τότε, στου κόσμου τη μεγάλη παραλία,
σκέφτομαι μόνος, ώσπου χάνονται στα βύθη
και της αγάπης και της δόξας τα πρωτεία
John Keats/ μετ. Δ. Καψάλης
Σα να μας ξεκόλλησαν βίαια το πένθος απ΄το μανίκι. Σα να απαγόρευσαν επί ποινή καθείρξεως τα μαύρα και υποχρεωθήκαμε στα παρδαλά. Σα να μη μας άφησαν να ψελλίσουμε το θρήνο και σα να μη μας άφησαν να ξενυχτήσουμε τον νεκρό.
Κάπως έτσι εκεί έξω ,κάπως έτσι σ' αυτή τη χώρα. Απαγορεύεται το πένθος.Δεν κάνει να κλαις.Δεν επιτρέπεται να μοιρολογήσεις με τις ώρες,να ξεπλύνεις το σώμα με το ακριβό κρασί. 'Ολα πρέπει να ξεχαστούν-ένας σταυρός στα γρήγορα,μια περίληψη κατευόδιου κι ο καθένας σπίτι του για το άφτερ. Δε χρειάζονται γόοι και κοπετοί και μαυρομαντηλούδες. Οι τελετές είναι επικίνδυνες, αυτό το απόκοσμο συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι των τεθλιμμένων απειλεί το επιβεβλημένο αχαχούχα των ημερών.
Σ' αυτή την ξεχασμένη χώρα τίποτε δε μας άφησαν να ζήσουμε και τίποτε δεν μας αφήνουν να κλάψουμε. Κανέναν θάνατο. Κάποτε επικίνδυνα ήταν τα σχολεία,τώρα τη θέση τους παίρνουν τα νεκροταφεία. Κάποτε οι μαθητές,τώρα οι πενθούντες. ΄Ισως γιατί μόνον αυτοί καταλαβαίνουν το μάταιο και το ψεύτικο και το μας δουλεύουν αγρίως Θεέ μου.
Επειδή ο φέρων μαύρα φέρει γνώση.
Και κανένας δεν πρέπει να γνωρίζει πια τίποτε.
Πιστολάκι, λακ, κομμωτήριο,νεκρώσιμα σέλφις κι η ζωή συνεχίζεται.
(Χωρίς ζωή,αλλά αυτό αποτελεί λεπτομέρεια εσχάτως.)
σχόλια