Δεν ξέρω τι γνώμη έχεις για τον Αλεξανδρινό, εμένα πάντως μου αρέσει. Όχι τόσο για τη ηθικοπλαστικά του ποιήματα όπως η Ιθάκη, κυρίως για τα ηδονικά, τα τολμηρά υπαινικτικά της ομοφυλοφιλίας του που θυμίζουν στίχους του Morrisey και τα άλλα, τα καταθλιπτικά που θρηνούν τη χαμένο σφρίγος της νιότης.
Ο Αλέξης Τσίπρας μας είναι πια γνωστός, τον μάθαμε σαν κάλπικη δεκάρα, γιατί τέτοιος είναι, κάλπικος και δεν αξίζει πάνω από μια δεκάρα. Είναι ένα ξύπνιο παλικάρι που ξόδεψε όλη τη ζωή του μέχρι τώρα να φτιάχνει συμβολισμούς. Όχι φυσικά από τους υψηλούς, τους δυσνόητους, τους άλλους, τους εύκολα κατανοητούς από το ακροατήριο του, τους συμβολισμούς της πλάκας, γεμάτους δακρύβρεχτους συναισθηματισμούς και υψηλά νοήματα που έρπουν στις λάσπες.
Το ίδιο το περιεχόμενο του διαγγέλματος ήταν κλασικός Τσίπρας: Εριστικός, διχαστικός, καταγγελτικός, κατασκευάζοντας εχθρούς χωρίς τους οποίους ο ίδιος δεν θα είχε νόημα ύπαρξης. Σε μια στιγμή γιορτής υποτίθεται, επέλεξε να διχάσει και να πολώσει ελπίζοντας να συγκρατήσει το ακροατήριο του που συνεχώς φυλλοροεί.
Το ακροατήριο του το έχει επιλέξει από νωρίς ο Αλέξης, είναι αυτό που στο μυαλό του αποτελεί τον «λαό». Στο μυαλό του Αλέξη ο «λαός» είναι μια μάζα ανθρώπων που μισεί να σκέπτεται και λατρεύει να νοιώθει. Η σκέψη κουράζει πολύ τον Αλέξη, προϋποθέτει κρίση, γνώση, δουλειά. Το συναίσθημα είναι πιο απλό, δεν σε ζορίζει πολύ και είναι και ιδιαιτέρως εύκολα χειραγωγίσιμο. Όχι από σένα, από τον Αλέξη. Κι αν δεν είναι έτσι ο λαός, ο Αλέξης πίστεψε ότι θα τον κάνει. Και θα τον κυβερνήσει χαϊδεύοντας τα κατώτερα ένστικτα του, εξηγώντας του πόσο αδικημένος είναι και πόσο οι άλλοι τον μισούν και τον ζηλεύουν.
Βγήκαμε λοιπόν από τα Μνημόνια λέει. Από αυτά τα μνημόνια που μέχρι τώρα ο Αλέξης μας έλεγε ότι δεν είχαμε μπει. Τέλος πάντων βγαίνουμε από τα Μνημόνια, έτσι μας λέει ο Αλέξης. Τώρα πώς βγαίνουμε, με δεσμεύσεις για υπερπλεονάσματα για δεκαετίες και με υπερταμεία που έχουν ολόκληρη την κρατική περιουσία για εκατό χρόνια, με δεκάδες μέτρα που θα εξακολουθήσουν να είναι σε ισχύ και με μια οικονομία διαλυμένη, μόνο ο Τσίπρας το ξέρει. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που τελείωσε σήμερα είναι η υποχρέωση των δανειστών να μας δίνουν χρήμα. Οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις παραμένουν, όπως φυσικά και η επιτήρηση. Απλά πλέον θα δανειζόμαστε με πενταπλάσιο επιτόκιο. Θρίαμβος!
Αυτά φυσικά τα γνωρίζει ο Αλέξης. Αλλά όπως δεν είχε κανένα πρόβλημα να στήνει επικοινωνιακές φιέστες το βράδυ που είχαν ήδη πεθάνει 95 άνθρωποι από την πυρκαγιά στο Μάτι, έτσι δεν έχει κανένα πρόβλημα να στήνει διαγγέλματα για δήθεν εξόδους από τα Μνημόνια. Και να το κάνει με παιδιάστικους συμβολισμούς χρησιμοποιώντας το χειρότερο ίσως ποίημα του Καβάφη. Κι αν όχι το χειρότερο, σίγουρα το πιο πολυδιαβασμένο. Ξεπέρασε και την γελοιότητα της γράβατας που φόρεσε εκείνη τη μοναδική φορά στο Ζάππειο όταν υποτίθεται ότι διευθέτησε το χρέος.
Το ίδιο το περιεχόμενο του διαγγέλματος ήταν κλασικός Τσίπρας: Εριστικός, διχαστικός, καταγγελτικός, κατασκευάζοντας εχθρούς χωρίς τους οποίους ο ίδιος δεν θα είχε νόημα ύπαρξης. Σε μια στιγμή γιορτής υποτίθεται, επέλεξε να διχάσει και να πολώσει ελπίζοντας να συγκρατήσει το ακροατήριο του που συνεχώς φυλλοροεί.
Το διάγγελμα ήταν ανάξιο λόγου όπως πλέον είναι ο ίδιος και όλο το παρεάκι που ρήμαξε αυτή τη κώχη τη μικρή και χάλασε τη ζωή μας όλη. Όπου κι αν πάει όμως, η Πόλις θα τον ακολουθεί γιατί οι συμβολισμοί μπορεί να είναι χρήσιμοι όταν υπάρχει περιεχόμενο αλλά είναι σίγουρα καταστρεπτικοί όταν χρησιμοποιούνται για να καλύψουν το απόλυτο κενό.
σχόλια