω από αυτό είναι όλοι οι άνθρωποι είναι ένας οργανισμός, όσο χίπικο κι αν ακούγεται αυτό.
σχόλια