Στα wine bars του Συντάγματος σας είχα ξεναγήσει και παλιότερα. Τότε ακόμη η φρέσκια μόδα, μύριζε νωπή λαδομπογιά, αναζητώντας το κοινό της ανάμεσα σε καφέ, κοκτεϊλάδικα και γρήγορες all day λιχουδιές. Οι πολύ γνώστες συνάδελφοι και φίλοι, ας πούμε, δεν σου έλεγαν κατεβαίνω στη Βουλής για μια γευσιγνωσία, αντίθετα, με σηκωμένο φρύδι και δύσπιστο μάτι επιχειρούσαν τις πρώτες ανιχνεύσεις στις κάβες της περιοχής, ξεθεώνοντας τους επιχειρηματίες με εξαντλητικές ανακρίσεις και ερωτήσεις-παγίδες.
Ο παν-πότης Έλληνας, που αγαπά την ευωχία σε όποιο ποτήρι και αλκοολικό βαθμό και αν σερβίρεται, από τότε που πέθανε η ρετσίνα, είχε χάσει την στενή επαφή του με τις διονυσιακές χαρές.
Ένα χρόνο και κάτι μετά, στο διπλανό μου τραπέζι συναντώ τους Αρχιερείς και Πάπες του είδους-το-κρασί-είναι-η-επιστήμη-μου, σε μεγάλη ευφορία και με το χαμόγελο του σαν-στο-σπίτι μου στα ικανοποιημένα τους χείλη. Γιατί το κρασί βρήκε ένα αγαπημένο του σπίτι στα στενά του Συντάγματος και μαζί μια καινούρια και πιστή πελατεία που το αγκάλιασε. Ο παν-πότης Έλληνας, που αγαπά την ευωχία σε όποιο ποτήρι και αλκοολικό βαθμό και αν σερβίρεται, από τότε που πέθανε η ρετσίνα, είχε χάσει την στενή επαφή του με τις διονυσιακές χαρές. Από τον άδειο πάτο των παλιών βαρελιών, όμως, γεννήθηκε μια νέα γενιά οινολατρών, λίγο η άνοδος και η συγκινητική προσπάθεια των νέων οινοπαραγωγών, λίγο τα ταξίδια στο εξωτερικό, λίγο η ενημέρωση και λίγο η Σχολή του Κ. Λαζαράκη που εκπαιδεύει όποιον ερασιτέχνη και μη, θεωρεί πως οφείλει να έχει άποψη για το μοσχοφίλερο.
Το Oinoscent γεμίζει με το σοφιστικέ κοινό του, το Heteroclito έχει γίνει η νέα, κατάμεστη πλατεία του χωριού-Συντάγματος και εγώ αποφάσισα να διασχίσω τους αμπελώνες μέσα από τα καινούρια του είδους, Σεπτέμβρη μήνα του τρύγου και της χαράς. Κατάκοπη εργαζόμενη ξεκίνησα νωρίς, διαπιστώνοντας με μεγάλη μου χαρά, πως δεν ήμουν η μόνη. H wine-society, 8 η ώρα βρισκόταν ήδη στο δεύτερο ποτήρι, το όνειρό μου να γίνουμε Ευρώπη, να βγαίνουμε για κείνο το drink μετά το γραφείο και να επιστρέφουμε την ώρα της Σταχτοπούτας, είναι ήδη μια αθηναϊκή πραγματικότητα, ένα νέο, εδραιωμένο έθιμο.
Το φρεσκότατο σαν beaujolais nouveau, Vintage, που άνοιξε μέσα στο καλοκαίρι, αστράφτει σαν Σβαρόφσκι στον ήλιο. Λίγο βιενέζικο καφέ, λίγο Ευρώπη στα κλασικά της γενικότερα, μαύρο του έβενου και λευκό του μάρμαρου, σοφιστικέ, με μια κουκλίστικη κάβα που μπορείς να επισκεφθείς, έναν πρώτο όροφο ιδανικό για γευσιγνωσίες, που όπου να'ναι τελειώνει και μερικά τραπέζια στο πεζοδρόμιο για τους καπνίζοντες, συνδυάζει μια χαλαρότητα αλλά και μια κάποια σοβαρότητα, του τύπου εδώ δεν ήρθες να γίνεις κουρούμπελο, αλλά να δοκιμάσεις μερικά σπέσιαλ κρασιά, να μυηθείς σε όσα δεν ήξερες, να μάθεις όσα ήθελες να ρωτήσεις. Γενικά, μπορεί να έρθεις και το μεσημέρι για ένα black angus steak με τριπλομαγειρεμένες τραγανές πατάτες που θα συνοδεύσεις με ανθρακούχο νερό, αλλά άπαξ και επικεντρωθείς στο κρασί, θα ασχοληθείς μαζί του με αφοσίωση και λιγότερο με τα κουτσομπολιά της παρέας σου, η οποία θα μπει στο τριπ να μιλάει για γεύση, επίγευση, τανίνες και «σώμα» ανιχνεύοντας ευωδιές πράσινης ντομάτας και ώριμων φρούτων του δάσους μέσα στα ποτήρια. 200 ετικέτες, μισός ελληνικός, μισός ιντερνάσιοναλ αμπελώνας, 100 κρασιά σε ποτήρι χάρη στο σύστημα coravin που κλέβει ποτήρια από κάθε φιάλη χωρίς να την αχρηστεύει και μισές μερίδες άμα είσαι πλεονέκτης και θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα σε μια βραδιά.
Η Μαριέτα και ο Πάνος, ιδιοκτήτες και άνθρωποι του κρασιού, θα σε βοηθήσουν να βρεις τη γεύση που ονειρεύεσαι, την οποία προσωπικά εγώ τη βρήκα στο μαυροτράγανο, κυρίως όμως, στο πλατό τυριών. Πουθενά αλλού δεν θα βρεις πρόβειο ιταλικό μπασάχο βαπτισμένο σε γλυκό κρασί ζιμπίμπο, με επικάλυψη σταφυλιών μουσκατέλ, γκοργκοντζόλα με κάλυψη μύρτιλο, πτι καντάλ και τομ Σαβοϊας, για να μη σου πω για το ολόκληρο λιωμένο καμαμπέρ με καραμελλωμένα καρύδια και βιολογική μαρμελάδα. Στον ίδιο χορό της απολύτου σοφιστικέ γκουρμεδολογίας κινούνται και τα χειροποίητα, σπάνια αλλαντικά, όπως η κόπα νοστράνα και η πεπίτα. Αν είσαι του τυριού, ναι, εδώ είναι ο αθηναϊκός του παράδεισος. Ολόγυρα, πολλοί μαθητές της σχολής Λαζαράκη που σε κάθε γουλιά κρατούν επιμελώς σημειώσεις, γνώστες και παντογνώστες, ένα ήρεμο κοινό που ξέρει με ασφάλεια να ελίσσεται ανάμεσα στους αμπελώνες. (Μητροπόλεως 66-68, 213 02 96 570)
Στρίβοντας από τη Βουλής στην Ηπίτου, έπαθα ακαριαίο το déjà vu. Το μέχρι πρότινος διακριτικό αδιέξοδο, ένα ενσταντανέ ευρωπαϊκό, μπορεί να διακτινίστικες στο Παρίσι, μπορεί και στο Λονδίνο, μη σου πω και στο Εδιμβούργο Μια μαμά έχει βγει μόνη για ένα ποτήρι κρασί, το μωρό της κάνει γνωριμίες κυκλοφορώντας ανάμεσα στα τραπέζια, νέοι σχεδιαστές, ένα arty κοινό με στυλιστικές ανησυχίες, γιάπις επιβιώσαντες της κρίσης με χαλαρό, κεφάτο προφίλ, το 30 something στο πιο κολακευτικό του προφίλ, αυτό που θα ήθελες να έχεις για κολλητό σου και να περνάς ζωή και γέλιο, ένα πάρτυ στριμώχνεται στο πεζοδρόμιο, ακόμη και οι πλανόδιοι μουσικοί τσιγγάνοι εδώ μοιάζουν σαν ταινία του Γκοντάρ και όχι του Κουστουρίτσα. Οι καρέκλες, η μακριά ποδιά της κοπέλας που μας σερβίρει όλα μυρίζουν γαλλικό καφέ και χαλαρό Νότο.
Στο Kiki de Grece, (με έμπνευση από την θρυλική Kiki de Montparnasse), οι γευσιγνωσίες χαλαρώνουν, μικρή λίστα, 50 ελληνικοί αμπελώνες, οι περισσότεροι να τους πιεις και σε ποτήρι, που όμως δεν αφήνει παραπονεμένη καμιά ποικιλία, εδώ δεν το κάνουμε και πολύ θέμα με τις τανίνες γιατί έχουμε να περάσουμε καλά, να σκάσει λίγο το χειλάκι μας, να ξαλεγράρουμε, να τσιμπήσουμε και αυτό το «κάτι» που χαλαρά σε χορταίνει χωρίς να πεις ότι βγήκες και για φαγητό. Την Τετάρτη με ένα ποτήρι κρασί unlimited access στο μπουφέ, εμείς πήραμε μια νοστιμότατη σαλατούλα με σπανάκι, ψητά ολόγλυκα ντοματίνια και κρέμα φέτας, μια μπρουσκέτα με ωραία μελιτζανοσαλάτα και καπνιστή πέστροφα, ένα πεϊνιρλάκι με τσαλαφούτι, ντοματίνια και παστουρμά, όλα τα μεζεδάκια ένας φόρος τιμής στο ελληνικό προϊόν μικρής παραγωγής, καπνιστή πέστροφα του Γείτονα, τυρί Ερίφι, παστράμι Δράμας, προσούτο Ευρυτανίας, όλα σε ανθρώπινες τιμές. (Ηπίτου 4 & Βουλής, 2103211279)
σχόλια