Τέσσερις ήταν οι ταινίες που ξεχώρισαν από τις, συνολικά, δώδεκα της χθεσινής τέταρτης μέρας του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Κύπρου: μία από τον Καναδά και το Ισραήλ, άλλη μία από τις ΗΠΑ κι ακόμη δύο από την Αγγλία και τις Ινδία - Αυστραλία. Ας δούμε αναλυτικά ποιες ταινίες προβλήθηκαν στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα, διότι αμέσως μετά στην πλατεία Ηρώων έγινε χαβαλετζίδικη προβολή cult splatter μικρού μήκους ταινιών, όπου και ξεχώρισε ο Σαρκοβόρος από την Ελλάδα - ίσως ότι πιο...ψυχανώμαλο έχω δει ever!
Στο 19λεπτο Alfonso από τη γερμανόφωνη Ελβετία, του Jan - Eric Mack, ο ήρωας του τίτλου είναι ένας παμπόνηρος υπνωτιστής που τρυπώνει σε έναν τοπικό διαγωνισμό ταλέντων. Όταν θα υπνωτίσει τη Ρουτ, μία απλή γυναίκα - εθελόντρια από το κοινό, μετατρέποντας την σε εξαιρετική λυρική τραγουδίστρια, το χρηματικό βραβείο και το χειροκρότημα εννοείται πως δεν θα πάνε στον ίδιο, αλλά σ' αυτή. Και τότε ο Alfonso αποφασίζει να αποχωρήσει με ψηλά το κεφάλι και με απόλυτο στυλ. Δικό της στυλ άλλωστε διαθέτει και η συγκεκριμένη ταινία, που αν και σπουδαστική, έφερε στον δημιουργό της δύο βραβεία στο Λοκάρνο και τη Ζυρίχη. Ένα ευφυές σχόλιο περισσότερο πάνω στα καλλιτεχνικά ταλέντα που κοιμούνται εντός των ανθρώπων και ψάχνουν την κατάλληλη ευκαιρία για να βγουν στην επιφάνεια!
Σπουδαστικό και το ακόλουθο ταινιάκι από την Τσεχία με τίτλο Thou shalt not steal, διάρκειας 12 λεπτών. Η σκηνοθέτιδα Martina Malinova έφτιαξε ένα μικρό ντοκιμαντέρ για τη μικροκλοπή μεγάλων εμπορικών καταστημάτων ως πράξη ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Μιλούν νέοι άνθρωποι που επιδίδονται σε ληστείες, δίχως να δείχνουν τα πρόσωπα τους στο φακό, εξηγώντας επίσης πως δεν τίθεται θέμα ηθικής στάσης, μα πολιτικής πράξης κατά βάθος. Μεταξύ τους και η ίδια η Malinova, η οποία δηλώνει με χιούμορ πως ξαφρίζει εμπορικά κέντρα, ευχόμενη να μην το μάθει η μάνα της τώρα που θα δει την ταινία της!
Η πιο αδύναμη ταινία των χθεσινών προβολών ήταν δυστυχώς η κυπριακή που σκηνοθέτησε η Δανάη Παπαϊωάννου με τίτλο Χρωματική φαντασία. Παρά τις καλές προθέσεις της, έμοιαζε αρκετά με την προχθεσινή, τη Δωροθέα του Σάββα Σταύρου, πάσχοντας στα ίδια ακριβώς σημεία: σε ένα αναμάσημα χιλιοϊδωμένων κλισέ, όπου οι χαρακτήρες αμπελοφιλοσοφούν εν είδει εσωτερικών μονολόγων και όπου ακόμη και η ''ύβρις'' του ενίοτε αδικαιολόγητου φόνου περνάει στο...ντούκου. Αν η ταινία αυτή είχε γυριστεί πριν από 20 και 30 χρόνια πιθανώς κάτι να έλεγε, σήμερα όμως δε λέει τίποτα.
Στο youtube υπάρχει το αμέσως επόμενο ταινιάκι, ένα 3λεπτο διαμάντι animation από τη Γαλλία με τίτλο Supervenus! Δείτε το, αξίζει! Ο δημιουργός του, Frederic Doazan, συνιδρυτής της πρωτοποριακής βιντεοκολεκτίβας la-cause.org και της πλατφόρμας κινουμένων σχεδίων 12fps.net., στηλιτεύει την αντιμετώπιση της γυναίκας ως σκεύος ηδονής. Το πρόσχημα είναι ο ευφάνταστος εκσυγχρονισμός του γυναικείου σώματος, απώτερος στόχος του είναι όμως ένα σχόλιο ενάντια σε κάθε μορφή σεξουαλικού ρατσισμού.
Άλλη σπουδαία ταινία που είδαμε χθες ήταν και η 15λεπτη ερικρομερική Gloria της Tamar Baruch, μία συμπαραγωγή Καναδά και Ισραήλ. Ένας έφηβος, αρκετά πιο ώριμος απ' την ηλικία του, πάσχει από αϋπνία που του προξενεί το ερωτικό του σκίρτημα για τη Gloria, μια φοιτήτρια και καινούργια σχέση του μπαμπά του. Κι έτσι, ένα βράδυ που ο μικρός δε μπορεί να κοιμηθεί κι εκείνη ετοιμάζεται να φύγει από το σπίτι, τη συνοδεύει σε μια μεγάλη βόλτα και ο διάλογος τους είναι συνταρακτικός! Για την ακρίβεια, είναι υπόδειγμα για κάθε επίδοξο σκηνοθέτη και σεναριογράφο, εφόσον τελικά δεν είναι κι ότι πιο εύκολο να γράψει κανείς καλούς διαλόγους. Υπέροχες ερμηνείες, απρόμαυρη φωτογραφία και μία γλυκόπικρη ατμόσφαιρα!
Βραβευμένο σε Νορβηγία, Βέλγιο και Πορτογαλία, το 12λεπτο νορβηγικό Sissy της Siri Rutlin Harildstad είναι ένα απολαυστικό ταινιάκι που παίζει με τους πιο μύχιους παιδικούς φόβους, κλείνοντας ακίνδυνα το μάτι σε serial killer φιλμ τρόμου σαν το Friday the 13th και το Scream. Τι συμβαίνει όταν μία μαμά αφήνει μόνο του στο σπίτι το κοριτσάκι της, ενώ ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος γιος της με έναν φίλο του πάνε να το τρομάξουν; Η μαρμελάδα φράουλα μοιάζει με αίμα και τα ούρα που φεύγουν από τον πανικό μπορεί και να είναι φρουτοχυμός χυμένος στο πάτωμα!
Στην κωμωδία φαντασίας Schmuck του Μιχάλη Χαπέσιη, συμπαραγωγή Κύπρου - Αγγλίας, ο αφελής φοιτητής Τζακ αγοράζει σε λονδρέζικο παζάρι ένα αρχαιοελληνικό λυχνάρι με τη χειρόγραφη λέξη Schmuck απάνω του. Στην προσπάθεια του να σβήσει τη λέξη, τρίβει το λυχνάρι κι εμφανίζεται ένα τζίνι με τη μορφή Έλληνα ''έξω καρδιά'' γέρου, φτυστός ο...Ζορμπάς! Οι δυο τους θα επιδοθούν σε ασήμαντες αγαθοεργίες και θα τα σπάσουν στα ελληνικά σκυλάδικα του Λονδίνου, αλλά το τζίνι θα προειδοποιήσει τον Τζακ πως μπορεί για χάρη του, μια και το ''κάλεσε'', να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο! Όταν όμως ο νέος θα προτιμήσει να προκαλέσει το ερωτικό ενδιαφέρον της συγκατοίκου του, το τζίνι θα εκπληρώσει την επιθυμία του και μετά θα εξαφανιστεί, πληροφορώντας τον πώς μία ευκαιρία είχε στη ζωή του για να διορθώσει τον κόσμο κι αυτός παρέμεινε ένας βλάκας και μισός! Έξυπνη ιδέα, καλοσχεδιασμένοι οι χαρακτήρες - ειδικά το τζίνι που κάθε κίνηση του συνοδεύεται από πενιές μπουζουκιού -, χοντροκομμένο χιούμορ α λα ελληνικά, πέραν αυτών, όμως, τίποτα το ιδιαίτερο από καλλιτεχνικής άποψης.
Εξαιρετικά συγκινητικό και ενδιαφέρον το επόμενο φιλμάκι από τις ΗΠΑ, το 16λεπτο ντοκιμαντέρ A film is a film is a film που γύρισε η Γερμανίδα Eva Von Schweinitz. Στην ουσία ένα ρέκβιεμ για τον αφανισμό του σελιλόιντ και την εδραίωση των ψηφιακών προβολών, καθώς η κάμερα παρακολουθεί έναν από τους παλιότερους μηχανικούς προβολής να επιδιορθώνει πλέον προτζέκτορες σε αίθουσες της Νέας Υόρκης. Και στο επίκεντρο, μία νεαρή σκηνοθέτιδα και υπεύθυνη προβολών, η ίδια η δημιουργός, που θάβει στη γη ένα κομμάτι φιλμ και μετά πειραματίζεται μαζί του, ψάχνοντας να ανακαλύψει τη μοναδικότητα του! Για τους νεότερους πιθανώς το θέμα της συγκεκριμένης ταινίας να αποφαίνεται μουσειακό, για όλους όμως όσοι έχουμε πιάσει στα χέρια μας και δουλέψει το κινηματογραφικό φιλμ, η προσωπική ματιά της von Schweinitz αποτελεί μία κατάθεση όλο αγάπη για ένα υλικό υπό εξαφάνιση.
Η 19λεπτη αγγλική ταινία As he lay falling του Ian Waugh γυρίστηκε στα Χάιλαντς της Σκοτίας και μας αφορά όλους σαν Έλληνες, αφού ήρωας της είναι ένας Έλληνας που η ανεργία τον έστειλε στη μακρινή Σκοτία, φάντασμα σε ξένη γη. Ο μελαψός Γιώργος, λοιπόν, δουλεύει στο απομονωμένο χωράφι της Μπρόντε και την ικανοποιεί σεξουαλικά, ενώ ο σύντροφος της, Γουίλλιαμ, τον νιώθει σαν απειλή και θέλει να τον ξεφορτωθεί. Μια μέρα, πάνω στο ρατσιστικό ξενοφοβικό παραλήρημα του Γουίλλιαμ, ο Γιώργος θα τον σκοτώσει και θα εγκαταλείψει άρον - άρον το αγρόκτημα. Θα καταλήξει σε ένα άλλο σπίτι, θα χτυπήσει την πόρτα και το μόνο που θα ζητήσει θα είναι - τι άλλο; - δουλειά! Ας μη γράψω κάτι άλλο, ο σκηνοθέτης της ταινίας μένει στο ίδιο ξενοδοχείο της Λεμεσού που μένω κι εγώ αυτές τις μέρες, άρα θα έχω την ευκαιρία να του κάνω μια μικρή συνέντευξη για το lifo.gr και να μας τα πει καλύτερα ο ίδιος!
Πολυβραβευμένο και πολυπαιγμένο διεθνώς, το 7λεπτο The Key από την Αγγλία, της Kim Noce και του Shaun Clark, είναι ένα πανέμορφο animation που μας λέει πως μερικά πράγματα δεν πρέπει να τα βρίσκουμε ποτέ, ακόμη κι αν φέρνουν την απόλυτη ευτυχία!
Έξυπνο και το θέμα της επόμενης 10λεπτης ταινίας από την Ολλανδία με τίτλο Vingers Fingers του Michiel ten Horn. Συντηρητικός καθηγητής μαθηματικών παρατηρεί ένα αγόρι να αγγίζει απρεπώς ένα κορίτσι μεσ'στην τάξη, αλλά όταν το κάνει θέμα στον νεαρότερο συνάδελφο του, τον γυμναστή του σχολείου, καταλαβαίνει πως έχει μαύρα μεσάνυχτα από τον σύγχρονο κόσμο της νεανικής σεξουαλικότητας. Αποφασίζει έτσι να κάνει την επανάσταση του με αφορμή τον ετήσιο σχολικό χορό: ζητάει από την κόρη του γυαλιά σε σχήμα...καρδιάς, φοράει τα δερμάτινα του και ενδίδει στις κραιπάλες των μαθητών του με όλο του το είναι, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες. Δείγμα της ολλανδικής κινηματογραφίας του καιρού μας που μας παραδίδει ταινιάκια με αισθησιασμό και ένα ιδιότυπο χιούμορ, η δουλειά αυτή του ten Horn αποτελεί ουσιαστικά το κωμικοτραγικό σχόλιο του για το διαβόητο χάσμα των γενεών στο χώρο της εκπαίδευσης.
Το επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα της χθεσινής μέρας του 4ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου έκλεισε με την προβολή ενός 8λεπτου κινηματογραφικού ποιήματος από την Ινδία και την Αυστραλία. Tau Seru o τίτλος του και σκηνοθέτης του ο Αυστραλός Rodd Rathjen, που εμπνεύστηκε το θέμα του γυρνώντας με ένα σακίδιο στην Ινδία! Στις αχανείς πεδιάδες των Ιμαλαΐων, ένας ηλικιωμένος νομάς με τον νεαρό γιο του βρίσκουν ένα πρόβατο άρρωστο μέσα από το κοπάδι τους. Το ζώο αδυνατεί να περπατήσει και ο νομάς το παίρνει στα χέρια του μέχρι να φτάσουν στο αντίσκηνο τους. Εκεί θα προτιμήσει να στείλει μονάχο τον γιο του με το καμιόνι που παίρνει όλους τους εργάτες από τα χωριά των Ιμαλαΐων κι εκείνος θα μείνει στην ερημιά να φροντίσει το ζώο του. Πολύ γενικά πλάνα που αναδεικνύουν το τοπίο των Ιμαλαΐων, αργοί αγγελοπουλικοί ρυθμοί, κανένας διάλογος, μπόλικο φολκλόρ αντιτουριστικού τύπου και ένας απίστευτος ουμανισμός που διαπερνά το συγκινητικό αυτό φιλμάκι καθ' όλη τη διάρκεια του. Προβλήθηκε και στις Κάνες και ξεχώρισε!
σχόλια